Vrijdagavond, 18 november, 2011. Ik ben een dag terug in de tijd. Zomaar een extra dag vakantie, wie wil dat niet. Ik ben namelijk vandaag de datumgrens gepasseerd. Zaterdag 19 november 9.00 Auckland-tijd vertrokken, 18 november 14:30 Rarotonga tijd geland. Ja, inderdaad, ik ben op de Cook Islands aangekomen, het is hier in 1 woord geweldig. Gewoon tropisch, zoals je dat helemaal voorstelt.

Maar goed, de laatste keer dat ik wat te melden had was in Gisborne. Ik deed dat 's morgens, omdat ik 's avonds met de zoon der huizes aan het vechten was voor bandbreedte. Ik surfde namelijk mee op het huisnetwerk, dus hij werd niet vrolijk dat ik Voetbal Internationaal een het kijken was via zijn WiFi. Twee dagen geen on-line games dus voor hem.

Na mijn ontbijtje het altijd onrustige Gisborne ingetrokken. En onrustig is het op zondag in Gisborne........., nou nee dus. Gewoon geen h.l te beleven. Dus wat doe je, je beklimt weer eens een heuveltje. En waren het maar heuveltjes zoals thuis (10m max), nee daar gaat het weer gelijk 200 m de lucht in. En ja, het is prachtig op het topje, maar als je daar zwetend en puffend aankomt, dan is het toch wat minder mooi. Wat mij overigens opviel aan Gisborne is dat er wel 5 standbeelden van James Cook staan. Waar hij aan land kwam, waar hij de eerste Maori's tegenkwam (die hij trouwens gelijk neerschoot, maar wat zou jij doen als 15 rugbyspelers in 1780 de toen nog onbekende Haka voor je aan het dansen waren), waar hij zijn eerste bakkie koffie deed, waar hij zijn eerste pizza at en ga zomaar door. Gek word je van Koekie. Na de afdaling tijd voor een bakje koffie, in de lokale vissersclub. Of ik lid was van de visvereninging. Nou nee dus. Dan geen koffie. Ja, maar 1 bakkie maar. Nee, tenzij ik lid werd. Maar ik kom er nooit meer en het lidmaatschap was 100 dollar voor 3 maanden. Een bakkie voor 100 dollar, nou laat maar, ik kwam er niet doorheen.

Na de luch op zoek naar het plaatselijke museum. En ja hoor, ik zeg het nog 1 keer, de gebruikelijke zooi. En het kan ook niet anders, naast de Maori's gaat de geschiedenis nauwlijks 200 jaar terug. En dan kom je zoals altijd weer bij opa en zijn bril, pijp, glas en baard.
'S ochtends door de vrouw des huizes vanwege de overvloedige regenval met de auto naar de bus gebracht. Ook zoontjelief zat in de auto, met beugeltje en al. We keken elkaar listig aan, hij dacht, mooi daar gaat die ouwe man die mijn netwerk bijna liet crashen, ik dacht daar heb je dat vervelende mannetje dat 's avonds mijn bandbreedte probeerde op te soeperen, de eikel :)

'S middags aangekomen in Napier, in Hotel de la Mer. Wat een kamer, naast mijn bed was een ronde yacuzzi van denk wel 2 meter doorsnee. De baas vroeg of ik daar gebruik van ging maken, en zo ja, dat ik wel de ventilator op maximaal zuigen wilde zetten, anders ging vanwege de overtollige stoom het brandalarm af. Ach, een sirene met brandweer, terwijl je aan gorgelen in het bubbelbad in je kamer bent met een glas Sjardonee en op TV naar een basketbalwedstrijd op ESPN kijkt, daar is toch niks mis mee. Of wel?

Uiteraard de volgende dag weer tijd om de stad en de omgeving te verkennen, en alsof ze het er om doen, daar was ook weer een heuveltje met een geweldig uitzicht. En weer 100 meter omhoog, en ja weer vreselijk steil. En wat denk je, het sappie doet het weer. Weer klimmen, puffen, vloeken. En ja, het was daarboven weer geweldig, en mooi, maar ik had het wel gehad met die heuveltjes.

Daarna de stad bekeken, wilde het lokale museum zien, maar helaas, dat was een bouwput. Ik denk dat opa's spulletjes het aankijken niet meer waard waren, en dat er een sloopkogel doorheen gehaald was. Goed idee. Na luch heb ik het plaatselijke aquaruim van een bezoek voorzien, maar meer dan goudvissen, guppen en een paar verdwaalde piranjaas hadden ze niet.

