Eindelijk, op de Cook Islands, Rarotonga

Vrijdagavond, 18 november, 2011. Ik ben een dag terug in de tijd. Zomaar een extra dag vakantie, wie wil dat niet. Ik ben namelijk vandaag de datumgrens gepasseerd. Zaterdag 19 november 9.00 Auckland-tijd vertrokken, 18 november 14:30 Rarotonga tijd geland. Ja, inderdaad, ik ben op de Cook Islands aangekomen, het is hier in 1 woord geweldig. Gewoon tropisch, zoals je dat helemaal voorstelt.

Maar goed, de laatste keer dat ik wat te melden had was in Gisborne. Ik deed dat 's morgens, omdat ik 's avonds met de zoon der huizes aan het vechten was voor bandbreedte. Ik surfde namelijk mee op het huisnetwerk, dus hij werd niet vrolijk dat ik Voetbal Internationaal een het kijken was via zijn WiFi. Twee dagen geen on-line games dus voor hem.

Na mijn ontbijtje het altijd onrustige Gisborne ingetrokken. En onrustig is het op zondag in Gisborne........., nou nee dus. Gewoon geen h.l te beleven. Dus wat doe je, je beklimt weer eens een heuveltje. En waren het maar heuveltjes zoals thuis (10m max), nee daar gaat het weer gelijk 200 m de lucht in. En ja, het is prachtig op het topje, maar als je daar zwetend en puffend aankomt, dan is het toch wat minder mooi. Wat mij overigens opviel aan Gisborne is dat er wel 5 standbeelden van James Cook staan. Waar hij aan land kwam, waar hij de eerste Maori's tegenkwam (die hij trouwens gelijk neerschoot, maar wat zou jij doen als 15 rugbyspelers in 1780 de toen nog onbekende Haka voor je aan het dansen waren), waar hij zijn eerste bakkie koffie deed, waar hij zijn eerste pizza at en ga zomaar door. Gek word je van Koekie. Na de afdaling tijd voor een bakje koffie, in de lokale vissersclub. Of ik lid was van de visvereninging. Nou nee dus. Dan geen koffie. Ja, maar 1 bakkie maar. Nee, tenzij ik lid werd. Maar ik kom er nooit meer en het lidmaatschap was 100 dollar voor 3 maanden. Een bakkie voor 100 dollar, nou laat maar, ik kwam er niet doorheen.

Na de luch op zoek naar het plaatselijke museum. En ja hoor, ik zeg het nog 1 keer, de gebruikelijke zooi. En het kan ook niet anders, naast de Maori's gaat de geschiedenis nauwlijks 200 jaar terug. En dan kom je zoals altijd weer bij opa en zijn bril, pijp, glas en baard.
'S ochtends door de vrouw des huizes vanwege de overvloedige regenval met de auto naar de bus gebracht. Ook zoontjelief zat in de auto, met beugeltje en al. We keken elkaar listig aan, hij dacht, mooi daar gaat die ouwe man die mijn netwerk bijna liet crashen, ik dacht daar heb je dat vervelende mannetje dat 's avonds mijn bandbreedte probeerde op te soeperen, de eikel :)

'S middags aangekomen in Napier, in Hotel de la Mer. Wat een kamer, naast mijn bed was een ronde yacuzzi van denk wel 2 meter doorsnee. De baas vroeg of ik daar gebruik van ging maken, en zo ja, dat ik wel de ventilator op maximaal zuigen wilde zetten, anders ging vanwege de overtollige stoom het brandalarm af. Ach, een sirene met brandweer, terwijl je aan gorgelen in het bubbelbad in je kamer bent met een glas Sjardonee en op TV naar een basketbalwedstrijd op ESPN kijkt, daar is toch niks mis mee. Of wel?

Uiteraard de volgende dag weer tijd om de stad en de omgeving te verkennen, en alsof ze het er om doen, daar was ook weer een heuveltje met een geweldig uitzicht. En weer 100 meter omhoog, en ja weer vreselijk steil. En wat denk je, het sappie doet het weer. Weer klimmen, puffen, vloeken. En ja, het was daarboven weer geweldig, en mooi, maar ik had het wel gehad met die heuveltjes.

