Het zit er bijna op, morgen vlieg ik terug naar Sydney, blijf daar 2 nachten en dan via Kuala Lumpur terug naar Nederland. Mwahhh, niet iets om vrolijk van te worden, al was het alleen maar het weer. Zal ff wennen worden. Maar goed, ben sinds afgelopen vrijdag weer terug in Port Vila. Dit keer gevlogen met Air Tahiti, dacht even dat we ook echt naar Tahiti zouden gaan, maar helaas, na 50 minuten vliegen werd de daling al ingezet en was ik weer op Efate. Heb daar een kamer in het Nasama Resort, en deze is geweldig. Uitzicht op zee, op het eiland Ekanor en in de kamer is alles aanwezig, inclusief een Ipod versterker, 4 pits keramisch kookplaat (gaat niks mee gebeuren) en een Amerikaanse koelkast, zo 1 dat als je je hele arm er in doet nog steeds de achterkant niet hebt bereikt en waarin je door de omvang regelmatig drank en etenswaar niet meer kan terugvinden. De volgende dag een toertje gemaakt, eerst naar de zogenaamde Secret Garden. Dit is een bonte verzameling van een dierentuin, openluchtmuseum, een plantenkas en madurodam. De dierentuin heeft 5 dieren (slang, hagedis, krab, vleermuis en schilpad). We hadden een speciale gids, personeelslid van de  Garden. En gelukkig maar, zonder deze man hadden we niet geweten welk dier in welke kooi zat. Hij kon naadloos de bordjes oplezen die aan de kooi hingen. Voorbeeld: bij kooi 1 las hij op 'slang', en wat bleek, er zat een slang in de kooi, bij kooi 2 'hagedis' en wat bleek alweer, er zat een hagedis in. Hij zat niet 1 keer fout, de man was zijn geld dubbel en dwars waard. Daarna door de lokale plantenkas waar wat varens en hennep stond, om vervolgens door wat hutjes heen te gaan wat voorbeelden waren van een huisje, kavabar (lees maar mijn verhaal over Fiji van 3 jaar geleden om te weten wat kava is), de residentie van een chief en de rechtbank. Het leek allemaal op elkaar, alles was weer van sigarenkistjes hout, kokosnoten en suikerrietstengels. De man werd duidelijk per minuut betaald, want binnen en half uur stonden we weer buiten, weer een ervaring rijker. Op naar de watervallen. Om daar dichtbij te komen moest je riviertjes, poelen en stukjes waterval doorwaden om je omhoog te hijsen. Lekker glad allemaal, en de paden, trapjes en leuningen waren niet van westerse degelijkheid zal ik maar zeggen. Maar goed, wel gehaald, de watervallen waren echt fantastisch. Op de terugweg kwamen we diverse roedels Japanners tegen, ook op weg naar de watervallen. Er was namelijk een Japans cruiseschip in Port Vila geland. Niks aan de hand zou je zeggen, ware het niet dat deze Oosterse vrienden tussen de 60 en 80 waren, er zeer breekbaar uitzagen, mooie zondagse kleren en schoenen aan hadden en menige oma zich met wandelstok voortbewoog. Je kan het circus wel voorstellen, veel geploeter, oma's werden over hoofden doorgegeven en menig plooi in de broek vloog er door waterschade uit. Wie dit voor deze groep bejaarden verzonnen had weet ik niet, neem aan dat hij commissie kreeg voor de omzet van de watervallen die dag. Zo, na de watervallen bus in, terug naar Port Vila. Nou, nee, 1 van de dames van het gezelschap waarmee ik was, was haar gele tasje kwijt. Achtergelaten in het busje tijdens de 'duik hem erin' survival tocht naar de watervallen en bij terugkomst ineens, hup, foetsie, weg tas. En dan krijg je weer de standaard ongeorganiseerde zoekactie. Iedereen gaat zich er mee bemoeien, wel 10 verschillende Vanutuanen hebben wel 20 keer onder de banken van het