Vandaag is de laatste dag op Espiritu Santo. Heel mooi eiland, jullie hebben de plaatjes gezien, maar als je niet van duiken houdt is er weinig te doen. En dat is helemaal niet erg, want er zijn nog steeds mooie plekjes waar je kan zitten, zwemmen en lunchen, zoals de Deco Stop Lodge, waar ik bijna iedere dag wel geweest ben. Zondag, eind van de middag, geland bij Luganville, de 2e stad van Vanuatu. Nou als dit de 2e stad is, ben ik benieuwd naar de rest van de steden, maar daarover dalijk meer. Ik werd gelijk ontvoerd door een snorder (ondanks al mijn zelfverklaarde routine), en na een rit van 10 minuten en 1000 Vatu (10 euro) armer stond ik voor mijn hotel, The Espiritu, midden in Luganville, maar dat sta je al snel. Ik neem trouwens aan dat het instaptarief van deze man 800 Vatu was, want zoveel betaal je in Nederland niet eens voor zo een kort ritje. De eerste indruk van het hotel was beetje bouwval, er zou hier een heel seizoen een klusprogramna van SBS6 opgenomen kunnen worden. Maar, de kamer was uitstekend: goed bed, koelkast, kluisje, waterkoker en, zoals jullie al merken, draadloos internet, 24 uur per dag (als de stroom niet uitvalt wat soms gebeurde). En een knoepert van een TV, die heb ik thuis niet eens. Dus zoals vaak, de verwachtingen waren hoog gespannen, 100den zenders, Amerikaanse sporten, stiekum hoopte ik zelfs Boer zoekt Koe, Das zoekt Boom of Patty breekt Duikplank te kunnen kijken. Helaas, je kan een Ferrari voor de deur hebben staan, maar als er de motor van de goedkoopste Ford Ka in zit, komt er weinig muziek uit. Zo ook hier, er waren 2 kanalen, Vanuatu 0,5 en een zender die 24 per dag alleen sneeuwberichten uitzond, je zag en hoorde alleen ruis en sneeuw. En voor Vanuatu 0,5 gold, als het weer maar een beetje slecht was, dat begon het te knetteren, beelden stonden stil en er verschenen allerlei gekleurde blokken op je scherm. Maandag was regendag, en dan heb ik niet over motregen, maar over enorme tropische regenbuien, uren achter elkaar. Het was 's nachts om 1 uur al begonnen met gigantisch onweer. Ik heb me die dag dan ook binnen een straal van 100 meter van mijn hotel bewogen, verder was onverantwoord, voor je het wist werd je stroomafwaarts meegenomen de zee in. 's Avonds gegeten in Hotel Santo, reserveren niet nodig, ik was de enige gast, ik denk er over een recensie op IENS te plaatsen voor de Nederlanders die daar ooit in buurt komen. Dinsdag Luganville ontdekken. En zoals zo vaak, daar is echt niet veel voor nodig. Één straat met denk 20 winkels die van alles verkopen, het is totaal onduidelijk wat voor soort winkel het soms is, zeg maar allemaal Aldi's. Daarna ontdekkingstocht door de heuvels, heel mooi en je ziet nog eens wat. Hoe de mensen hier leven, en hoe ze dat kunnen. Respect. Eind van de middag nieuwe vrienden gemaakt bij Hotel Santo (alweer, maar is het middelpunt van Luganville, ook het enige bierverkooppunt met stoeltjes voor de deur). Een Australisch echtpaar die daar al 20 jaar, 2 keer per jaar komen (zeg maar een Downunder versie van Henk en Ingrid die al 20 jaar naar hetzelfde hotel in Benidorm gaan) en de eigenaresse van het hotel. En wederom verbazing waar vandaan ik nou weer was komen aandrijven, hoe ik er bij kwam om naar Vanuatu te komen en waarom Marx Rutte zo raar bezig was met de zorgpremie, er voor zorgen dat je zo weinig mogelijk ging werken, tegen minimaal salaris, zodat je zoveel mogelijk overhoudt. Mijn stem is ie kwijt, zijn oren laten hangen naar de vreselijkste partij van Nederland, de Partij van de Armoe (zo, dat moest ik even kwijt, dat soort wereldnieuws bereikte zelfs Vanuatu, en drukte de Amerikaanse presidentsverkiezungen helemaal van Vanuatu 0,5 af). De eerste 2 punten kon ik overigens uitleggen, het derde punt niet. Uiteraard werden we vrienden voor het leven, morgenavond weer. Woensdag tijd om