Daarna de stad bekeken, wilde het lokale museum zien, maar helaas, dat was een bouwput. Ik denk dat opa's spulletjes het aankijken niet meer waard waren, en dat er een sloopkogel doorheen gehaald was. Goed idee. Na luch heb ik het plaatselijke aquaruim van een bezoek voorzien, maar meer dan goudvissen, guppen en een paar verdwaalde piranjaas hadden ze niet.

De laatste dag in Napier ging ik op wijntoer. De streek is bekend om zijn wijnen, en de eigenaar van het hotel had me er ingeluisd, de hele dag wijn proeven. 'S ochtends was ik de enige, dus ik ging met de sjoof (die zoals trouwe lezers ook weten tevens gids is) naar een paar wijnboerderijen. Bij de eerste wijnboerderij werd ik vriendelijk ontvangen, de man zette 6 flessen wijn voor me neer (10 uur 'sochtends) en schonk het eerst glaasje in. En ik deed gelijk hop, slik, weg. Mmmm, lekker, witte wijn. De sjoof en de wijnboer schrokken zich rot, met een luid kabaal van hohoho, zo moet dat niet, werd ik tot de orde geroepen. Eerst glas 90 graden draaien, dan de wijn laten rondgaan in je glas, 3 keer ruiken, dan een slokje en over je tong laten rollen, op en neer laten gaan, over de huig laten gaan en dan via het gehemelte uitspugen. En dan zeggen dat de wijn naar kersen en hout smaakt, met een pepersmaak als afdronk. Hou maar op, voor mij was het witte wijn. Scheen overigens soviejon blank te zijn, het zal wel. Maar goed, zo ging het nog 5 wijntjes door, en daarna op naar de volgende wijnafdronkplaats. Daar waren 8 wijntjes en een portje. En dan moet je weten dat ik niks gegeten had, dus de stemmng zat er goed in. Na een lichte lunch mijn mede wijngorgelaars ophalen, we hebben nog 4 wijnplaatsjes aangedaan waar gemiddeld 6 wijntjes werden voorgezet. Dus toen ik bij mijn kamer werd afgezet had ik bijna 40 wijntjes op! En dat voor 40 euro. Daarna mijn bubbelbad weer in om onder het genot van nog maar een wijntje weer lekker naar ESPN te kijken.

De volgende dag met de bus naar Wellington, niks bijzonders. Wellington is niet spannend, heb 2 jaar geleden alles al gezien. Maar het was de startplaats voor de volgende dag, nameljk met de trein naar Auckland een reisje van ruim 12 uur. Maar reizen met de trein in Nieuw Zeeland is geen straf, het is mooi, relaxed. Ik zat in wagon A, stoel 1B. Boeiend zou je zeggen, maar in wagon A, stoel 1A (dus naast me), zat een dame van denk 70 (dus maar 20 jaar ouder dan ik), die van mening was om de hele reis tegen me aan te moeten kwekken. En dat is 1 uur leuk, 2 uur leuk(en als het nog ergens over ging, maar ze was boerin en legde me bij elke koe die we passeerden ras, naam en leeftijd uit, elk stuk gras waarom het groen, lang, dor, kaal etc. was), maar na 3 uur komen de koeien, schapen, gras, uien, erwten, spinazie, peen en aardappels (ras, afkomst, naam, leeftijd) je neus uit. Dus ik haalde demonstratief mijn iPod te voorschijn, deed de oortjes in, zette snoeihard DJ Jean aan, en????? Ze ging gewoon door, wat voor muziek ik luisterde (naam, ras, afkomst, leeftijd), ik dacht dat ik knetter werd. Maar mijn nonverbale communicatie werkte toch, ze pakte een boek en ging gelukkig lezen (jammer dat ze nog maar 4 pagina's moest lezen, dan was het boek uit). Maar ok, de rest van de reis viel best mee, denk dat ze de boodschap had begrepen.

