Jee, het is nu 10 uur 's avonds, en ben 3 dagen in Hong Kong geweest. Wat een stad, wat een ervaring, ik ga mijn favourite terrasje aan Victoria Harbour missen, maar de ander miljoenen mensen niet. Hoeveel inwoners krijg je opeen postzegel.

Laat ik beginnen bij mijn vertrek uit Londen. Als wij Nederlanders denken dat Schiphol het middelpunt van de luchtvaart is, helaas, dan moet ik ze teleurstellen. Heathrow heeft 5 terminals, en alleen terminal 3, waar ik van vertrok, is groter dan Schiphol. Weer een nationale trots om zeep geholpen. Ik vloog met Cathay Pacific, en zoals alle Aziatische luchtvaartmaatschappijen, meer dan top, de Europese en Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen kunnen er een puntje aan zuigen. Vriendelijk, goede service, en de stewardessen hoeven zich voorlopig geen zorgen te maken dat de AOW-leeftijd met 2 jaar omhoog gaat, iets waar de KLM en United Airlines binnenkort wel last van gaat krijgen. In het vliegtuig zat ik naast een dame, 24, die Engelse les gaat geven in Taiwan. Zij vertelde me dat ze op 21-jarige leeftijd alleen door Afrika was gereist, malaria had gehad en dit bijna niet had overleeft. Kom ik met mijn pijn aan mijn rechterteen, helemaal alleen in Londen.

Aangekomen in Hong Kong ga je eerst door een temperatuur scanner. Twee Chinese mannetjes zitten met mondkapje naar de lichaamswarmte te gluren. Wat de lol daarvan is weet ik niet, mij hadden ze niet door, terwijl het zweet overal uitkwam. Eenmaal door de stempelende douanemannen (ja, je hebt ze overal, vooral het dwars door je paspoort stempelen is een nationale hobby), kwam in via een dame in aanraking met........ jaja, de Hong Kongse variant van de de ov-chip kaart. Ja, ook hier hebben ze dat ding waar in Nederland kabinetten over vallen en ministers aftreden. En, het is zo simpel als wat, werderom had ik het na 1 minuut door. Kaartje kopen van 25 euro en je kan je hele verblijf door heel Hong Kong reizen, Wanneer gaan we nou eens kijken hoe dit systeen elders op de wereld al jaren werkt.

Na wat zoeken, lopend door een enorme drukke winkelstraat (voor de degenen die google maps hebben, ik zit op NathanRoad), kwam ik bij mijn hotel aan. Ik werd opgewacht door een mannetje met de toepasselijke naam van On (uiteraardmet mondkapje). On was de man die de lift aanwees (niet moeilijk te vinden in een ruimte van10 vierkante meter) en danop het knopje met het cijfer 1 drukte. Ik begreep ineens zijn naam,hoe dom kan je zijn. Zijn broer zal welOff heten, maar wat die nou doet is me een raadsel. Bij de recpetie aangekomen zitten daar3 chinese meisjes (met mondkapjes) die mij aankijken en me aanraden toch echt een iest grotere kamer te nemen, want ik pas er echt niet in. Nou vooruit dan maar, ennadat ze allemaal mijn creditcard hadeen aangeraakt, kreeg ik desleutel. Oh ja, ik kreeg ook nog een Chinese kaart van Hong Kong mee. Nou is mijn Chinees redelijk goed, ik bedoelBabi Panggang bestel ik feilloos, en de rijstafel 43 met hete saus ook, maar dit ging mijn talenknobbel iets te boven.

Dan de metro in. Kijk, dit is een metro, op geen enkele manier te vergelijken met de HTM. 1 rijtuig is net zo groot als alle trammen 1 bij elkaar, en ook om de 5 minuten helemaal vol. Geweldig wat een systeem.

Ik heb volgens mij alles gezien wat ik zou moeten zien (hoewel, er is niet zoveel te zien, tenzij je van bars, restaurants en winkelen houdt). Het leukste was wellicht een enorme Boeda, die je via een gondel die er 25 minuten over deed, kon bekijken. Ik waande me even op wintersport, maar de groene hellingen brachten me weer op aarde.
Over Hong Kong is veel meer te vertellen, ik kan wel bezig blijven. Dat doe ik wel als ik thuis ben. Morgen vlieg ik naarPerth, waar ik besloten heb 6 dagen te blijven. Even bij komen na 7 dagen herrie en chaos. Bovendien, daar is het mooi weer en strand, dus......

Het gaat jullie goed, Wim