busje gekeken, de WC is 10 keer onderzocht, de bar is 7 keer ondervraagd en het gras naast de parkeerplaats is 12 keer platgeslagen. Met natuurlijk als resultaat: geen gele tas. En wat zat er nou in die tas? 1 paar afgetrapte gympies en 1 handdoek van een resort. En als die dame zich nou druk zou maken over haar gympies, maar nee ze wilde het verlies van de resorthanddoek niet betalen. Wahhhhh! Ik stond op het punt dat maar te betalen, we stonden al 3 kwartier stil en was er klaar mee dat mannetje 11 onder de banken van het busje ging kijken. Wat bleek uiteindelijk, de sjoof was even naar een dorp gereden, 2 personen afgezet (ff lekker gebeund dus) en 2 kinderen hadden het gele tasje van de achterbank gehaald. Een tweede bezoek aan het dorp, hup, daar was haar gele tasje. Hoera we konden naar huis. Gisteren naar het eiland Ekanor geweest. Fantastisch daar. Mijn resort ligt er tegenover, en de ferry doet er 5 minuten over. Dat kost je dan 1000 Vatu, maar je kan je treinkaartje gewoon gebruiken voor 1000 Vatu eten en drinken op het eiland. Dat zie ik rederij Doets in Harlingen richting Vlieland niet doen. Op Ekanor een rondje om het eiland gelopen (stelt weinig voor), om daarna op een bedje onder een parasol aan de branding te gaan liggen. En dan is er natuurlijk weer een huppelmuts die geen moment op haar kont kan zitten. Goedkoop zonnebrilletje op, standaard navel piercing en maar om zich heen kijken of iedereen haar wel ziet. Nou, dat is natuurlijk niet zo, het interesseert niemand, dus dan maar aandacht trekken. Opstaan, rondlopen, in het water , uit het water, liggen, insmeren, opstaan, in het water, onder water, er weer uit, rondlopen, drankje bestellen, liggen.... bla, bla, bla en dat ging maar door. Dat deze dame niet heel erg moe van haar zelf werd. Eind van de middag weer terug met de ferry, en weet je wat het mooie is: je gaat zitten op een bankje en de ferry komt je ophalen, 24 uur per dag, gewoon wanneer er een passagier is. Niks vertrektijden, winterregeling, zon- en feestdagen, na 1en vertrekt de laatste bus, vierkante wielen, bladeren op de rails, afgesloten rijstroken, gesloten spitsstrook vanwege de mist. Niet van dit alles, 24 uur per dag, wanneer jij wilt oversteken. Wat een overgereguleerd land zijn we toch. Vandaag souveniertjes gekocht, maar dat is niet veel, want er is weinig te koop. Eigenlijk dezelfde zooi als in de rest van de wereld, alleen ipv Griekenland of Spanje op het borrelglaasje nu Vanuatu. Maar er is toch nog een klein beetje avontuur in het verschiet. Ik heb namelijk iets van hout gekocht, en dat moet Australie in. Dit ga ik dus aangeven, met een beetje geluk krijg ik toch nog een hoofdrol in Bordersecurity. Stel je voor, teken in het hout, termieten, boktoren, houtwormen, mieren en ga zo naar door. Dus ik zou zeggen, kijken as zondag, 18 uur, Veronica, wie weet kom ik er in voor.. Mooi, tijd om af te sluiten, ik drink mijn laatste glaasje wijn op mijn balkonnetje, morgen ga ik echt aan de terugreis beginnen. Als ik thuis ben schrijf ik nog 1 blog, over hoe het geweest is, en alle belevenissen. Ik kan je nu al zeggen, Vanuatu is 1 van de meest bijzondere landen waar ik ooit geweest ben, het was hier fantastisch, geweldig en 3 weken om nooit te vergeten. En weet je wat het mooiste is, ik ben tot op heden nog geen Nederlander tegen gekomen en ga er vanuit dat ik die morgen ook niet zie, al weet je het nooit op een vliegveld. Het gaat jullie goed, Vanu, Vanu, Wim