Tjoeke, tjoeke, tjoek, tuut, tuuuuuuuuuuuuuuut, daar gingen we lekker over het spoor, het kedengedenk van Guus Meewis ging regelmatig door de trein totdat...... de trein niet meer verder ging. Ik dacht natuurlijk uit ervaring direct aan vallende bladeren, vierkante wielen, vastzittende wissels, computerstoringen en ga zo maar door. Nee, hier was een stuk bovendraad door de harde wind op het spoor terecht gekomen, we ging niet meer verder, er werden bussen ingereden. Nou is dat in Nederland niet zo een probleem, dat is binnen een 1/2 uur geregeld, maar ja, Nieuw Zeeland is iets groter dan Nederland. Het duurde 3 uur voor de bussen er waren, m.a.w. je staat stil in Gouda, je moet naar Den Haag, en de bussen komen uit Groningen. Dat kan dus ff duren. Maar ok, op weg met de bus naar Auckland, en ja, je ontkomt er niet aan, maar Klazina uit Zalk ging weer direct naast me zitten. Dit keer kreeg ik een cursus ploegen en hooi maken. Mijn iPod was helaas door zijn batterijen heen, dus ik had geen keus.

Om 21.30 was ik in Auckland, nog even de stad in geweest, 23.00 gaan slapen, en om 4.30 gng de wekker, op naar de Cook Islands. En daar ben ik nu. Een pardijsje. Voor de liefhebbers ik zit in Aro'a Beachsite Inn, website is www.aroabeach.com

Hier ga ik me wel een week vermaken, dat weet ik wel zeker.

Het gaat jullie goed, daar in Nederland, hoop dat het weer net zo goed is als hier.

Te Kura, Gisborne, Lord of the Manor

Gisteravond ben ik in Gisborne aangekomen. Best lange reis, vanochtend om 6 uur op gestaan, van Taurange naar Rotorua, 5 uur wachten, en toen verder naar Gisborne. Ik verbljf hier in het landhuisTe Kura. Het heeft 1 kamer, en die heb ik. Ik woon dus 2 dagen met een gezin in. Gezelli, Oostenrijkse tijden herleven weer. Vanaf de plek waar de bus stopte was het een 1/2 uur lopen door de regen, kwam in een woonwijk terecht, en dacht het hotel gevonden te hebben. Helaas, dat was het plaatelijke bejaardentehuis. Nog ff 10 jaar wachten, dan kan ik daar gewon terecht. Vervolgens zag ik een landhuis, waarnaast een swingende BBQ werd gehouden. Ik liep dat naar binnen, en na het altijd gezelliig 'mate' mocht ik aanchuiven. Maar ik wist totaal niet wie die mensen waren, wat ze deden ect. Hier moest ik dus ook niet zijn, dus deurtje verder. Ah, daar moest ik zijn. Klop op de deur, en er werd opgedaan. Als een verloren zijn werd ik binnen gehaald, maar..... eerst wel mijn schoenen uitdoen natuurlijk. Geen probleem, dat moet ik bij mijn moeder thuis ook, dat ben ik gewend. De her des huizes liet alles zien, huis, kamer, badkamer, wc, douche, zwembad. waar ik ging ontbijten, hoe laat, wat ik als ontbijt wilde, het kon niet op. En as. maandag brengt de vrouw ds huizes, terwijl ze naar haar werk gaat, naar de plaats waar de bus stopt. Wat wil ik nog meer, 1 dag langer blijven en ik word erfgenaam.

Mijn laatste bericht was overigens nog uit Whitianga. De laatste avond nog gewoon gegeten en zoals de avond er voor ging daar om 9 uurweer het licht uit. Volgende ochtend busje genomen naar Thames, om over te stappen naar Tauranga. De sjoof die me naar Thames bracht (overstapplaats) zei bij alles 'cool, all rightie en mate'. In Tauranga sliep in een oudbollig hotel, maar alle facilieiten waren aanewezig, zelfs een echte spa waar ik dus 3 dagen heerlijk gebruik van heb gemaakt. Daarna Tauranga verkend, en zoals veel plaatsen in Nieuw Zeelan, daar heb je geen uur voor nodig. Maar, Tauranga is een heerlijk plekje aan de kust, terrasjes zat, dus vervelen doe je er niet. Daarbij viel me ook op met hoe ze hier een rondje geven, dat doen ze namelijk niet. Bier drink je per pint, dus als je zorgt dat jouw glas leeg is en die van je 'vriend' halfvol, hoef je elke keer alleen bier voor jezelf te halen. Overigens, je vriend kent deze truuk ook, dus van hem krijg je ook niks, Deze methode ga ik onthouden.