De laatste dag in Napier ging ik op wijntoer. De streek is bekend om zijn wijnen, en de eigenaar van het hotel had me er ingeluisd, de hele dag wijn proeven. 'S ochtends was ik de enige, dus ik ging met de sjoof (die zoals trouwe lezers ook weten tevens gids is) naar een paar wijnboerderijen. Bij de eerste wijnboerderij werd ik vriendelijk ontvangen, de man zette 6 flessen wijn voor me neer (10 uur 'sochtends) en schonk het eerst glaasje in. En ik deed gelijk hop, slik, weg. Mmmm, lekker, witte wijn. De sjoof en de wijnboer schrokken zich rot, met een luid kabaal van hohoho, zo moet dat niet, werd ik tot de orde geroepen. Eerst glas 90 graden draaien, dan de wijn laten rondgaan in je glas, 3 keer ruiken, dan een slokje en over je tong laten rollen, op en neer laten gaan, over de huig laten gaan en dan via het gehemelte uitspugen. En dan zeggen dat de wijn naar kersen en hout smaakt, met een pepersmaak als afdronk. Hou maar op, voor mij was het witte wijn. Scheen overigens soviejon blank te zijn, het zal wel. Maar goed, zo ging het nog 5 wijntjes door, en daarna op naar de volgende wijnafdronkplaats. Daar waren 8 wijntjes en een portje. En dan moet je weten dat ik niks gegeten had, dus de stemmng zat er goed in. Na een lichte lunch mijn mede wijngorgelaars ophalen, we hebben nog 4 wijnplaatsjes aangedaan waar gemiddeld 6 wijntjes werden voorgezet. Dus toen ik bij mijn kamer werd afgezet had ik bijna 40 wijntjes op! En dat voor 40 euro. Daarna mijn bubbelbad weer in om onder het genot van nog maar een wijntje weer lekker naar ESPN te kijken.

De volgende dag met de bus naar Wellington, niks bijzonders. Wellington is niet spannend, heb 2 jaar geleden alles al gezien. Maar het was de startplaats voor de volgende dag, nameljk met de trein naar Auckland een reisje van ruim 12 uur. Maar reizen met de trein in Nieuw Zeeland is geen straf, het is mooi, relaxed. Ik zat in wagon A, stoel 1B. Boeiend zou je zeggen, maar in wagon A, stoel 1A (dus naast me), zat een dame van denk 70 (dus maar 20 jaar ouder dan ik), die van mening was om de hele reis tegen me aan te moeten kwekken. En dat is 1 uur leuk, 2 uur leuk(en als het nog ergens over ging, maar ze was boerin en legde me bij elke koe die we passeerden ras, naam en leeftijd uit, elk stuk gras waarom het groen, lang, dor, kaal etc. was), maar na 3 uur komen de koeien, schapen, gras, uien, erwten, spinazie, peen en aardappels (ras, afkomst, naam, leeftijd) je neus uit. Dus ik haalde demonstratief mijn iPod te voorschijn, deed de oortjes in, zette snoeihard DJ Jean aan, en????? Ze ging gewoon door, wat voor muziek ik luisterde (naam, ras, afkomst, leeftijd), ik dacht dat ik knetter werd. Maar mijn nonverbale communicatie werkte toch, ze pakte een boek en ging gelukkig lezen (jammer dat ze nog maar 4 pagina's moest lezen, dan was het boek uit). Maar ok, de rest van de reis viel best mee, denk dat ze de boodschap had begrepen.

Tjoeke, tjoeke, tjoek, tuut, tuuuuuuuuuuuuuuut, daar gingen we lekker over het spoor, het kedengedenk van Guus Meewis ging regelmatig door de trein totdat...... de trein niet meer verder ging. Ik dacht natuurlijk uit ervaring direct aan vallende bladeren, vierkante wielen, vastzittende wissels, computerstoringen en ga zo maar door. Nee, hier was een stuk bovendraad door de harde wind op het spoor terecht gekomen, we ging niet meer verder, er werden bussen ingereden. Nou is dat in Nederland niet zo een probleem, dat is binnen een 1/2 uur geregeld, maar ja, Nieuw Zeeland is iets groter dan Nederland. Het duurde 3 uur voor de bussen er waren, m.a.w. je staat stil in Gouda, je moet naar Den Haag, en de bussen komen uit Groningen. Dat kan dus ff duren. Maar ok, op weg met de bus naar Auckland, en ja, je ontkomt er niet aan, maar Klazina uit Zalk ging weer direct naast me zitten. Dit keer kreeg ik een cursus ploegen en hooi maken. Mijn iPod was helaas door zijn batterijen heen, dus ik had geen keus.

Om 21.30 was ik in Auckland, nog even de stad in geweest, 23.00 gaan slapen, en om 4.30 gng de wekker, op naar de Cook Islands. En daar ben ik nu. Een pardijsje. Voor de liefhebbers ik zit in Aro'a Beachsite Inn, website is www.aroabeach.com

Hier ga ik me wel een week vermaken, dat weet ik wel zeker.

Het gaat jullie goed, daar in Nederland, hoop dat het weer net zo goed is als hier.