Zo, vandaag (woensdag) weer eens een hike gedaan, zeg maar een wandeling in de rimboe. Deze mooie wandeling heet de cross island walk, en zoals de naam al verraadt, je gaat dus dwars over het eiland heen, van noord naar zuid. Lijkt allemaal langer dat het is, het eiland is 32 km in de omtrek, dus voor de wiskundigen onder ons, 2*pi*R=32km, dus R is ongeveer 5 km. Daarvan rij je de eerste 2 km naar het startpunt, dus blijven er uiteindelijk 3 km over. Maar ja, zoals je zult begrijpen, dit is natuurlijk niet de A12 zonder autoos van Zoetermeer naar Zoetemeer Zuid. Nee, dit is een weggetje dwars door de dichte bossen, naar een hoogte van 400m, en dus ook weer 400 omlaag (immers het is een eiland, dus je begint op zeenivo en je eindigt op zeenivo).

En wat een tocht was het weer, ik begreep weer eens niet waarom ik dit deed, wat was de lol er van. We werden opgewacht door een meneer van 70, een inboorling, die Pah heette. En gelukkig, Pah was ook gekleed als inboorling, twee grote bladeren om zijn nek, lang haar, tattoos, palmbladeren om zijn knieen en een woeste blik. Na ons met zonnebrandcreme ingesmeerd te hebben, gaf Pah ons inlands muggespul, zeg maar uit zijn eigen moestuin. Lekker, onder de zonnebrandcreme, met Pah zijn eigen muggespul, hoe vies kan je je voelen. En natuurlijk bloedje heet, lekker vochtig, dichte bossen smal pad, en dat voor 70 dollar, hoe goedkoop kan lol zijn..... Na de gebruikelijke instructies ging Pah op pad, en de man moest volgens mij voor lunch thuis zijn, want het zette er een fors tempo in. Gevolg was dat we binnen 15 minuten de eerste 2 van de 6 Zweden al verloren hadden. Deze 2 keerden ook gelijk terug, de toon was gezet. dat kon nog lekker worden dacht ik. Maar goed, Pah ging verder op stap, en de overlevenden van zijn eerste stukje (ca. 10) er lekker achter aan. Wat een marteltocht. Smalle bospaadjes, steile stukken die je via boomstronken en lianen moest beklimmen, gladde stenen, warm, vochtig, muggen, en dat voor maar 70 dollar, ik dacht werkelijk dat ik gek werd.

Na een uur rennen door het bos vond Pah het wel genoeg, en nadat binnen 10 minuten iedereen hijgend en puffend aankwam, ging de man lekker mediteren. Na 10 minuten weer verder naar de top, die we dan eindelijk na nog 30 minuten als een soort Tarzan slingerend door het bos bereikten. 400 meter hoog, en dat voor maar 70 dollar, geen geld. Op de top vertelde Pah wat hij de afgelopen 40 jaar zo beleefd had, en ook daar werd je weer niet vrolijk van. Mensen die hun benen braken (verbaast me niks), hartaanval met dodelijke afloop en in het ravijn lazeren en naar beneden vallen en pas een dag later opgehaald worden. Ook nam Pah regelmatig mensen op zijn nek, die niet meer verder konden om wat voor reden dan ook. Mooi, lekker vooruitzicht dacht ik, en we moeten nog 1 1/2 uur naar beneden door de jungle, en dat voor maar 70 dollar.

En ja, daar ging Pah weer, als een volleerd wielrenner de berg af, alleen deze had 1000den boomstronken. En als extra verassing gingen we ook nog langs, door en over een rivier, dus lekker nat aan de voetjes, en dat voor 70 dollar, geen prijs. Ook ik bleef niet ongedeerd, ineens had mijn rechtervoet geen grond meer onder de zool en bijna het ravijn in. Een klein jaapje aan de hand en wat schaafwonden was het resultaat, maar gelukkig had ik pleisters bij me, ik had geen zin om de inheemse knollen, wortels, stronken en brandnetels van Pah te moeten gebruiken. En dat voor maar 70 dollar.

Pah had ook nog lunch in 2 rugzakjes meegenomen (maar dat mag dan ook wel als je 70 dollar betaalt om 3 uur door een jungle te lopen), maar meer dan 10 minuten om dit op te eten hadden we niet, want daar ging Pah weer (hij moest immers voor zijn eigen lunch thuis zijn). Onderweg rolde nog een Zweed van een boomstronk af, knie kapot, Pah deed wat palmbladeren er om heen, en de Zweed strompelde verder. En we hadden nog een uur te gaan, dus erg veel lol had deze man niet meer (en dat voor maar 70 dollar).