De volgend dag aan de wander. (Letterlijk) hoogte punt hier is Mount Maunganaui, zeg maar de lokale Sint Pietersberg, alleen nog niet afgegraven. Maar om daar te komen kun je met de bus, of lopen. Ik vroeg de vrouw wat vaag hoe lang dat lopen was. Een uur zei ze. Helaas, dat beek dus 2 1/2 uur te zijn. Tuurlijk is iets (of dat) een uur lopen, maar als je 'dat' niet aangeeft is alles na een uur een uur lopen. Na bijna 3 uur kwam ik bij de berg aan, en dan moest ik nog omhoog ook. Uiteindelijk besloten toch maar te doen, maar wat een martelgang was dat. Van 0 naar 232 meter hoog in 20 minuten. Kapot was ik. En dat terwijl er allerlei dames en heren vrolijk rennend mij zowel heen als terug passeerden (leefijd van deze lui heb ik niet gevraagd). Na de beklimmimg dus naar beneden, ook niet eenvoudig. Dan zou je denken, er is aan de voet van de berg wel een slimmerik die stoeltjes buiten heeft staan en bier verkoopt. Neeeee, die is er niet. Moet je weer een 1/2 uur lopen. Je begrijpt, het bier na dat 1/2 uur smaakte goed.

'S avonds in de Badger and Crown (Das en Kroon, heeft een heel ander streven dan Das en Boom, ze verkopen er namelijk eten en bier) deel uitgemaakt van de lokale country en westernavond. En zoals zo vaak, er waren meer bandleden dan publiek en personeel, waarbij er zelfs 2 echte groupies waren die samen zeker de 300 kg aantikten. Toen de plaatselijke Dolly Parton uit volle borsten begon te zingen, en de kurken van de wijnflessen afknalden was het tijd om te gaan slapen.

De laatste dag in Tauranga stond een boottocht naar het White Island gepland. Op dit eiland is de meest actieve vulkaan van Nieuw Zeeland aanwezig, dus dat moet je zien. De avond daarvoor werd ik al gebeld dat de skipper nog geen besluit had genomen of we zouden gaan. De volgende morgen, wachtend op het busje dat me maar de boot zou brengen werd ik gebeld dat de skipper wegens harde wind de tocht gecancelled had. Te harde wind, hou op. Het was stralend weer, er bewoog nog geen blad aan de boom, en de skipper vond het niet verantwoord. Als Abel Tasman, James Cook, Colombus en Vasco da Gama bij ieder briesje hadden besloten niet uit te varen, was de aarde nog steeds plat en waren wij nog onderdaan van de nakomelingen van Filips II en Alva (maar dan waren we wel wereldkampioen voetbal in Zuid Afrika geworden). Wat een avonturier die skipper. Dus maar in Tauranga beleven, een mooie wandeltocht van 2 uur gemaakt (dit keer wist ik het wel), en wat gelezen.

Maar goed, zondagochtend in Gisborne, ik ga het hier eens verkennen. Ik ben hier een dag, morgen ga ik naar Napier, waar ik 3 dagen blijf. En na Wellington en Auckland wachten de Koek Eilanden op me. Ik heb al contact gehad met de mevrouw van de accomodatie waar ik verblijf. Voor 20 dollar haalt ze me op van het vliegveld, en voor 50 dollar mag ik mijn kamer de laatste dag een 1/2 dag langer houden (ik vlieg namelijk 12 uur 's nachts naar LA). Zo de toon is gezet, maar heb maar ja gezegd.

Ik ga Gisborne in, het gaat jullie goed. Oh ja, blij te horen dat de marathonschaatsers ook met de achtervolging mee mogen doen, en dat de Sint weer eens in het land is. Marcel, wanneer nemen jullie de man zijn paspoort eens af.

