Ja, eindelijk, ik ben er, in Poppy's on the lagoon, Port Vila, Vanuatu. Zit nu aan de baai bij mijn favo barretje, de Nambawan. Het is hier heerlijk, fantastisch en soms raar, ff wennen zeg maar. Jullie dachten vast dat ik opgegeten was, en tot 1968 gebeurde dat ook. Er zijn echter geen scharrel wereldburgers meer, al het vlees komt uit megasteden, dus de eetlust is de gemiddelde Vanuatuaan al lang vergaan. Het is hier heel, heel, heel erg relaxed, en kan je zeggen, dat is even wennen, gewoon een middag niks doen. Motto hier is: No Rules (leg later wel uit wat dat betekent). En wat blijkt, er gaan meer mensen naar Vanuatu, vliegtuig zat gewoon vol, inclusief gezinnen met kinderen, dus zo onbekend, verlaten en gevaarlijk is het allemaal niet. Vanaf het vliegveld met de taxi naar Poppy's gegaan, waar ik werd opgevangen door Albert. Hij fronsde even zijn wenkbrouwen toen ik vertelde dat ik uit Holland kwam, las aandachtig mijn Nederlandstalige Expedia voucher door (de man heeft talenkennis, maar begreep er natuurlijk helemaal niets van) en na mijn spulletjes op mijn kamer te hebben gebracht kreeg ik het standaard infoverhaaltje. Er kwam water uit de kraan, stroom uit de muur, hot was heet en cold was koud, vooral toertjes bij hem boeken en mannen met Security op hun shirt waren van de beveiliging. Maar het was goed bedoeld. Mijn kamer zat in een appartementencomplexje, 2 verdiepingen, 12 kamers. Niks mis mee, ware het niet dat het boven op een heuvel lag, dus als je iets vergeten was ging je niet even snel terug om het op te halen. De volgende morgen fris en vrolijk naar Port Vila, een tochtje van hooguit 1 kilometer, maar........., wat er natuurlijk weer niet bij werd verteld is dat je van Poppy's naar Port Vila over een heuvel moet. En dat bij 25 graden en de volle zon op je bolletje. Dat ga je dus 1 keer doen en dan leren hoe het openbaar vervoersysteem werkt. En dat is eenvoudig, alle kentekenplaten die beginnen met een T zijn taxi's', met een B bussen. Dan heb je ongeveer 75% van het wagenpark gehad. En met een bus bedoel ik geen Connexxion Strechbus, maar een klein busje met 6 stoelen. En..., de bussen hebben geen bestemming. Mooi he? Je houdt een bus aan, zegt waar je naar toe wil en voor 150 Vatu (1,50 euro) brengt de sjoof je naar je resort. Zo, dat moet je in Nederland proberen, tegen de chauffeur van bus 23 vertellen waar je moet zijn en verwachten dat hij je voor de deur afzet. Je zal wel een verhaal krijgen dat de ov-chipkaart daar niet tegen kan. Nadeel kan zijn dat er meer buspassagiers zijn, en dan is het afwachten tot je aan de beurt bent. Gisteravond heeft de bussjoof me over het hele eiland getrokken, in het pikkedonker, om me na 3 kwartier ineens voor Poppy's af te zetten. De eerste dag met een stofkammetje door Port Vila gegaan, geen steen lag meer op de andere, er waren geen geheimen meer. Een heerlijk georganiseerde chaos, met de traditionele markten, winkeltjes die allemaal hetzelfde en echt alles verkopen en de standaard barretjes en restaurantjes. Daarbij gezegd, eten is goed, zeker de vis, al heb ik  soms geen idee hoe mijn ooit zwemmende vriend heet die me glazig ligt aan te kijken op mijn bord. Dezelfde avond ben ik trouwens (eenmalig en zeker voor de laatste keer) lopend in het donker naar Port Vila gegaan. Dit soort gevaarlijke sporten en excursies worden niet afgedekt door je verzekeringpolis kan ik je zeggen, wat een avontuur. Pikkedonker, geen lantaarnpalen, diepe putten en kuilen in de weg en hopen dat de busjes en auto's je zien, voor je het weet lig je aangereden in een greppel. Deze excursie zat niet in het aanbod van Albert, kan me daar wel iets bij voorstellen. Ik kan je zeggen dat ik blij was de hoofdstraat van Port Vila op te draaien...... waar de lantaarnpalen het ook niet deden die avond (volgens mij doen ze het alleen bij oneven dagen). De volgende dag wilde ik het plaatselijke museum bezoeken, helaas het was de dag van de verkiezingen. De naam van de man die gewonnen heeft ken ik niet, maar volgens mij was iedereen blij. 's Avonds gegeten bij de lokale pub, een pizzaatje Salami. Erg gezellig, zeker als je halfverwege het wegwerken van je pizza Salami de tafeltjes en stoeltjes om je heen ziet verdwijnen en de overgebleven personeelsleden je aankijken of het ze lukt mijn pizza Salami nog sneller te laten opeten, wellicht de resterende pizza Salami-puntjes mee te nemen naar huis. Op de één of andere manier vergaat je de lust om eens lekker te gaan natafelen met een Dame Blanche, gevolgd door een kaasplankje met een dessertwijntje om het af te sluiten met een dubbele espresso met een Calvados. Overigens, om 9 uur 's avonds is er weinig tot niets meer te beleven in Port Vila, dus ook geen reden om ergens anders eens de boel op stelten te zetten. Zo, en nu voorbereiden voor de dag van morgen, de toer rond het eiland. Het zal me benieuwen wat voor grappen en grollen ze hier weer hebben verzonnen. Ik vertel er wel over, Vanu Vanu