Gisteren om 7 uur aangekomen in Adelaide, na een tocht van 3 dagen langs de zuidkust van Australie. Deze tour heet The Great Ocean Road, en voert je langs een prachtige kustweg en een aantal nationale parken. De tour vertok uit Melbourne, waar ik vanuit Sydney de nacht er voor om 12 uur aankwam. De busreis vanuit Sydney ging niet vlekkeloos. In de eerste plaats moesten we een omweg maken, omdat er op de snelweg een dodelijk ongeluk was gebeurd (4 doden). In Nederland is een omweg gemiddeld een kwartier langer, in Austalie dus 2 uur. We gingen via Canberra, om vervolgens om een uur of 10 's avonds langs de kant van de weg te staan, omdat er met een enorm kabaal een of andere ijzeren staaf van de bus vloog. De sjoof pakte zijn zaklantaarn, liep om de bus heen, gaf er een paar schoppen tegen, en was van mening dat deze staaf geen vitaal onderdeel van de bus was, dus besloot hij door te rijden. Om 1/2 1 was ik dan eindelijk in mijn hotel, en om 1/2 7 werd ik alweer opgehaald door een taxi die mij naarde plek bracht waar ik werd opgehaald. Nou, daar sta je dan om 1/4 voor 7 in een wildvreemde stad (was er pas 6 1/2 uur) te hopen dat je op de goede plek staat en dat er een bus verschijnt. Maar, om 1/4 over 7 kwam de bus, en daar stapte mijn sjovin uit. Een uit de klei getrokken Austarlische die zich voorstelde als Foggy (Fog voor vrienden). Ik vvroeg maar niet waarom ze 'mistig' heette, daar zoudenhaar ouders vast een goede reden voor hebben gehad. Nou, daar ging ik dan met Miss Foggy door het stadsverkeer van Melbourne, de overige reisgenoten ophalen. Als een bootwerker ging ze te keer, schelden op rode verkeerslichten, vloeken tegen auto's die haar in de wegreden en dreigende gebaren naar andere chauffeurs maken. Nou, dat kon een lange 3 dagen worden met Miss Foggy.

Bij een hotel stapten de andere reisgenoten in. Een Nederlands echtpaar van eind 60, die uit Steenwijk kwamen. Jan en Tiny waren totaal verbaasd toen ik allerlei (dat zijn er overigens niet veel) wetenswaardigheden over Steenwijk vertelde. Ik heb daar namelijk mijn dienstplict vervuld. Eigenlijk Havelte, maar de dichtsbijzijnde metropool is Steenwijk. Dan waren er 2 Oostenrijkse en 2 Zwitserse dames. Van de laatste 2 sprak er 1 geen Engels, alleen Zwiters- Duits, dus verder dan gebarentaal kwam een gesprek niet (ik begreep dat niet goed, dat je nou geen vloeiend Chinees, Arabisch of Zulu spreekt begrijp ik nog, maar in deze tijden geen Engels). Dan waren er 2 Amerikanen, Die deden deze tour volgens goed Japans gebruik in 1 dag, gingen met de trein direct terug naar Melbourne, vlogen dan gelijk naar Cairns, gingen daar op de koffie bij de vissen en vlogen terug naar huis. En dan was er natuurlijk ook weer de standaard weirdo in het gezelschap. Eric, de Ier. Uiteraard geen baan, reisde maar wat rond, kwam geen muziek uit de man, en hij heeft (zoals goed Slovaaks gebruik) de hele reis geslapen, om alleen als Miss Foggy riep dat we de bus uit moesten, zijn ogen open te doen.

Al vloekend en tierend ging Miss Foggy op weg, en reed bijna de hele dag langs de oceaan. Heel mooi, dat moet worden gezegd, maar het wordt wel wat eentonig. Hoogtepunt waren de 12 Apostelen, een aanal losstaande rotspartijen in de zee, een stukje weg van de kust. Het merkwaardige was dat ze de 12 apostelen heten, er oorspronkelijk maar 11 waren en door erosie er nu nog maar 8 zijn. Soms begrijp ik het niet meer. De overnachtig vond plaats in Warrnambool (wie heeft er niet van gehoord), in een backpackershotel. Nou, om weer met 6 man in stapelbedden op 1 kamer te slapen had ik geen zin, dus vroeg ik deuitbater of hij aparte kamertjes had. Die had hij wel, en hij verkocht mij de kamer als zijnde de presendential suite. De enige kamer met een TV, 35 euro. Deze nam ik uiteraard. Afijn, dat viel natuurlijk wat tegen. Er stond een bed, tafel, stoel en TV. Op de TV kon je Australie 1 en 2 ontvangen, 5 kanalen waren blauw, 4 sneeuw en op de laatste kon je door de sneeuw de plaatselijke SBS 6 zien, maar dan moest je wel de kleerhanger die als antenne fungeerdein de goede stand zetten. Hij was vergeten te zeggen dat ik gebruik moest maken van de gemeenschappelijke douche, en toen ik bij het morgenlicht ging kijken waar ik nu daadwerkelijk geslapen had, bleek het de garage te zijn.

