Kennen jullie dit nummer? Nou, dat is dus onzin, it always rains in California. Ik ben er een hele week geweest, en het heeft er 7 dagen geregend, in Los Angeles zelfs 25 uur per dag. Met bakken.

De laatste keer dat ik blogte was in Hollywood, op de beroemde boulevard. Wel, toch de regen getrotseerd, en hup, de metro in, richting Downtown. Ik wilde het Stapels Center bezoeken, daar spelen de Lakers, Clippers (basketbal) en Kings (ijshockey). Helaas, ze waren allemaal weg, speelden uit zeg maar. Dus door de regen weer terug naar de metro, maar werd ineens een bar ingeblazen. Niet erg, even opdrogen. En een WC is een boeiende plek om weer eens mensen te ontmoeten, want ineens begint een Amerikaan tegen me te praten. Goed, ik sprak terug en voor je het wist zat ik aan de bar met zijn vriendin en hem. Niks bijzonders, ware het niet dat deze man piloot bij Delta Airlines was. Dus ik noemde een aantal oorden en plaatsen in de wereld waar hij wel op gevlogen zou hebben (zoals Amsterdam), maar nee, niets van dit alles. Hij bestuurde volgens mij het boemeltje tussen San Francisco en Los Angeles, en dat was het. Zijn vriendin was natuurlijk stewardess, maar was ook duidelijk over het maximale aantal vlieguren heen, en aan haar gezicht te zien was er duidelijk sprake van metaalmoeheid. Na een 1/2 uur kwekken vond ik het wel genoeg, deed mijn duikbril en snorkel weer op, op weg naar de metro.

De volgende dag ging ik de tour naar de celebreties maken, maar zoals jullie dat allang weten, daarvoor moet je eerst langs allerlei onzin. In de bus zaten ca. 20 medegluurders, waarvan er 8 spaanstalig waren. Zoals jullie weten heb ik niks tegen spaanstaligen, maar zoals wel vaker, deze mannetjes en vrouwtjes ratelden de hele dag door (in het spaans natuurlijk), spraken door de verhalen van de sjoof heen( in het spaans natuurlijk). Dan was er nog een klein pablootje, die regelmatig heel hard begon te janken (in het spaans natuurlijk), en die geen van de andere spanjoolachtigen kon bedaren. Wat een kakefonie in die bus. De eerste stop was aan het strand, Venice en Santa Monica. Op het laatste strand zijn de opnamen van Baywatch gemaakt, maar er was natuurklijk geen Pamela Anderson te zien, en die zie je toch niet gauw over het hoofd. Vervolgens reed de man richting downtown, riep zo nu en dan iets over een gebouw, stopte op een pleintje met het oudste huis van Los Angeles (voor ons niks bijzonders, is gewoon modern) om ons eindelijk na de lunch mee te nemen naar het echte Hollywood en Beverly Hills. Nou daar komen ze dan, van de mannetjes en vrouwtjes van wie ik me het nog herinneren: Jack Nickolson, Elton John, Harrison Ford, Leonardo di Carpaccio, Julia Roberts, Meg Ryan, John Travolta (wetenswaardigheid, Meg moet met haar auto onder het huis van John door om op haar oprijlaan te komen, John heeft een huis van 7 verdiepingen), het huis van de Prince of Bel Air, Michael Jackson (hij had een huurhuis, 100.000 dollar per maand), Aaron Spelling (duurste huis van allemaal, moet 150.000.000 dollar opbrengen, Oprah heeft interesse) en Johnny Weismuller, de tarzan uit de jaren 20. De sjoof wist ons te vertellen dat de meeste tarzanfilms in zijn tuin zijn opgenomen, daar gaat je illusie. En ja Wiel, we zijn langs Hugh Heffner zijn huisje gereden, de Playboy Mansion. Maar aangezien je niet verder kwam dan Patrica Paay zijn er geen foto's genomen. Bovendien regende het, dus de dames hadden een badpak aan. Na het gluren gingen we naar de PC Hooftstraat van Bervely Hills, Rodeo Drive. Ik had er nog nooit van gehoord, maar een hoop dames begonnen te kirren, en de spaanstaligen natuurlijk in het spaans te ratelen. De sjoof had nog 2 adviezen: 1) als je de naam van de winkel niet kan uitspreken, heb je er niets te zoeken, 2) als je vraagt hoeveel iets kost (er zitten geen prijskaartjes aan de artikelen), dan kan je het niet betalen. Na 20 minuten tussen alle Sjanelletjes, Goetjies en Doltje en Kabana rondgelopen te hebben (je ziet, ik kan het niet uitspreken, dus had daar niks te zoeken), gingen we nog kijken naar het beroemde hollywood-bord in de heuvels.

De volgende dag ben ik naar Orlando gevlogen. Dat duurt wel een dag, en s' avonds kon ik niet in slaap komen. Wat ik niet besefte was dat ik een jetlag van 3 uur had. Maar goed, de volgende dag stond een bezoek aan een pretpark op het programma. Hebben we alleen de Efteling, hier hebben ze er ca 10, en allemaal groter, mooier en ga zo maar door dan de Efteling. Ik had voor Universal Studio's gekozen, het maakte me niet veel uit, bovendien was deze op loopafstand. In het begin was het een beetje wennen, zoiets van wat doe ik daar nou weer, maar het was eigen erg leuk. De atracties die ik gedaan heb zijn: Twister, Revenge of the Mummy, Beetlejuice, Blues Brothers, Jaws, 3D-Terminatoren 3 D Shrek. Jaws was wel leuk, je zit in een tourbootje en regelmatig komt de grote witte haai te voorschijn.

