Gisteravond ben ik in Gisborne aangekomen. Best lange reis, vanochtend om 6 uur op gestaan, van Taurange naar Rotorua, 5 uur wachten, en toen verder naar Gisborne. Ik verbljf hier in het landhuisTe Kura. Het heeft 1 kamer, en die heb ik. Ik woon dus 2 dagen met een gezin in. Gezelli, Oostenrijkse tijden herleven weer. Vanaf de plek waar de bus stopte was het een 1/2 uur lopen door de regen, kwam in een woonwijk terecht, en dacht het hotel gevonden te hebben. Helaas, dat was het plaatelijke bejaardentehuis. Nog ff 10 jaar wachten, dan kan ik daar gewon terecht. Vervolgens zag ik een landhuis, waarnaast een swingende BBQ werd gehouden. Ik liep dat naar binnen, en na het altijd gezelliig 'mate' mocht ik aanchuiven. Maar ik wist totaal niet wie die mensen waren, wat ze deden ect. Hier moest ik dus ook niet zijn, dus deurtje verder. Ah, daar moest ik zijn. Klop op de deur, en er werd opgedaan. Als een verloren zijn werd ik binnen gehaald, maar..... eerst wel mijn schoenen uitdoen natuurlijk. Geen probleem, dat moet ik bij mijn moeder thuis ook, dat ben ik gewend. De her des huizes liet alles zien, huis, kamer, badkamer, wc, douche, zwembad. waar ik ging ontbijten, hoe laat, wat ik als ontbijt wilde, het kon niet op. En as. maandag brengt de vrouw ds huizes, terwijl ze naar haar werk gaat, naar de plaats waar de bus stopt. Wat wil ik nog meer, 1 dag langer blijven en ik word erfgenaam.

Mijn laatste bericht was overigens nog uit Whitianga. De laatste avond nog gewoon gegeten en zoals de avond er voor ging daar om 9 uurweer het licht uit. Volgende ochtend busje genomen naar Thames, om over te stappen naar Tauranga. De sjoof die me naar Thames bracht (overstapplaats) zei bij alles 'cool, all rightie en mate'. In Tauranga sliep in een oudbollig hotel, maar alle facilieiten waren aanewezig, zelfs een echte spa waar ik dus 3 dagen heerlijk gebruik van heb gemaakt. Daarna Tauranga verkend, en zoals veel plaatsen in Nieuw Zeelan, daar heb je geen uur voor nodig. Maar, Tauranga is een heerlijk plekje aan de kust, terrasjes zat, dus vervelen doe je er niet. Daarbij viel me ook op met hoe ze hier een rondje geven, dat doen ze namelijk niet. Bier drink je per pint, dus als je zorgt dat jouw glas leeg is en die van je 'vriend' halfvol, hoef je elke keer alleen bier voor jezelf te halen. Overigens, je vriend kent deze truuk ook, dus van hem krijg je ook niks, Deze methode ga ik onthouden.

De volgend dag aan de wander. (Letterlijk) hoogte punt hier is Mount Maunganaui, zeg maar de lokale Sint Pietersberg, alleen nog niet afgegraven. Maar om daar te komen kun je met de bus, of lopen. Ik vroeg de vrouw wat vaag hoe lang dat lopen was. Een uur zei ze. Helaas, dat beek dus 2 1/2 uur te zijn. Tuurlijk is iets (of dat) een uur lopen, maar als je 'dat' niet aangeeft is alles na een uur een uur lopen. Na bijna 3 uur kwam ik bij de berg aan, en dan moest ik nog omhoog ook. Uiteindelijk besloten toch maar te doen, maar wat een martelgang was dat. Van 0 naar 232 meter hoog in 20 minuten. Kapot was ik. En dat terwijl er allerlei dames en heren vrolijk rennend mij zowel heen als terug passeerden (leefijd van deze lui heb ik niet gevraagd). Na de beklimmimg dus naar beneden, ook niet eenvoudig. Dan zou je denken, er is aan de voet van de berg wel een slimmerik die stoeltjes buiten heeft staan en bier verkoopt. Neeeee, die is er niet. Moet je weer een 1/2 uur lopen. Je begrijpt, het bier na dat 1/2 uur smaakte goed.

'S avonds in de Badger and Crown (Das en Kroon, heeft een heel ander streven dan Das en Boom, ze verkopen er namelijk eten en bier) deel uitgemaakt van de lokale country en westernavond. En zoals zo vaak, er waren meer bandleden dan publiek en personeel, waarbij er zelfs 2 echte groupies waren die samen zeker de 300 kg aantikten. Toen de plaatselijke Dolly Parton uit volle borsten begon te zingen, en de kurken van de wijnflessen afknalden was het tijd om te gaan slapen.

De laatste dag in Tauranga stond een boottocht naar het White Island gepland. Op dit eiland is de meest actieve vulkaan van Nieuw Zeeland aanwezig, dus dat moet je zien. De avond daarvoor werd ik al gebeld dat de skipper nog geen besluit had genomen of we zouden gaan. De volgende morgen, wachtend op het busje dat me maar de boot zou brengen werd ik gebeld dat de skipper wegens harde wind de tocht gecancelled had. Te harde wind, hou op. Het was stralend weer, er bewoog nog geen blad aan de boom, en de skipper vond het niet verantwoord. Als Abel Tasman, James Cook, Colombus en Vasco da Gama bij ieder briesje hadden besloten niet uit te varen, was de aarde nog steeds plat en waren wij nog onderdaan van de nakomelingen van Filips II en Alva (maar dan waren we wel wereldkampioen voetbal in Zuid Afrika geworden). Wat een avonturier die skipper. Dus maar in Tauranga beleven, een mooie wandeltocht van 2 uur gemaakt (dit keer wist ik het wel), en wat gelezen.

Maar goed, zondagochtend in Gisborne, ik ga het hier eens verkennen. Ik ben hier een dag, morgen ga ik naar Napier, waar ik 3 dagen blijf. En na Wellington en Auckland wachten de Koek Eilanden op me. Ik heb al contact gehad met de mevrouw van de accomodatie waar ik verblijf. Voor 20 dollar haalt ze me op van het vliegveld, en voor 50 dollar mag ik mijn kamer de laatste dag een 1/2 dag langer houden (ik vlieg namelijk 12 uur 's nachts naar LA). Zo de toon is gezet, maar heb maar ja gezegd.

Ik ga Gisborne in, het gaat jullie goed. Oh ja, blij te horen dat de marathonschaatsers ook met de achtervolging mee mogen doen, en dat de Sint weer eens in het land is. Marcel, wanneer nemen jullie de man zijn paspoort eens af.