De volgende dag weer vroeg op pad, o.a. een waterval gezien die het eindelijk ook deed. Het laatste deel van de dag gingen we Mount Zero beklimmen, 345m hoog. Achter Miss Foggy aan die als een razende omhoog ging, om toen iedereen hijgend en badend in het zweet op te top aankwam te zeggen dat we ff snel foto's moesten maken, en ons snel naar beneden moesten laten rollen, want we moesten om 6 uur in ons hostel aanwezig zijn. Dat haalden we dan ook, we sliepen in het doodsaaie plaatsje Naracoorte. Dit plaatsje had, in tegenstelling tot Almelo, niet eens een stoplicht. Het hostel werd gerund door Sonja, die Nederlandse ouders had. Ze had 2 bunkers met bedden staan. In iedere bunker stonder 4 stapelbedden op elkaar, en werden afgesloten met een ijzeren deur. Nou, daar was ik heel snel uit. Daar ging ik niet slapen, dus gevraagd waar het dichtsbijzijnde hotel was. Dat was 1 minuut lopen, dus daar naar toe. Goed, ik sliep daar wel boven een gokhal, maar altijd beter dan in die bunkers. Het merkwaardige van dat hostel was dat ze daar met man en kinderen ook gewoon leefde en gebruik maakte van dezelfde faciliteiten, dus de kinderen ontbeten gezellig mee met de backpackers.

Die avond verzorgde Sonja de BBQ, en Jan, Tiny en ik hadden wat flessen wijn meegracht om de sfeer wat te verhogen. Helaas, uit de backpackers kwam geen muziek, dus hebben we met zijn 3en de flessen wijn maar soldaat gemaakt, maar het was wel de omgekeerde wereld. Overigens kreeg Tiny wat last van de wijn of de hitte, maar ze werd steeds vrolijker en ging zelfs zingen. Tijd om de eer (en plaatsvervangende schaamte) aan mezelf te houden, en mijn kamer boven de eenarmige bandieten op te zoeken. 'S ochtends nog gevraagd hoe onze backpackers de nacht hadden ervaren, hun gezicht en slaperige ogen spraken boekdelen. Als zij zelfs dat helemaal niks vinden, dan heb ik weinig daar te zoeken.

De laatste dag nam Miss Foggy ons mee naar grotten met fossielen, en na de lunch hebben we nog bij een wijngaard staan gorgelen met de verschillende wijnen die we mochten proeven. Daarna 4 uur rijden naar Adelaide, waar Miss Foggy schold op haar busje, hem soms aaide en ook wel eens een trap gaf.

Voor de liefhebber kun je op de onderstaande website van dehet promotiefilpje zien. Miss Foggy kom regelmatig in beeld.

http://www.youtube.com/watch?v=AU7GKbn2XHo

Vandaag ben ik dus in Adelaide, maar vanavond om 1/4 8 vertrek ik weer naar Melbourne, waar ik de laatste dagen in Australie ga doorbrengen, want de 23ste vertrek ik naar Christchurch, Nieuw Zeeland. Ik heb Adelaide vanochtend verkend, maardaar is weinig te beleven. Het centrum is de helft van een schaakbord, en je kan er winkelen, drinken en eten. En er is natuurlijk weer een zoo, maar ik heb genoeg knuffelende koala's en krokodillen in hun privezwembad gezien.

Het is hier 43 graden vandaag, vreselijk warm. De staat heeft 'catastrophic bushfire condiions' uitgeroepen, zeg maareen lokaal weerwalarm. Je mag zelfs geen peuk binnenshuis aansteken of je magnetron aan doen, zo brandgevaarlijk is het hier (ik heb een paar van die fikkies gezien bij Darwin, en dat fikt echt). Uiteraard zijn de plaatselijke Peter Timofeeffen en Brandweercommandant Lek niet van de TV weg te slaan. Het rare is dat het morgen 29 graden is.Wat ook leuk is, is dat er hier een kerstman in zijn pak jingle bells stond te zingen, in 43 graden!!!!!! Daar wordt Sinterklaas niet vrolijk van.

Zo, dat was het dan weer, het gaat jullie goed in Nederland, als ik uit Melbourne vertrek kom ik weer in de lucht.