Terug in Auckland

Ja, hoewel ik nu al weer in Whitianga ben,kwamik 3 dagen geleden om 12 's nachtsaan inAuckland.'S ochtends im 4.45 opopgestaan in Singapore,en met de taxi naar het vliegveld. Dat gaat een stuk sneller en makkelijker dan InNederland.Er is vanaf Singapore naar het vliegveld gewoon een racebaan aangelegd, met geen enkele afslag, alleen wat opritten. Kijk, zo zouden ze de A12 Den Haag - Nieuwegein nou ook moeten maken, geen spitsstrook meer nodig. Daarbij, de weg naar het vligveld heeft net zoveel banen als de hele A12 bij elkaar.

De laatste dag in SIngapore nog het koloniale deel bekeken, en ook het Raffles, waar de serie Frank Buck in de jaren 70 was opgenomen. Zag er mooi uit, maar niet bijzonder. Ook nog een bezoek gebracht aan het Asian Civilazation Museum. Tja, wat zou ik zeggen. Uiteraard weer veel zooi en de conclusie was dat de Chinezen uit China komen, de Javanen uit Indonesie (en Ordina), de Indiers uit Indiaen de Maleisiers uit Maleisie. En datde SIngaporezen een allegaartje hiervan zijn. Ook kwam ik er achter dat wij Hollanders, net als New York, ook Singapore weer aan de Engelsen hadden verkwanseld.Wat hebben we toch allemaal weggegeven, en we vinden ons zo een handelsnatie. Oh ja, ik werd daar ook nog aangesproken door een blinde dame die het museum bezocht, of ik allebeschrijvingen wilde voorlezen. Een blinde in een museum, leg mij het maar uit. Na 2 keer voorlezen was ik het zat, ben stiekum weggeslopen, zeheeft me nooit meer teruggezien.

Aangekomen in Auckland op de Airbus gestapt, deze brengt je voor 16 dollar naar het centrum van de stad. Om 1.30 zag ik eindelijk de ingang van het hotel, en dacht 'ah, eindelijk weer thuis'. Nou, of ik welkom was, ik werd met een stevige kotspartij ontvangen. Bleek naast het hotel een bar te zijn, deze ging net dicht en een dronken Nieuw Zeelander gooide ff alles naar buiten. Hoe welkom kan je je voelen. Kamertje stelde geen pepernoot voor, 2 bedden en voor de vorm hadden ze er nog een keukentje in gevrot. Maar het was maar voor 2 nachten.

In Auckland weinig gedaan, was slecht weer, en ik was van al dat reizen best wel moe. Me wel laten verleiden een t-shirt te kopen van de WK-Rugby.

De volgende ochtend met de bus naar Whitianga. Met overstap 4 uur, ik was er om 12 uur. Na ingecheckt te zijn bij een zeer aardige mevrouw tijd om de stad te verkennen. Nou ja, stad, 4 straten, wat huizen er achter en dat is. Geen stoplichten, geen politie niets. Je moet echt je best doen om langer dan een uur het stadje te verkennen, maar dan heb je alles ook 2 keer gezien. Wat me altijd verbaasdis wat voor winkels er dan weer zijn. Zo was er en soort expert die koelkasten, wasmachines etc. verkocht, maar een normale supermarkt was er niet te vinden. Raar, volgens mij hebje vaker behoefte aan brood en kaas dan een koelkast. Anderzijds, je hebt eerst een koelkast nodig, anders kan je je brood en kaas niet bewaren.Ook nog het plaatselijke museum bezocht, een grote huiskamer waar allerlei zooi van opa is bewaard. Waar hij op gezeten, geslapen en legen had, waar hij mee gevist had en wie hij allemaal kende. Reuze boeiend dus. De man achter de balie vroeg wat ik kwam doen, en zei hem dat ik het museum wilde bezichtigen, iets waar volgens mij musea voor waren. Inderdaad zei hij, je hebt gelijk en ik kreeg een kaartje.

