Zo, het zit er op, het is zaterdagmiddag en om 21.30 word ik naar het vliegveld gebracht.Ik vlieg om 23.59 lokale tijd (wie verzint nou weer zo een vertrektijd) naar LA (vlucht van 9 1/2 uur), dan 6 uur wachten, verder naar Londen (10 uur vliegen) en tot slot naar Amsterdam (uurtje vliegen). Daar hoop ik maandag om 19.00 te landen. Ik heb dan echte airmiles gemaakt ipv die nep miles die je bij appie hein krijgt als een pot pindakaas, kattevoer of het huismerk schoonmaakrollen koopt.

Ik verval niet in klisjees. dat is afgezaagd en oudbollig, maar toch moet ik het zeggen, het vele en verre reizen was het meer dan dubbel en dwars waard. Wat heb ik het eigenlijk gemist, de landen, steden, eilanden en mensen. Het is zo onwijs gaaf om te doen, de plekken waar je komt, dit is zeker niet de laatste keer geweest. Zal ook eerlijk toegeven, sosm was het best vermoeiend om in zo een korte tijd zo ver te reizen, en veel te verplaatsen.

De laatste 3 dagen lekker rustig aan gedaan. Donderdag lunchen in het stadje, vrijdag de hele middag naar Muri Beach (zuid oost kant van Rarotonga). 'S avonds gegeten in restaurant Vaima.Ook niet boeiend zou je zeggen, maar het is voor eiland begrippen redelijk luxe. Ik kwam er in tshirt, afgeritste broek en teva's binnen. De eigenaar keek me aan en vroeg of ik de pizza's kwam halen. Nou nee, ik kwam lekker eten. Maar kom je voor de pizza's vroeg hij weer. Hij dacht zeker dat ik voor de lokale Domino's Pizza Rarotonga reed, en 3 extra vaganza en 2 americain meatlovers op mijn brommertje het eiland ging rondbrengen. Enfin, het is toch nog goed gekomen.

En vandaag weer naar de markt, toch nog even kijken voor soevenirs. Straks is er de zaterdagavond BBQ hier in Aroa (zelfde als vorige week) en dan inpakken en wegwezen.
Dit keer sluit ik af met een opsomming van alle snuiters, figuren, stellen en ander soort wezens die ik gedurende de 4 weken ben tegen gekomen. Er over nadenkend zijn het er nogal wat, de 1 soms nog gekker dan de ander. Maar daar gaatie dan, de volgorde is op datum, dus vanuit die optiek volkomen willekeurig.

Schiphol, het meisje achter de Heineken bar. 19 jaar, ze bleef me maar meneer noemen, ik kreeg het niet voor elkaar dat ze me Wim, je of hé noemde. Uitgebreid gesproken, ging in november cultuur snuiven in Egypte, in Hurgada. Ik hoop dat ze van Russische cultuur houdt, in Hurgada vindt ze echt geen pyramide, alleen Russen die voordringen en hun bord overladen met eten, zodat zij niks meer heeft.

De man achter de balie van hotel 1929 in Singapore. Toen ik met mijn bagage na een wandeltocht van 10 minuten vanaf de metro zijn hotelletje binnenstrompelde, zo nat als een goudvis in zijn kom, keek hij me aan alsof ik was komen zwemmen.

Sjoof Phil die me van Thames naar Whitianga bracht en 2 dagen later weer terug. Noemde iedereen mate, alles was cool en all rightie.

Vriend Johnnie die ik in de plaatselijke pub in Whitianga tegenkwam, en alles dood schoot wat bewoog, totaal niet begreep wat een partij voor de dieren was en mij uitnodigde voor een maaltijd, maar wat ik veel te gevaarlijk vond.

De baas van het museum in Whitianga, die vroeg wat ik kwam doen, en toen ik vertelde dat ik graag zijn museumpje wilde bezoeken, het ineens begreep. Daar zijn musea voor toch?

De dame van de plaatselijke VVV van Tauranga die me vertelde dat het een uurtje lopen was (ja, als je niet goed uitlegt waarnaar toe is alles een uurtje lopen), maar waar ik naar toe wilde uiteindelijk 3 uur lopen was.

De barkeeper van de bar die ik na 3 uur lopen naar de berg in Tauranga, toen 45 minuten omhoog, toen 45 minuten omlaag, en toen 30 minuten naar zijn kroeg me een biertje gaf. Hij is de held van de vakantie, zonder dat hij het overigens weet.

Dan een man die ik nooit ben tegengekomen, maar wel een onuitwisbare indruk bij me heeft achtergelaten. De skipper die me naar White Island zou brengen, om de meest actieve vulkaan van Nieuw Zeeland te bekijken, maar vanwege windkracht 1 en een mogelijk buitje de hele tocht afblies.. pfffffffffffffffffff

Mijn huisbaas in Gisborne, waar ik de enige kamer had. Ik moest wel eerst mijn schoenen uitdoen, maar daarna liet hij mij zijn hele huis zien. Ik had een eigen slaap- en badkamer, en toilet. Ook had ik een eigen lounge, met bank, TV en zitje, mijn eigen ontbijtkamer en natuurlijk mijn eigen zwembad. Paul, zoals hij heette, bakte elke morgen een eitje voor me, perste sinaasappeltjes, en zette een vers bakje koffie.

