Drie dagen geleden ben ik van het zuidelijk eiland van Nieuw Zeeland naar het noordelijk eiland gegaan. Maar niet nadat ik na mijn verhaaltje op mijn blog nog een flinke wandeling bij Lake Tekapo had gedaan. Je, wat een rit was dat. Misschien weten jullie nog wat ik over Mount John vertelde, dat er een observatorium op was omdat het daar altijd zo helder was. Nou, dat wilde ik zelf wel eens even zien. Er staat een observatorium, maar voordat je daar bent moet je 1 uur lang de berg op lopen. Toen ik boven op de berg aankwam, was ik kapot. En daarna naar beneden. Je kon kiezen tussen de korte en de lange route, en als toerist kies je natuurlijk de lange route. 2 uur!!. Wind tegen, wat regen, toen ik bij mijn hutje aankwam, had ik het helemaal gehad met dat gewandel.

Maar de volgende dag op weg voor de laatste keer met mijn bekpekkertjes naar Christchurch. En ze stelden me niet teleur, ook deze keer was de verzameling helemaal compleet, met alles er op en er aan. Dit keer zat ik naast een heel klein beugelbekpekkertje. De bus was helemaal vol, en zoals ik al eerder verteld heb, ze nemen hun hele keukenkastje constant meer, dus we waren dit keer een rijdende Appie Hein. Echt, je gelooft niet wat er in die tassen zit, nu kwamen er weer komkommers, abrikozen en winterpenen uit. Kijk op deze website hoe die tasjes eruit zien, de meeste zijn groen, maar er circuleren ook blauwe in de bus. En bedenk dan dat ieder bekpekkertje minimaal een zo een tas heeft, en dat er 50 bekpekkertjes in 1 bus gaan (en woolworth is de Appie Hein van Down Under):

http://www.woolworths.com.au/AboutUs/OurCommitments/TheEnvironment/alternative+bags.asp

In Christchurch werd ik dan afgezet, en met een traan in mijn oog zag ik de Magic Bus voor de laatste keer met mijn bekpekkertjes verdwijnen achter de horizon. Oh ja, wil je weten wat de Magic Bus is, kijk op deze website:

http://www.magicbus.co.nz/

Tijdens mijn tochten met de Magic Bus kwam je soms dezelfde vogels tegen. Het is een hop op en hop af bus, je bepaalt zelf wanneer je verder reist, maar er is een aantal dat een beetje hetzelfde tempo heeft, en die je te pas en te onpas tegenkomt. Een paar wil ik voor mezelf onthouden, en noem ik hier. Als je dat niet interesseert, ga verder naar het kopje 'Mijn leven na de bekpekkertjes' .

Rebecca en haar Guust. Rebecca was 2 keer zo zwaar als Guust, en deze Guust lag altijd met zijn hoofd op de schoot van Rebecca te slapen. Er was 1 sjoof die een keer kwam kijken wat daar nou op de achterbank precies gebeurde.

De Deense Abba Girls. Deze 2 lichtgewichten was ik in Australie al eens tegengekomen, tijdens mijn Tour of Duty naar Kakadu. En nu zaten ze ineens weer in de bus. Wat een kleine wereld is het hier toch. We noemden ze zo, omdat 1 van die 2 steeds met haar Ipod op haar hoofd Abbaliedjes zat mee te zingen. Had ze nou een stemmetje als een nachtegaal of een Leids Sleuteltje, dan was het nog om aan te horen, helaas het was een kruising tussen Bonny Tyler en Rod Stewart.

Dan was er nog Tessa, een Nederlandse reuzin, langer dan ik, die samen met haar neefje reisde. Haar neefje vloog overal in en vanaf wat hij tegen kwam, van Bungy Jumpen tot Qaudbiken, en Tessa probeerde dan steeds de logistiek te regelen, ook die van de bus.

En tenslotte was daar dan Charlotte en haar vriend. Ze zat erbij alsof ze ieder moment kon ontploffen, en neem van mij aan, als die ontploft was, was de hele bus meegegaan. Haar vriend zat onder de tattoos en had een enorme ring met een grote doodskop aan zijn hand zitten.

Mijn leven na de bekpekkertjes

Ja, er is leven na de bekpekkertjes. In Christchurch niet veel gedaan, ik moest de volgende dag al naar Wellington, ½ 6 op. Eerst met de trein naar Picton. Wat een genot, wat een ruimte en een rust. Daarna op de veerboot naar Wellington. Ah.........., daar zijn de Abba Girls weer. Wegwezen, verstoppen.

De volgende dag Wellington verkend, leuk voor een dag, maar dat is dan ook genoeg. Ze hadden weer eens een kabeltram, en die ging naar de Botanische tuinen (in Nieuw Zeeland heeft iedere stad een Botanische tuin), en 's middags naar het museum van Nieuw Zeeland, Te Papa. Leuk, groot, met als hoogtepunt een opgezette inktvis van ruim 4 meter. En als je me niet gelooft, zie deze website maar

http://squid.tepapa.govt.nz/

En dan was er natuurlijk ook weer de moderne kunst. Hoe verzin je het weer bij elkaar.

Ik ben nu In Taupo, gisteren aangekomen met een normale lijnbus vanuit Wellington. Ik wilde vandaag naar een nationaal park om een wandeling van 8 uur rond een vulkaan te maken, maar gisteravond besloten dat niet te doen. Ik merk dat ik best moe ben, van dat gerace door Australie en Nieuw Zeeland. Bovendien is de tocht zwaar, gaat over een de 2000 meter, je doet hem alleen. En dat ik de juiste keuze heb gemaakt blijkt wel uit het feit dat ik vanmorgen om ½ 10 wakker werd, waar ik ½ 6 op pad had gemoeten, had ik de wandeling willen maken.

Nog een week en dan verhuis is naar Fiji. Ik ben benieuwd wat daar nog overeind staat, 2 dagen geleden is oorkaan Mick over de eilanden heen geraasd, en heeft veel schade aangericht. Maar dat zie ik wel, of daar nog eilanden drijven. Volgens mij heeft dit het Nederlandse nieuws niet gehaald, dus hierbij een bericht je vanuit Nieuw Zeeland.

http://www.nzherald.co.nz/world/news/article.cfm?c_id=2&objectid=10615862