'S avonds in de lokale bar in gesprek geraakt met een Nieuw Zeelander. Aardige vent, echter toen hij me gingen vertellen hoeveel geweren hij thuis had, hij regelmatig de keel van een lammetjes doorsneed om te eten en wel eens een wild zwijn schoot, vond ik het genoeg. Ik probeerde nog uit te leggen dat wij in de Nederland een partij voor de dieren hebben, maar toen haakte de man totaal af, dat ging zijn voorstellingsvermogen ver te buiten (onbegrijpelijk, wat is er nou verkeerd aan een parij voor de dieren, zolang ze ook maar voor de gestoomde makreel en gebakken schar opkomen). Hij deed nog een poging samen te gaan eten, maar daar had ik geen zin in. Voorje hetwist schoot hij het stuk vlees van mijn bord af, dat ik had besteld. Na het diner dacht ik om 21.30 nog eens lekker aan de lampen te hangen in Whitianga, echter er was geen lamp te vinden, ze waren allemaal uit. De stad was gewoon dicht, donker en op slot.

Deze ochtend zou ik met een bootje naar Cathedral Cove gaan, mooie rotsformaties, die je vanuit zee kan zien. Helaas, mijn 4 medegluurders hadden afgezegd, en een privatetour zag de uitbater niet zo zitten. Dus ben ik gaan wandelen de heuvels in, en dat is meer dan de moeite waard. Fantastische paden, mooie vergezichten. Het geeft je een tevreden gevoel.

Het is nu hier 4 uur, ga even de benen ophoog houden op mijn kamer, ben best moe. Dan nog 1 keer de bloemetjes buiten zetten hier, (samen met de 3 overige toeristen), en morgen reis ik verder naar Tauranga.

Het gaat jullie goed.

Het broeikaseffect is begonnen in Singapore

Ik ben in Singapore, het is 11 uur 's avonds en het warm en vreselijk vochtig. Zoals de titel als zegt, het is hier een sauna, ik zweet met werkelijk kapot. Neem van mij aan, stop met al die rapporten, kijk niet meer naar het gat in de ozon laag, maar laten alle wetenschappers naar Singapore komen.

Maar voor in naar Singapore ging ben ik eerst dinsdagavond lokale tijd naar Londen gevlogen. Routine vluchtje, niks aan de hand, de sloof vloog met 2 vingers in zijn neus het kanaal over. Ik logeerde in het Ibis hotel, en volgens de beschrijving makkelijk met een bus te bereiken, 1,5 km van Heathrow, dus maar 10 minuten rijden zou je denken. Maar (er is altijd een maar), de lokale sjoof had besloten een airport siteseeing tour te organiseren. Op zich niks mis mee, maar als je om 22.00 lokale tijd aankomt, het stikke donker is en je de volgende morgen vroeg weer naar het vliegveld moet, zit je daar niet op de wachten. Bovendien is de afstand tussen de verschillende terminals ongeveer zo groot als Schiphol, Rotterdam-The Hague airport en vliegveld Eindhoven, dus kan je voorstellen hoe lang deze man er over deed. Goed, na een uur werd ik gedropt bij Ibis, wat ik na het zien van de kamer gelijk omdoopte in het Gribis hotel. Ik weet niet wat ik heb met Londense hotels, maar op de een of andere manier hebben we geen klik.

De volgende morgen fris en vrolijk naar Singapore, met Sinngapore Airlines, een vlucht van 12 uur ruim. En zoals ik al eerder vertelde, van de service, het eten en comfort van Aziatische luchtvaartmaatchappijen kunnen Europese en Amrikaanse ondernemingen wat leren, Heerlijk, zo is een vlucht redelijk snel voorbij.

Aangekomen in Singapore met de metro naar het hotel (en inderdaad hier hebben ze ook een OV-chipkaart), waar ik badend in het zweet mj aan de balie melde. De 2 mannen er achter keken me aan alsof ik zoljuist het kanaal was overgezwommen, zo vochtig was. Tasje afgegeven (het was 10 uur in de morgen en mijn kamer was nog niet beschikbaar) en direct Chinatown in. Leuk, allemaal Chinezen (wellicht komt daar die naam vandaan), overal kun je eten en drinken en ze verkopen echt de grootste zooi. Hoogte punt is een Budhatempel uit 2008, mooi en relexad, Zo ben ik tot een uur of 4 lekker door Chinatown heen gelopen, om vervolgens mijn kamer te betrekken. Geweldige kamer, modern hip, maar terwijk ik zo om me heen zat te kijken miste in wat. De douche!!!!. Waar hadden ze die verstopt, ik kreeg weer een dejavu van Fiji. En ineens zag ik mijn bad met douche......, buiten om het terras. M.a.w. 's ochtends kan de hele buurt me zien badderen. Nou ja, zal wel dacht ik, echter na goed kijken was er ook ee douche en was naast mijn bed. Gelukkig (of jammer). Na jou, doet er niet toe.

