Het heeft even geduurd, maar hier weer een blogje. Internetcafeetjes in de VS zijn redelijk schaars, en als je er1 gevonden hebt, zijn ze ook vreselijk duur, soms 50 cent per minuut. In Honolulu had ik er 1 gevonden, had een heel verhaal getypt, en toen ineens, zoef, weg het verhaal. Ken je het verhaal van de back up? Dan weet je genoeg.

Maar hier in het Hotel California in San Francisco is het gratis, en je bent een Nederlander of niet, maar daar maak je natuurlijk gebruik van. Ik heb nu ook even tijd, want het weer is (en blijft de komende dagen) vreselijk slecht. De weerwiggelaars hebben het over de ergste stormen sinds 15 jaar. Het is vooral veel regen, en in bergen meters sneeuw. Ik ben blij dat ik besloten heb om niet met de auto het zuidwesten van de VS te bereizen, anders had ik een groot probleem gehad.

Wat ga ik dan wel doen. Wel, morgen vetrek ik naar Los Angeles, de 22ste naar Orlando, de 24ste vanuit Orlando op een cruiseschip 5 dagen langs de Bahama's, terug naar Orlando en de 29ste naar Nederlands grondgebied, namelijk eilanden. Ne, niet de waddeneilanden, maar de Antillen. Curacao om precies te zien. Heb zojuist voor 15 dagen mijn hotel daar geboekt (als je rechtstreeks belt is het 110 euro, via expedia 67 euro per nacht, wat een onzin). Ik blijf daar geen 15 dagen zitten, ga wel de andere eilanden bezoeken, maar vluchten en redelijk hotels boeken is moelijk, aangezien het daar hoogseizoen is. Bovendien, ik wil nu wel eens 2 weken ergens zitten dat een beetje thuis is. Ik heb uitgerekend dat ik vanaf 3 oktober (bijna 110 dagen)al 50 verschillende slaapplaatsen gehad heb (en dus iedere keer tasje in- en tasje uitpakken), en daar word je wel een beetje moe van. Ik vlieg 13 februariterug naar Amsterdam, en ben op mijn vader's verjaardag terug in Nederland als alles goed gaat. Kortom, ik hou vast aan mijn reisthema, namelijk zon en eilanden.

Hoe was het op Hawaii. Heerlijk, mooi, en heel anders dan je zou verwachten. Maar voor ik naar Hawaii ging, moest ik nog Fiji uit. Dat was ook een avontuur op zich, het is te veel om allemaal op te schrijven, maar samenvattend heb ik het hele incheckcircus 2 keer moeten doorlopen. Daarbij had ik nog een tussenlanding op Apia (en wie heeft daar niet van gehoord?), en om wijsneuzen als Wieltjes en de wasbeer (als hij uberhaupt weet wat dat is) het koekelen te besparen, dat is de hoofdstad van Western Samoa. Om daar vandaan te vertrekken is ook een belevenis, de vertrekhal is een houten schuur, er is maar 1 deur (en dus 1 gate) zonder enige aanduiding, en de lijst met namen wordt gestencild. En als de deur open gaat, loop je maar met de masa mee, in de hoop dat het je vliegtuig naar Honolulu is, en niet naar Tonga.

In Honolulu, op het eiland Oahu, zat ik in de beroemde wijk Waikiki. Heerlijk daar, mooi, strand palmboompjes, zonsondergang en coktails. En natuurlijk veel te dikke Amerikanen, alles moest weer een tip hebben, alles wat je bestelde was extra large en veel te veel. Bovendien viel ik uit de toon, want ik had geen hawaii-shirt, witte sokken en witte gympies aan.

Op Oahu heb ik Pearl Harbour bezocht. Indrukwekkend. Uiteraard waren er weer van die mannetjes, die hun vrouwtjes uitgebreid gingen uitleggen hoe de aanval van de Japanners had plaatsgevonden (mannen, herkennen jullie het?). Ze waren er zelf niet bij geweest, maar deden uitgebreid de vliegbewegingen na. Blij dat ze het geluid van vliegtuigen niet nadeden. Ook een dag een tour rond het eiland gemaakt. Aardig, ging meer om de omgeving dan de bezienswaardigheden. Zo heb ik een bezoek gebracht aan de ananasplantage van de familie Dole. Ja, boeiend he, zie je dat ze ananassen verbouwen. En dan is er natuurlijk de onvermijdelijke giftshop. En daar was natuurlijk alles weer ananasgeel en de Japannertjes kochten zich helemaal ananasgeel aan die rotzooi.De lunch had ik met een Amerikaanse dame, en zodra ze door had dat ik Europeaan was (en dat was niet moelijk, want ik had geen hawaii-shirt, witte sokken en witte gympies aan), begon ze enorm te fulmineren over de VS. Wat een geneuzel. Daarna vertelde ze me dat ze 3 mannenversleten had, en 2 dochters had. Dat was het momentdat ik me watonaangenaam begon te voelen, ik had het idee dat ze wanhopig op zoek was naar het vierde slachtoffer. Maar gelukkig, de bus vertrok weer. Aan het einde van de tour werd ik gelukkig als eerste bij mijn hotel afgezet, ennadat de sjoof luid kuchend en rochelend mij er attent op had gemaakt dat hij en tip wilde, sprong ik snel de bus uit.

