Ik ben nu 3 dagen in Sydney, en het is hier geweldig. Ik zou hier graag willen wonen, wat een stad, mensen, cultuur, weer en ga zo maar door. Maar helaas, morgen gaat de reis verder naar Melbourne. Daar overnacht ik alleen maar, want de ochtend er op ga ik de Great Ocean Road doen, een tour van 3 dagen, die eindigt in Adelaide (ben benieuwd wat voor raar volk nu weer met me mee reist). In Adeliade blijf ik 24 uur en ga dan weer terug naar Melbourne, waar ik de laatste 3 dagen in Australie ga door brengen. Ik weet nu al dat ik het ga missen, en zeker dat ik ik hier terugkom.

Maar voor dat ik in Sydney was, ben ik 2 dagen in Hervey Bay geweest. 's Avonds om 6 uur met de bus vertrokken uit Airley Beach, enom 7 uur's ochtendsstond ik in hotelMantraHervey Bay. Deman achter de balie vroeg mijn kamernummer, maar ik maakte hem duidelijkdathij dat moest zeggen, omdat ik geen idee had welke kamer in zou krijgen. Hij keek me wazig aan en begreep ineens dat ik heel vroeg kwam inchecken ipv uitchecken. Nou, hij waszo vriendelijk mij om 7 uur al een kamer te geven, dus dat kwamgoed uit. En wat voor kamer. Een balzaal, met een heuse jacuzzi. Deze was groter dan die opde ' Summertime' en deze was helemaal voor mezelf, zonder Slovaken erin. Twee keer heb ik daar liggen bubbelen, totdat de hele badkamer onder het schuimzat en ik de deur niet meer kon vinden. Wat en luxe.

Maar goed, ik was in Hervey Bay om een dag Fraser Islandte bezoeken, dus een tour bij een lokaal reisburo geboekt. Ook hier gold weer de wet dat alles wat binnen de reiswereld een aantal is (reisgenoten, meters van strand en ga zo maar door) met 2 moet worden vermenigvuldigd, want op mijn vraag hoeveel mensen er mee gingenzei de man '12' (het was rustig)en zoals je begrijpt zat ik opFraser Island met 24 mensen in de bus.

De sjoof was Collin, en zoals ik al gewend was, tevens gids. De bus was een vierwiel aangedreven monster met 24 versnellingen. Dat moest ook wel, want Fraser Island is 10 keer Vlieland, en alle wegen(nou, zeg maar karresporen)zijn van mul zand, en dan bedoel ik ook echt mul zand. Wat een gebots en gehobbel in die bus. Ik bracht de gemiddelde leeftijd in de bus fors omlaag, dus je begrijpt dat soms de kunstgebitten en gehoorapparaten door de bus vlogen. De ouwetjes waren aan het eind van de dag werkelijk alle hulpstukken kwijt en zaten suizend op de ferry die ons terug bracht naar het vaste land. En dan was er ook nog een snelweg, het strand. ja, daar kun je scheuren, dus dat deed Collin ook. Er stonden zelfs bordendat je niet harder dan 80 mocht. Die heb ik op ons strand nooit gezien. Wat een gescheur. Tja, en dan gaan er natuurlijk voertuigen kapot. Op het strand kwamen we een bus met een kapotte versnellingsbak tegen, en op het mulle karrepad een bus met een lek band, daarna een 4WD met touristen die zich met hun auto helemaal ingegraven hadden en ook nog een 4WD met een opgeblazen motor. En geen ANWB natuurlijk, ook de heleboel verstopt, geen fiets kon er meer langs. En dan te bedenken dat we om 5 uur de boot moesten halen, dus het laatste uur heeft Collin alles uit de bus gehaald wat er in zat, je begrijpt dat we rollebollend bij de ferry aankwamen.

En dan de tour. Nou, daar gaan we weer. De eerste stop was een bushwalk van 10 minuten. Uiteraard legde Collin uit dat wat van hout was en groot en groeide, een boom was, er veel water op het eiland was enveel dieren. (maar ja hoeveel dieren kan je nou in 10 minuten zien, 0 dus). Daarna scheurend over het strand (ca. een uur) naar gekleurde rotsen (best mooi) om vervolgens te stoppen bij een scheepswrak. Tja, als dat al een attractie is, dan weet ik het niet meer, maar goed, 10 minuten kijken en de bus weer in. Stoppen bij een kreek, waar je weer kon dobberen. Na de lunch op weg naar Lake McKenzie, het hoogtse, grootste, mooiste en ga maar door van: ja weet ik veel. En daar kon je weer lekker dobberen. Uiteindelijk dobberde ik met veel schuim om 6 uur weer in mijn eigen jacuzzi, nog steeds zonder Slovaken.

De volgende dag om 7 uur op weg naar Sydney, een reis van 30 uur met een overstap in Brisbane. Dat lijkt erger dan het is, want het reizen met Greyhound is goed te doen. 's Middags gelijk naar de Sydney Opera House gegaan, aangetikt en ik kon Australie afvinken. s' Avonds Spaans gegeten, tapas met Rioja. Hier zijn ze zo eerlijk om je geen varkensdarmen aan te smeren, iets dat ik nu al 2 keer per ongeluk in Madrid heb besteld. Tijdens mijn diner kwam ik in gesprek met een Canadees, Ben, die daar was met zijn Japnase vriendin Maki. Ook schoof er nog een Vietnamees Phat aan. Nou, Ben zag het helemaal in me zitten. Het had gelijk door dat ik academicus was (zal wel mijn bril zijn), en hij wilde een BBQ bij hem thuis organiseren, waar ik kennis kon maken met andere acadmici. En dan was het vervolgens een goed idee dat ik binnenkort een lezing zou geven. Ook Phat zou dan natuurlijk van de partij zijn. Na 2 flessen wijn wilde hij weten wanneer hij de brand in zijn BBQ kon steken. Ik heb hem verteld dat ik geen tijd had, en dat ik verder moest. Geen probleem, hij wilde mijn emailadres, en we zouden in contact blijven. Dat heb ik gegeven, dus wie weet, ga ik binnenkort een praatje nergens over in Sydney geven (we hebben het over nog veel meer gehad, maar dan kan ik wel bezig blijven).