het eiland te ontdekken. Met een privesjoof, in een pickup, langs de oostkant van het eiland, naar Port Olry, ligt in het noord oosten. De rest van het eiland is trouwens onbereikbaar. Mijn sjoof was de man van de sjeffin van het toerburootje, in de 50, kale kop, hema singlet aan, zeg maar de Vanuatuaanse (speciaal voor jou, Brigitte) uitvoering van Onslow uit Schone Schijn. Hij miste een aantal voortanden, maar was wel verzorgd zeg maar. Tand, geen tand, tand, geen tand, tand en ga zo maar door, heel regelmatig dus. Ik vroeg me af of hij voor half geld naar de tandarts ging, en hoe Marx dit in zijn zorguitknijperij zou vrotten. Goedkoop leven had de man, geen kapperskosten, half geld naar de tandarts en geen last van de bezuinigingsdrift van Marx. Maar goed, op weg naar de bezienswaardigheden. De sjoof sprak vloeibaar Frans en Alloh Alloh Engels, dus er was regelmatig sprake van communicatiestoringen. De eerste stop was bij een Blue Hole, zeg maar blauw gat. Om er bij te komen moest ik van de sjoof een toevaligge passerende fietser 1000 Vatu betalen. Ik verdenk de sjoof er van een vriend in de buurt gebeld te hebben, want waarom daarvoor nou entree voor moest betalen was me een raadsel. En dan al helemaal 1000 Vatu, daarvoor kon ik met een snorder naar het vliegveld. Maar goed, de Blue Hole was prachtig, een soort hele grote ronde diepe vijver, met azuurblauw water. Na gezwommen te hebben op naar Port Olry. De sjoof hield er flink de sokken in, tikte regelmatig de 100 km aan, en dat op een weg waar je in Nederland van de heer Spee maximaal 60 mag rijden. En waarom de strepen midden op de weg geschilderd waren, was me weer eens een raadsel. Maar, Port Olry was fantastisch, hoe mooi kan een strand zijn. Ik was de enige badgast, wit strand, helder blauw water en kleine groene eilanden voor de kust. Dit keer geen man op fiets die ik moest betalen. Na heerlijk gezwommen te hebben was het tijd voor de lunch in de plaatselijke strandtent. De keuze was kip met curry, curry met kip of een combi van die 2. Ik heb ze alle 3 genomen. Na nog wat gelopen en onderzocht te hebben, tijd om naar huis te gaan. Uiteraard probeerde de sjoof alle snelheidsrecords te breken, wat hem volgens mij nog gelukt is ook want met rokende banden werd ik voor mijn hotel afgezet. s 'Avonds bij Deco Stop Lodge genoten van een gratis zonsondergang en ook gegeten. En vandaag dus laatste dag. Ik had me nog ingeschreven voor een trektocht door de heuvels, maar op het laatste moment afgezegd. Ik ben het trauma dat ik van vriend Pah vorig jaar op de Cook Islands heb opgelopen nog niet helemaal te boven. Dus, lekker bij zwembad zitten en boek lezen. Vanavond ook afscheid genomen van mijn nieuwe vrienden bij Hotel Santo. Er kwam zelfs weer een verse local aanwaaien, Nick. En net als je denkt dat de avond rustig verloopt, gebeurt het. Een aardbeving, een echte aarbeving. Ineens begon de grond te bewegen, ik ging heen en weer, stoeltjes en tafeltjes bewogen ook. Duurde denk ik 10 seconden, en toen was het voorbij. Ik was al op weg naar de heuvels achter me, tsunami dacht ik, maar werd door de locals tegen gehouden, dit kwam vaker voor zeiden ze, niks aan de hand. Maar deze beving was iets zwaarder dan gemiddeld. Nou vooruit, zij zijn de ervaringsdeskundigen, maar helemaal jofel voelde ik me niet, was best raar en beetje eng. Maar goed, ik ben het alweer vergeten. Morgen weer terug naar Port Vila, waar ik nog 4 dagen blijf om dinsdag terug te vliegen naar Sydney. Mijn 5 dagen hier op Espiritu Santo waren heerlijk, raar en geweldig. Ik ben nog nooit op zo een eiland geweest met zo weinig toeristen, zelfs op de zandhopen in Fiji waren meer toeristen. Dat is waarschijnlijk waarom het hier zo bijzonder is, 1 van de weinig verlaten plekjes op onze aardbol. Nou, het gaat jullie goed, tot de volgende keer. Vanu, Vanu, Wim