Gelukkig, na 3 uur als Ramboos te keer gegaan te zijn was daar de bevrijdende zee (en dus zeenivo). Oh wat was ik blij, wat had ik afgezien. Pah ging nog even met alle dames 1 voor 1 op de foto (heb weer even geteld, 4000 tochtjes, gemiddeld 5 dames, zijn 20.000 fotoos waar Pah op staat). Hij deelde daarna de groep in 2en, de eerste groep (waar ik niet bij was), mocht het busje in, de tweede groep ging met Pah mee. Nee he, dit kon niet waar zijn, de hele weg met Pah terug? Weer 3 uur afzien, weer door die jungle 400 m omhoog, en daarna weer omlaag, was ik dan zo goed? Nee gelukkig, er kwam een 2de busje, die Pah en de rest meenam. En nadat ik thuis was gebracht en uitgebreid afscheid had genomen, snelde ik naar de bar van mijn onderkomen, bestelde een corona, en dacht geweldig dat ik dit gedaan heb (echt waar), maar dit nooit weer, ook niet voor minder dan 70 dollar.

Maar voor de avonturen met Pah ben ik maandag met de glasbodemboot in de lagune van Muribeach meegegaan. Ook weer een belevenis, je wordt om 10 uur 's ochtends met 29 andere snorkelliefhebbers (hoewel, er zaten er ook op, die zeker niet konden en gingen snorkelen) op een klein bootje gepropt, om vervolgens door een drilsergeant die volgens mij in het Amerikaanse leger niet zou misstaan volgeblaft te worden met instructies. Na een 1/2 uurtje varen waren we bij de snorkelplaats, en onder de veiligheidsinstructie 'blijf in de buurt van de boot, anders gaan we zonder jou weg' werden we het water in gejaagd. Op de boot zaten ook 20 Nieuw Zeelandse bakvissen, en natuurlijk was de lol van de sergeant om wat voer op deze bakvissen te gooien, zodat de echte vissen op ze afkwamen, en ze overal vissenmondjes voelden. En maar gillen en gillen, dus elke normale vis ging zover mogelijk weg van de snorkelplaats.

Na het gesnorkel, op weg naar een klein eilandje, waar de lunch werd geserveerd. Was in orde, maar na afloop van de lunch kregen we een kokosnootshow. Vreselijk, blaartrekkend en weer eens mensonterend. Wat je niet allemaal met een kokosnoot kan doen, je hebt geen idee werkelijk. 1 kokosnootboom in je tuin en je hoeft nooit meer naar de appie hein, de ikea en BCC, wat een luxe. En natuurlijk moest er bij elk onderdeel een vrijwilliger meedoen, maar mijn blik naar sjef kokosnoot zei volgens mij genoeg, aan mijn lijf geen kokosnoot polonaise.
Na de kokosnootshow dacht ik hop, naar huis, ben er klaar mee, maar nee, daar was ie weer, 2 jaar geleden voor het eerst meegemaakt op Fiji, de .......... krabrace. Cirkel maken, krappies in het midden, en welke krab als eerste de rand van de cirkel bereikt. Maakt mij dat nou uit. 1 eigenaar van een krabje werd zo boos, dat hij halfverwege zijn krab het zand intrapte. Van dit krapje is nooit meer iets vernomen.