Na 3 dagen Oahu ben ik naar het eiland Hawaii gevlogen, en 3 nachten doorgebracht in de plaats Hilo. Daar is 3 keer een Tsunami overheen gegaan, en naast de huizen etc. hebben ze ook alle vertier meegnomen, daar gebeurt werkelijk niks. Je zit al geisoleerd in een hotel, en als de bar om 9 uur dicht gaat, gaan ook daar de slingers naar beneden. Maar ik was daar niet om in de lampen te hangen maar om de vulkaan te bezoeken en Mauna Kea, een berg van 4200 meter. De eerste dag op weg naar de vulkaan. Maar zoals jullie inmiddels weten, daar ga je niet rechtstreeks naar toe, eerste bezoek je onzin. Ditmaal was het een notenfabriek. Van buiten kun je zien hoe ze de noten prepareerden en inpakten. Je zou het niet willen missen. En natuurlijk was er weer de onvermijdelijke giftshop, waar alles van noot was. Maar eindelijk op weg naar de vulkaan. Heel mooi, blij dat ik dat gedaan had. Vervolgens op weg naar een lavastroom, maar voordat we die bezochten, eerst natuurlijk weer langs onzin. Dit maal was het een orchideen (of orchideeen, ik weet het niet) hut. Kon je aan die bloemetjes ruiken. Alsof ik inAalsmeer was. En de duurste bloemwas 20.000 dollar!!!! Voor een bloempie. Na al dat gesnuif en gesnif op weg naar de lavastroom. Dat moesten we natuurlijk in het donker doen, dus zaklantaarntje mee, 2 km over donker gesmolten lava lopen om uiteindelijk bij de lavastroom uit te komen. Ken je dat verhaal nog van al die zonsondergangen die ik bezocht heb en die het niet deden omdat het bewolkt was???? Nou, dit maal was er sinds 2 dagen geen lavastroom. Stonden we daar in het donker en natuurlijk in de onvermijdelijke regen dat blijkbaar altijd gepaard gaat met soort activiteiten. Misschien heeft de regen de boel wel gedoofd, ik weet het niet. En daarna terug ik het donker met die veel te dikke Amerikaantjes, wat een gestruikel en gestuntel was dat.

De volgende dag naar Mauna Kea. Het meisje die me deze tour verkocht had, vertelde me dat dit de hoogste berg ter wereld was, 13000 feet (4200)hoog. Ik liet me niet leiden door mijn vooroordeel dat ze een bepaalde haarkleur had, en zei beleefd, ja meid, natuurlijk. Ik dacht, ze zal wel meters en voeten door elkaar halen, maar dat krijg je als je bij de kapper te veel waterstofperoxide inademt. Maar wat bleek, ze had gelijk. De berg steeks namelijk ook nog eens bijna 6000 meter onder de zeespiegel, en het dus waar. Maargoed dat ik me niet had laten leiden door haar haarkleur, en haar zonder blikken of blozen het voordeel van de twijfel had gegeven. Heeft waarschijnlijk te maken met mijn ervaring als manager........

Maar goed, met ome Arnold de berg op, zittend in een 4WD met 6 verschillende remsystemen, dus bergaf kon ons niks gebeuren. Uiteindelijk met de auto bijna helemaal boven op de berg gekomen, de laatste 100 meter moest lopend worden afgelegd. Er waren van de 50 (er waren meer busjes)er maar 3 gekken die besloten het topje te halen. Ik was er natuurlijk weer 1 van. De vouwen waaiden uit je broek, de elfstedentochtgevoelstemperatuur was -20C en er was 40% minder zuurstof dan op zeenivo. Dus je begrijpt dat ik het vreselijk naar mijn zin had. Gauw fotootje laten maken, en toen weer snel terug. Op de top bij de bus de zon weer eens zien ondergaan (ja ik weet het, sorry, maar het was onderdeel van de tour), vreselijk mooi, en toen inhet donker naar beneden. Halfverwege gaf ome Arnold nog een lasershowtje met de sterren die we zagen, ook leuk en daarna de berg afgedenderd.

De dag er na weer naar Honolulu gevlogen, waar ik nog 1 avond in mijn favourite barretje aan strand de zon onder heb zien gaan, dit maal gratis.

De volgende dag naar San Francisco. Mijn vlucht had 3 uur vertraging, en ik kwam dus midden in de nacht in San Francisco aan. Daar word je niet helemaal vrolijk van, zeker als je alle waarschuwing in de Lonely Planet en op het vliegveld leest over misdaad en zo. Ik nam er maar een shuttle, was de enige en de vietnamese sjoof ging op weg. Helemaal lekker voelde ik me eerst niet, maar dat was toch snel over. Hij bracht me naar mijn hotel en na 3 tequilla's met de nachtportier gedronken te hebben (Toby) en vrienden voor het leven geworden te zijn, eindelijk gaan slapen.

De afgelopen dagen San Francisco bekeken. Leuke stad, maar echt heel spannend is het ook weer niet. Uiteraard Alcatraz bezocht, in de cablecar gezeten, Golden Gate gezien, Fisherman's warf. Vandaag ga ik wat toeren, denk dat ik een museempje pak, en Chinatown. En morgen vlieg ik, als het weer het toelaat, naar Los Angeles. Daar zit ik midden in Hollywood, dus wie weet wie ik daar tegen ga komen (en andersom, de strerren die mij tegen gaan komen).

Ik weet niet wanneer ik weer kan bloggen, dus dat zie ik wel. Nog 3 1/2 week en het zit erop. Best snel, maar ik denk er nog niet aan. Oh ja, soms zie ik (en jullie) vreselijke schrijffouten. Sorry, maar zit soms op de meest rare plekjes, en ik lees het vanaf het scherm. Dus een stijger is een steiger en zo voort.

Hetr gaat jullie goed en take care, Wim