De volgende ochtend (gisteren) stond een tour naar de Blue Mountains (100 km buiten Sydney) op de rol. De sjoof was dit keer Mark, en je raadt het al, hij was tevens onze gids. Nou, dat hebben we geweten. Mark heeft van 1/2 9 tot 6 uur aan 1 stuk door van alles en vooral niets verteld. Het ging nergens over. Toen we over de snelweg reden begon hij uitgebreid te vertellen dat men bezig was deze te verbreden en wat de problemen waren, samengevat hetj verhaal van de A4 bij Leiderdorp, maar dan in Autralie. Als we door een stadje reden ging hij vertellen wat er allemaal was: een slager, een bakker, een supermarkt, een bank..... Toen we het Olympisch Park passeerden ging hij vertellen welke sporten er waren beoefend: atletiek, zwemmen, baketbal, hockey...., maar ook welke sporten er niet waren beoefend. Gek werd je van die man.

De tour begon weer eens bij een dierentuin. Dat was weer het gebruikelijke koala knuffelen, kangeroo's voeren (ik dacht overigens dat er altijd maar 1 soort was, maar er zijn er wel 100 geloof ik: (op zijn Marks) grote, kleine, witte, in een boom en ga zo maar door), emoe's ontwijken, veel vogels in kooien en weer kijken naar snappie, de zoutwaterkrokodil, die in een zwembad lag te dobberen. Na de dierentuin gaf Mark een demo boomerang gooien. Zoals je waarschijnlijk weet is het bedoeling dat als je de boomerang in de lucht gooit, deze weer terug komt. Helaas voor Mark dat hij zijn hond was vergeten mee op de tour te nemen, want nu kon hij steeds zelf dat ding halen. Overigens heeft Mark me nog wel een boomerang aangesmeerd.Na delunch (overigens ook nog leuk, het was een buffet, dus de eerste medeslachtoffers van Mark zagen niet dat om de hoek nog meer te halen viel, dus hadden ze van de eerste 2 schalen hun hele bord vol met sla en tomaten, bleek er nog veel meer te zijn, zoals kip, rijst, en stoofvlees) gingen we kijken naar de 3 zusters, 3 rotspartijen naast elkaar. Helaas, MIST!!!!!!!!!!!!!!. We zagen dus NIKSSSSSSSSS!!!!. Ja, ze stonden recht vooruit zei Mark, maar dat moest je dan maar geloven. Uiteindelijk heb ik door de mist er 1 een stukje gezien. Daarna naar de vallei. Meteen treintje onder een hoek van 52 graden de vallei in. Nou daar werden de nodige Japannertjes onwel van, die kwamen groen en geel de trein uit. Daar een uur rondgewandeld, echt fantastisch mooi, en goed opgezet. Na de vallei stopten we een 1/2 uur in de woonplaats van Mark (uiteraard legde hij uit wat daar allemaal te beleven was). Waarom was me een raadsel, maar goed. Hij wees de snoepwinkel aan, en je raadt het al, iedereen die winkel in en snoep kopen. Nou dit keer was ik geen lemming, dus lekker niet gedaan. Vervolgens een bezoek aan watervallen, en dag werd afgesloten met een cruise van 15 km terug naar Sydney. Bij de steiger aangekomen zei Mark dat de boot er zo aankwam, en dat we niet op de eerste de beste boot moesten springen die voorbij kwam. Dat was voor een drietal meisjes niet geheel duidelijk, dus toen er een een boot aanmeerde en de bemanning schreeuwde dat deze naar Sydney ging, sprongen ze er gelijk op en verdwenen uit zicht (ik heb niets meer van ze vernomen). Maar ok, daar kwam de goeie boot. En laten we eerlijk zijn, bij een cruise denk je toch aan een boot over de die over de Rijnn tuftmet wat oudere mensen richting Keulen. Nou, dat dacht hier iedereen ook. Helaas, nadat dekapitein ons welkom had geheten en bralde dat de zwemvesten in geval van calamiteit voorin lagen, starte hij zijn 2 formule 1 Ferrari motoren en scheurde vol gas naar Sydney. In 20 minuten stond iedereen met verwarde kapsels, geheel doorgewaaid, tollend op zijn benen op de kade van Sydney. Daarna scheurde hij weer weg, waarschijnlijk om de volgende vracht op te halen.

Ja, en nu dus mijn laatste dag in Sydneydoorgebracht. Ik ga deze stad zeker missen, ik voel me hier heel erg thuis. Maar ik ga verder op weg naar Melbourne. Het gaat jullie goed in het koude Nederland, hier is het 30 graden.

PS: Ik heb ook nog nieuws over Ollie, die duitser die door een spin was gebeten. DIe is helemaal platgespoten in Adelaide, was veel ergens dan ze dachten. Lekker, dat swaggen.