'S avonds werd ik door Jim voorgesteld aan Aad van Eijk, een Nederlander van 70 die al 45 jaar op de Cook Islands woont. 45 jaar geleden ging Aad vanuit Nederland op weg naar Brazilie, maar is op de Cook Eilanden blijven hangen, tja. Aad was tenger, zag er uit als een haarbal. Het haar kwam werkelijk overal uit en vandaan, ook uit plekken waar vanuit je het niet zou verwachten. Aad zat in de im- en export, zeg maar zoals Sonny Crocket in Miami Vice, compleet onduidelijk dus wat hij uitspookte. Samen met Aad was er ook nog een jongen van 12 aanwezig, leuk dacht ik zijn kleinzoon. Nee, zo werkt dat op de eilanden niet, dit was Aad zijn zoon. Zijn zoon!!!!!! en Aad het nog meer kinderen, vele vrouwen gehad, en sommige kleinkinderen waren ouder dan zijn, ja hoe zeg je dat nou, huidige kinderen??? En dacht je dat Aad een uitzondering was. Tuurlijk niet, via Aad kwam ik in contact met Chris, eigenaar van restaurant de waterline. Chris was 65, en had hetzelfde gedoe als Aad. Meerder vrouwen, maakte al jaren kinderen en de jongste 2 zijn 6 en 4!!!! Ik haakte helemaal af, op de vraag hoeveel kinderen Chris had, zei hij 'many''. Maar, hij zorgde voor zijn many childeren erg goed zei hij. Nadat ik voor woensdag (vandaag uitgenodigd was om de komen eten, werd weer gehaald en gebracht), was het tijd om af te haken, een drilsergeant, en 2 mannen op AOW-leeftijd met many childeren, de jongsten tussen 4 en 12, dat was echt te veel.

Gisteren een hele dag naar Aitutaki geweest, een eiland enkele honderdern kilometers ten noorden van Rarotonga, 40 minuten vliegen. De vlucht wordt verzorgd door Air Rarotonga (wie heeft er niet mee gevlogen) en de vliegtuigen zijn van Saab. Ja, van Saab, dus je begrijpt dat ik me behoorlijk zorgen maakte over het onderhoud, zou Victor Muller nog wel reserve-onderdelen maken en opsturen. Maar ok, het turbopropje vloog gewoon zonder problemennaar Aitutaki.

Daar aangekomen werden we eerst in 2 landrovers gepropt, om ons te brengen naar (natuurlijk) het hoogste puntje van het eiland (overigens, het eiland is niet groot, denk Vlieland, en er leven ca 1200 mensen). Mooi uitzicht, om vervolgens te gaan, volgens de beschrijving, naar de dorpsmarkt waar ook T-shirts te koop waren. Goed, de markt was een klein supermarktje, waar ze naast 3 T-shirts en 2 petjes ook cola verkochten, meer niet. Na deze onvergetelijke ervaring op weg naar de boot die ons de hele dag over de lagune zou varen, en naar eilanden zou brengen. Dit was een catamaran, lekker ruim niks mis mee. De plaatselijke gids heette Today, ben benieuwd hoe hij morgen heet.

Het eerste eiland dat we bezochten was gewoon een eiland, meer niet. Er waren wat hutjes waar je kon verblijven, dat was het. Op naar het tweede eiland. Daar hadden ze de plaatselijke Robinson Crusoe opgenomen, de tourleader liet nog wat resten zien, maar erg boeiend was het niet. Daarna op weg naar het hoogtepunt van de tour, snorkelen in de blauwe lagune. En toen begon het te regenen, en dan bedoel ik ook echt regenen. Met bakken kwam het de hemel uit, het kwam direct door het dak van de catamaran. En daar stonden we dan, duikbrilletjes en snorkeltjes op, zwemvliezen aan de voeten, en al kletsnat voor we het water in gingen. En dat had volgens mij niet veel zin, want de vissen zouden ongetwijfeld ook aan het schuilen zijn. Maar omdat het boven het water net zo nat was als er onder er toch maar ingegaan. En moet zeggen, het was echt vreselijk mooi. Veel vissen, allerlei kleuren, koraal en ga zo maar door. Na een uurtje snorkelen was het tijd voor lunch. Daarna legde de boot aan op One Foot Island. Dit eiland heet zo omdat het de vorm van een ???? heeft. Op het eiland is werkelijk niks, behalve een postkantoor waar ze naast ansichtkaarten en een poststempel alweer T-shirts en petjes verkopen (goede handel dus daar). Na daar 1 1/2 uur niks gedaan te hebben, terug naar de main island, door de stortregen de bus in naar het vliegveld, in de stortregen van de gate naar het vliegtuig (met paraplu, op Schiphol nog nooit gezien) en weer terug naar Rarotonga.

En nu is het woensdagavond, 10 uur, terug van diner. Dit doe ik al een aantal dagen met een Australisch echtpaar dat ook op dit complex verblijft, zeer aardige mensen. Ik heb nog 3 dagen, en ga die 3 dagen echt niks doen. Ben klaar met de toers, nu alleen nog relaxen. Kijken of het morgen ook echt lukt.

Het gaat jullie goed.