Vanavond naar de Singapore river gelopen, met allemaal restaurants en barren, geweldig daar, morgen weer.

Ik bliif nog 1 dag, zaterdagochtend vlieg ik naar Auckland. In het vliegtuig naar Singapore vroeg ik me me af of mijn lichaam dat wel trekt de komende 3 weken. Eerst een uur terug, de volgende dag 8 uur vooruit, 2 dagen later 3 uur vooruit, 2 weken later 24 uur terug en een week later weer 12 uur vooruit. Nou ja, ik merk het eind november wel.

Het gaat jullie goed, fijn te horen dat de spitsstrook op de A12 bij Zoetermeer open is, kan bijna niet wachten tot ik terug ben.

Het zit er op

Nog 1 dag en ik ga terug naar Nederland. Heb vandaag Martinair gebeld of de vlucht echt ging en of ik er op zat, helaas pindakaas, maar op beide vragen was het antwoord ja. Dus er is geen weg meer terug.

De laatste week hier op Curacao gerelalxed, en verder ingeburged. Wat betreft het eerste punt, dat is werkelijk geen probleem, dat heb je hier snel onder de knie. Het tweede, tja dat is toch wat anders. Maar je ontkomt er gewoon niet aan, je wordt meegezogen met de Hollandse gewoonten en moraal. Dus, ja, ik heb een broodje kaas besteld, een echt Hollands kopje koffie, Amstel gedronken, en als klap op de vuurpijl, een telegraaf gekocht, en helemaal uitgelezen. Wat een armoe zeg, het nederlandse nieuws.

Belangrijkste nieuws op de voorpagina was dat de sjoof van minister Plassterk op de busbaan had gereden! En dat hij de boete zelf moest betalen! De arme man, zelf de boete betalen. Daarnaast, er zijn bijna 150.000 mensen op Haiti omgekomen, regelmatig blaast iemand zich in Irak op, Griekenland is bijna failliet, en wat hebben wij voor wereldnieuws: De sjoof van minister Plassterk is aangehouden toen hij op de busbaan reed. Tja, denk daar maar eens over na.

Ja, en dan natuurlijk het Nationale Songfestival. Wat moet ik daar nog over zeggen. ZIt je 10.000 km van huis, in de zon, zie je ineens vader Bram stotteren wie er moet winnen. En dan lees je dat Ben Uitcramer het hem heeft voorgezegd. En dat Sjors Beker weer een andere mening had. Zelfs Goor werd geciteerd in de krant. Waar maken jullie je daar in Nederland nou druk om. Het maakt niet uit wie gaat met welk liedje, we halen de 2e ronde toch niet.

Zoals gezegd, de laatste week rustig aangedaan op Curacao. lekker bij het zwembad gezeten, strand gezocht, ontbeten aan de Sint Annabaai, hoe slecht kan je het hebben. Dinsdagavond met Rick meegeweest naar een bekerwedstrijd van zijn Bandelino tegen Willemstad 3. Altijd een lastige tegenstander, en dat bleek ook nu weer. Op weg naar het stadion vertelde Rick dat hij zich zorgen maakte over het aantal spelers dat zou komen opdagen. Maximaal 7 dacht hij, en had die middag ook koortsachtig iedereen gebeld. In het stadion waren er slechts een handvol spelers, maar wat bleek, toen de wedstrijd begon waren er zelfs meer dan 11, en gedurende de pot kwamen er steeds meer binnendruppelen. Wat een clubliefde.

