Vandaag het traditionele rondje rond het eiland gedaan, met een tour rond Efate meegegaan. Half 9 werden we opgehaald, en na nog extra lotgenoten opgehaald te hebben gingen we op weg. We hadden 2 busjes, die achter elkaar reden. Wij hadden als gids een juf, en de sjoof was haar jongste oom. De man had een baard, hij had zo mee kunnen doen in het Amerikaanse Dreamteam van Londen, daar liep ook zo een baard rond (nu ik er over nadenk, wellicht was dat ook een oom, en omdat hij geen rijbewijs had maar basketballer geworden). In het andere busje zat haar oudste oom, wat weer te denken gaf hoe groot de familie was en hoeveel busjes met die baarden rondreden. Voor we op pad gingen vertelde de juf dat er op Vanuatu geen regels waren (no rules), en voor de landelijke verkeersofficier de heer Spee houdt dat in: er is geen maximum snelheid, gordels kennen ze niet, handheld bellen is verplicht, en alcohol achter het stuur is geen probleem, gewoon wat rustiger rijden zei de juf. Een aflevering van wegmisbruikers zal weinig opleveren, wellicht iemand die zijn gordel om heeft, te langzaam rijdt of handsfree belt en daar een bekeuring voor krijgt. Onderweg vertelde de juf wel 5 keer dat alle winkels in handen van Chinezen waren, en dat we er vooral niets moesten kopen. Maar waar dan wel, dat antwoord kregen we natuurlijk niet, maar dat zal wel bij de baardomen zijn die geen busjes rijden. De eerste stop was bij de Blue Lagoon, en zoals de naam al doet vermoeden, een lagune die blauw is. Deze was op zijn Vanuatuaans ingericht, dwz entree 500 Vatu, 2 dakjes met een tafel ter bescherming tegen de zon en een wc waar een mestkever zelfs zou weigeren te werken. Nadat iedereen even kopje onder was gegaaan, we wat versnaperingen kregen, gingen we op weg naar 1 van de vele dorpjes. Naast Port Vila zijn er alleen maar dorpjes van waaibomenhout, golfplaten en kokosnoten. In het dorpje werden we de lokale school ingelokt, waar 20 kindertjes voor ons gingen zingen. Ja, en na afloop, toen kregen de nachtegaaltjes allemaal snoepjes van de toeristen. Hoe kom je er op. Primitief dorp, ze eten wat uit de grond komt en voor de speer verschijnt en wij westerlingen geven ze handen vol lollies. Ze gaan vast niet 2 keer per jaar naar de tandarst, ik denk zelfs dat ze nog een medicijnman hebben. Blaartrekkend. Moet je voorstellen, je zit met je kinderen voor de deur, komt er ineens een busje met Vanuatuaanse toeristen aan, stappen uit, geven zonder wat te vragen de kinderen handen vol lollies (terwijl je als ouder in je opvoedkundige drang je kinderen verteld hebt hoe slecht suiker voor je gebit is), aaien je koters over de bol, flitsen ff snel wat foto's van de snoesjes en laten iedereen in verwarring achter als de bus binnen 2 minuten weer doorkart. Op naar de volgende attactie, een oude mijnplek. De jongste baardoom zoefde er voorbij, de juf riep nog "aan de recherhand was het", en alles wat je zag waren een paar verroeste bakken en stangen in de jungle. We kunnen in Maastricht nog een hoop verdienen aan die ouwe mijnzooi. Via een interessante boom waar we een kwartier stilstonden op naar het volgende dorp. Dit was het customdorp, zeg maar waar ze hun oude gewoonte in stand hielden. En daar waren ze dan ineens, de warriors in oorlogskleuren, schreeuwend en dansend renden ze op ons af, klaar om in de pot gestopt te worden. Ik voelde me net de inhoud van een Albertwagen van Appie Hein, het eten werd gewoon thuisbezorgd. Gelukkig, grapje zeiden ze . Daarna werden we door de zogenaamde lokale snuisterijen geleid, maar kon er weinig lokaals aan ontdekken. Kan me niet voorstellen dat de gemiddelde stam handig is in het traditionel verwerken van plastic, PVC en borrelglaasjes. Tijd voor de lunch, werd geserveerd in het lokale wegrestaurant: traditionele knollen met meer bout dan kip. Op naar de volgende attractie, het hield niet op. Een Amerikaanse landingsbaan uit WWII. Nou, daar stel je je wel wat bij voor natuurlijk. Bomkraters, neergeschoten vliegtuigen, hangars en ga zo maar door. Helaas, alles was overwoekerd door hoog gras, je zag dus totaal niks, een lege vlakte. Dus ook daar is geld aan te verdienen. Maar de juf had nog meer in petto, hot springs, warm waterbronnen, de lokale sauna zeg maar. Waarom overigens een Vanuatuaan bij buitentemperaturen die beginnen bij 25 graden naar warm waterbronnen gaan is me een raadsel, en dat bleek ook wel, er was helelmaal niemand. Het zag er ook niet uit, verlaten met wat vieze poeltjes, een moddervlakte en een houten schuurtje zonder deur, ramen, muren en dak, alleen het houten karkas stond er. Vervolgens op weg naar het hoogtepunt van de toer, het WWII museum. Dan denk je natuurlijk aan een soort Louvre of Prado. Nou, nee, net niet. Eigenaar was een ouwe Vanuatuaan, zijn museum was een bushalte van sigarenkistjeshout. En wat verzamelde de man: cocacolaflesjes uit de tweede wereldoorlog. Hij had ze gestapeld, ze waren vies, soms gebroken, soms alleen een hals. En alle flesjes leken op elkaar. Ook had hij scherven, wat verroeste zooi, de kringloopwinkel is daarbij het Rijksmuseum. Ook wankelde alles bij de minste of geringste windvlaag, dat die schervenzooi bij een stevige bries nog niet was weggewaaid verbaasde me. Ik was ook steeds bang dat ik in dat kleine hokje met mijn rugzak nog meer scherven zou veroorzaken. Dat zou aan de waarde van de inboedel trouwens niets veranderen. De man was ook niet te verstaan, maar dat maakte voor de collectie niet veel uit. De waarde daarvan was het statiegeld van alle hele cola flesjes, ik denk ca. 3,50 euro, 2% van de collectie. De laatste stop was een mooi strandje en eindelijk, eindelijk, een winkel. En zelfs een winkel waar ze bier verkochten. Overigens, de winkel was een koelkast met wat snuisterijen, op de vraag wat een sleutelhanger koste begon de uitbater met 1000 Vatu (zeg maar 10 euro), ging razendsnel naar 750, 500, en heb uiteindelijk bij een Chniees in Port Vila 120 Vatu betaald, nog steeds teveel. Daarna brachten de juf en sjoof ons rustig naar huis, waar ik aan de lagune bij Poppy's een uur nodig had om alle indrukken te verwerken. Ik was blij dat ik het rondje gedaan had, het was fantastisch. En, om eerlijk te zijn, het is geweldig hier, prachtige bossen en stranden, vriendelijke mensen, en echt heel anders dan waar ik ooit ben geweest. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, had het niet willen missen. Mocht je ooit een bijzondere vakantiebestemming zoeken of in de buurt zijn, ga naar Vanuatu. Grootste voordeel, de kans dat je een Nederlander tegenkomt is zo goed als nul. Zo, ga nu weer een busje voor 150 Vatu tackelen, want het beklimmen van die heuvels hier ben ik nu wel zat. Vanu Vanu