En ja, de dag erna was de aanvang van het hoogtepunt van mijn bezoek aan Florida, de 4 daagse cruise naar de Bahama's. Neem van mij aan, alle vooroordelen die je hebt, worden bevestigd. Ik kan er werkelijk een boek over schrijven, wat een belevenis. S' ochtends met een bus van het vliegveld naar Port Canaveral vetrokken, en na alle formaliteiten zat ik om 1 uur aan de atriumbar. We werden ontvangen door pianomuziek van 1 van de gevleugelde vrienden, terwijl de liften 6 hoog om je heen zoemden. Er liep van alles rond. Nou ja liep, er werden de nodige rollators, rolstoelen, wandelstokken, scootmobielen en kinderwagens aan boord gehesen. En wat nog kon lopen, liep vanwege het overtollige lichaamsgewicht moeilijk. Eigenlijk wachelden ze als Donald Duck. Met al die dikke Amerikanen heeft de wet van Archimedes werkelijk overuren gemaakt. Dat die boot nog bleef drijven. Op de boot waren 4 barren en een zwembadbar, winkels, een spa, een volledig casino, winkels, een disco, een rookkamer, een plek vvoor de kinderen, een theater, 2 zwembaden, 4 bubbelbaden, een 9 baans midgetgolfbaan en achter op de bood 2 enorme glijbanen van het formaat Duinrell. Je kon er 24 uur per dag eten (en dat deden de meeste Amrikanen ook), 24 uur per dag je volgieten. Uiteraad was er een hidehiteam, met de meeste waanzinnige spelletjes. Naast de gebruikelijke bingo was er teddybeer vouwen, karaoke (niet om aan te horen), golftournooien, kaartavonden, gospelen, de nodige optredens en als klap op de vuurpijl een hairy chest competition (harige borst competitie), waar uitsluitend mannen aan mochten deelnemen (menig vrouw had daar overigens ook een goeie kans gemaakt). Dit laatste was werkelijk tenenkrommend, vreselijk, hoeveel last van plaatsvervangende schaamte kan een mens verdragen. 3 dames zaten in de jury en moesten dan met hun handen kroelen door het borsthaar van de mannen. Brrrrrrr. Sommige mannen hadden werkelijk hoogpolig tapijt, niet alleen op hun borst maar overal.

Op het dek bij het zwembad was je regelmatig je leven niet zeker, omdat de scootmobielen om je heen raasden. Levensgevaarlijk. Mijn hutje was luxe, terwijl ik maar klootjesvolk was, kan je nagaan wat de rest had. Ik had een TV, 2 persoonsbed, ruime douche en toilet, badjas, stoel en tafel.

De boot vertrok zondag om 4 uur uit Port Canaveral naar Freeport, Bahama's. Daar kwamen we 's ochtends aan. Ik had een excursie naar een strand en snorkelen geboekt, maar zoals wel vaker deze trip was het weer te slecht. Ben maar op de boot gebleven. 'S avonds vertrok de boot naar Nassau, de hoofdstad van de Bahama's. Daar ben ik aan wal gegaan, stadje bekeken, en een tochtje in een soort onderzeeer naar een rif gemaakt. Je moest er overigens niet aan denken dat er water in dat bootje zou komen, we waren allemaal spontaan verdronken (alhoewel, met al die dikke Amrikanen waren we misschien wel weer blijven drijven). Overigens, de meeste Amrikanen gaan cruisen, omdat ze belastingvrij kunnen inkopen op de Bahama's. 'S ochtends zijn we vertrokken naar Port Canaveral, dat noemen ze dan een fun day at sea. Iedereen gaat dan natuurlijk aan het zwembad zitten, en met het geplons van de kinderen, het gebubbel van dikke Amerikanen in een bubbelbad en het gerace van de scootmobielen is er totaal geen rust te bekennen.

Vanmorgen ben ik dan weer terug in Orlando, waar ik nu in mijn hotel eindelijk tijd voor internet heb. Ik heb nog een middag te besteden, tekort voor een groot park. Dus ga naar het winkelcentrum vlak bij de Universal Studio's.

Morgen ga ik de VS verlaten, en het laatste deel van mijn reis doen. Ik vlieg via Miami naar Curacao, waar ik 14 dagen ga bijkomen en chillen. Ik zie wel wat ik daar ga doen, maar zoals eerder, ik heb nu wel even behoefte aan een vast onderkomen, en niet na 2 dagen weer de boel inpakken, op weg naar het volgende hotel. Zaterdag 13 februari vertrek ik van Curacao naar Amsterdam, waar ik 14 februari land. En laat dat nou net op de verjaardag van mijn vader zijn. Ik heb hem al gevraagd of hij op een etentje trakteert, maar het is nog steeds angstig stil. Ik denk dat hij geschrokken is, en nou aan mijn moeder vraagt hoe dat moet, rakteren. Ik zie het op de 14e wel.