De vrouw en het zoontje van Paul. Zij bracht me naar het busstation, het zoontje keek me de hele weg listig aan omdat ik 's avonds zijn hele bandbreedte opslorpte om Voetbal International te kijken.

De mevrouw achter de toog van de vissersclub in Gisborne, die een een bakkie voor 100 dollar wilde verkopen. Ik moest eerst lid van die sekte worden!!!

De eigenaar van Hotel de la Mer in Napier, ik was er nog geen 10 minuten en hij lulde me een wijntoer in. Ook legde hij me mijn kamer uit, en natuurlijk mijn prive yacuzzi van 2 meter doorsnee. 'Ventilatie aanzetten op max, anders staat de brandweer voor de deur, en sleept je gelijk het bad uit'. Hij was zeker ok, en erg behulpzaam.

Gids en sjoof Harmish met wie ik op wijntoer ging. Hij schrok zich een ongeluk toen ik het eerste wijntjedat ik ging proeven direct achterover klokte en hem vertelde dat het witte wijn was. Samen gelunchd bij tante Anna, bakkie en huisgemaakt broodje, Harmish betaalde. Dat zijn nou echte vrienden.

Ja, en dan natuurlijk de dame die ik op de treinreis van Wellington naar Auckland tegenkwam (ik weet haar naam niet eens, maar ok, zij de mijne ook niet). Ik heb van 7.25 tot 21.30 college ploegen, hooien, zaaien, melken, schaapscheren en verbouwen gehad. Ik begrijp niet dat vrouwen een boer zoeken, wat een narigheid. En oh ja, wat was ik blij met mijn iPod, Mike en Clint, 2 jaar geleden hadden jullie geen idee wat voor enorme waarde jullie kado had.

Jim, Jan en de hele staf van Aroa Beachside Inn. Allemaal vreselijk aardig en behulpzaam, zijn 8 dagen echte gastheren en -vrouwen geweest, echt top.

En dan Terry en Judy. Ja, daar hadden jullie nog niks van gehoord. Is een Australisch echtpaar die ik vorige week zaterdag bij de bushalte tegen kwam, verbleven ook in Aroa Beachside. Met hun ben ik een paar keer opgetrokken, samen bijvoorbeeld naar Aitutaki gegaan. En regelmatig 's avonds samen gegeten. Het klikte tussen ons, dus waarom niet. Bleek dat zij in Ruwanda zijn geweest, en gorilla's in het wild hebben gezien, Ja, nu moet ik ook. Gelukkig had ik een neushoorn in Kenia gezien, dus ik had wat wisselgeld, maar ik werd wel iedere dag aan 'hun' gorilla's herinnerd. We gaan mailen, maar is maar altijd de vraag hoelang.

De drilsergeant op de snorkelboot, wat een gebler en geschreeuw, wat deed die man eigenlijk op dit eiland, waarom niet lekker ergens vechten in de wereld.

Aad van Eijk, de Nederlandse haarbal van 70, met kinderen van 12 en jonger. Ik weet het niet, Aad kwam uit Schiedam en was erg aardig, dat moet gezegd.

Chris, eigenaar van restaurant de Waterline. Zat in dezelfde leeftijdscategorie als Aad, en had dezelfde hobby, kinderen maken. Hij zou me ophalen en thuisbrengen als ik naar zijn restaurant zou gaan, maar toch maar niet gedaan. Ik weet het niet.

Today, de gids op de boot tijdens de dagtocht naar Aitutaki. Rare naam, rare snuiter, altijd benieuwd geweest was zijn naam gisteren was.

Pah, mijn grote vriend Pah, hem vergeet ik nooit meer. De man van 70 die iedereen over de kling joeg, er een soort Vietnam-achtige oorlogsdril van zijn Cross Island Walk maakte, en alles oploste met brandnetels, kokosnoten en palmbladeren.

Dan was daar ook ineens Marco, een Duitse journalist die voor de Süddeutsche Zeitung schreef. Hem kwam ik ineens tegen in Aroa, deed er een artikel over zei hij. Lag overigen meer op strand en sprak meer met de vissen onder water dan dan hij echt aan het werk was (geef mij ook zo een baan). Regelmatig zagen we elkaar in de stad of bij Aroa. Zijn specialisme was voetbal, maar gelukkig wist hij niet de uitslag Duitsland-Nederland van een aantal weken geleden. Helaas, na een aantal keer gezegd hebben dat de uitslag niet belangrijk was, het maar een oefenwedstrijd was en dat we met 2e garnituur speelde ontlokte hij me toch dat we met 3-0 verloren hadden.

Heather, dame die ik tijdens de tocht met Pah tegenkwam. Was een zuster, en zeer bezorgd over mijn oorlogswonden die ik tijdens de tocht met Pah opliep. Ik kwam haar vandaag weer tegen op de lokale markt, ze wilde gelijk weer een check-up doen.

En last but not least, natuurlijk Captain Cook. Hoe vaak ik van die man een standbeeld heb gezien is niet te filmen. De hele oostkust van Nieuw Zeeland staat er vol mee.

Mooi, dat was het dan. Ga zo douchen, spulletjes pakken, nog 1 keer BBQ-en met Jim en Jan, en dan op weg naar het vliegveld. Het waren 4 fantastische weken, die smaken naar nog veel meer, dus wie weet.

Hoop jullie binnenkort weer te zien, het gaat jullie goed.