Bandelino speelde een ongelukkige wedstrijd. Ondanks de 1-0 voorsprong tijdens de rust (wat een enorme discussie bij de tegenparij opleverde), was de einduitslag 1-3 voor Willemstad 3. Na het eerste biertje was iedereen de wedstrijd alweer vergeten. Toen we weg gingen, vroeg Rick tot 2 keer toe wie er de volgende dag kwamen trainen (lijkt me geen overbodige luxe na een verliespartij), de eerste oproep resulteerde in de vraag wie er nog een biertje moest, de 2e gaf 1 opgestoken hand, 2 man die zeiden dat ze niet kwamen, en de rest bierde vorlijk verder. Rick vertelde dat de opkomst de volgende dag 5man en hij zelf was, dus de training werd afgelast, en de kroeg werd bezocht. Het goede nieuws was dat Bandelino, ondanks het verlies, toch doorbekert, 13 maart staat de volgende wedstrijd op het programma.

Gisteren samen met Rick naar het Christoffelpark gegaan, om de Christoffelberg te beklimmen (375m hoog!). 1/2 7 stond Rick met zijn SUF klaar voor het hotel, 1/2 8 waren we bij het park. De mevrouw die de kaartjes verkocht keek ons verbaasd aan, en vroeg of we wel goed wijs waren. Maar, jongens van de gestampte hutspot met klapstuk als we zijn, gingen we op pad. We hebben de top op een duizendste meter gehaald, het scheelde werkelijk niets. 'S avonds gaan eten met het hele gezin in een typisch Antilliaans Indonesisch Restaurant, Sambal. Een Bami Goreng Rames bestelt. En toen was de cirkel rond. Ik bestelde dat zonder blikken of blozen, en dat betekende dat ik weer helemaal ingeburgerd was. Ik maakte me zelfs druk over het feit dat de uitbater geen Amstel had, maar alleen bier uit Venezuela. Ik kan naar huis.

En dan de afsluitende woorden. Zoals ik al eerder schreef, het zullen klisjees zijn, maar samenvattend was het werkelijk fantastisch, een enorme ervaring. Toen ik in Londen de eerste dag zat dacht ik: waar ben ik in godsnaam aan begonnen. Maar naarmate de reis vorderde werd het gewoon een automatisme, je weet bijna niet beter. Wat waren de leuke dingen en hoogtepunten? Heel veel, en ik heb veel foto's om daar nog naar te kijken. Maar sommige dingen schieten me spontaan binnen:

Hong Kong: De receptie van het hotel, waar de medewerkes me met mondkapjes verbaasd aankeken.

Australie, de reis van 9 dagen van Darwin naar Alice Springs, waar ik 4 medereizigers ontmoet heb waar ik nog steeds contact mee heb.

Nieuw Zeeland, de Franz Josef Gletjser en de bekpekkertjes waarmee ik op het zuid eiland in de bus zat ( ik ga ze echt niet vergeten)

Fiji, ja alle eilandjes waar ik geweest ben, maar het meest Coral View, waar ik oud en nieuw vierde, als Henk Jan in de jury zat en de wind door mijn hutje heen blies

Hawaii: Waikiki, echt, een Corona aan het strand daar drinken, terwijl de zon onder gaat, het is een aanrader.

San Francisco: zonder twijfel Alcatraz, en de nacht dat ik aankwam en met de man achter de receptie 3 tekilja weg hakte.

Los Angeles, de tocht door de heuvels van Hollywood en Bervely Hills.

Orlando: het bezoek aan de Universal Studios

De cruise naar de Bahama's. Ja, de cruise gewoon, echt wat een belevenis was dat (en hoe kan het anders, als de boot sensation heet). Hoogtepunt was de man's hairy chest competition.

Curacao. Het hele eiland, de tochten met Rick (en Sergio) en gewoon het relaxed kunnen zijn.

Er is nog zoveel te vertellen, en heb zoveel beleefd, dat kan ik nu op het blog niet kwijt. Ik ga hiervan een reisverslag maken, en laat jullie via deze blog weten wanneer het af is. Ook wat betreft foto's laat ik het jullie via hier weten waar je die kunt vinden.

Ik wil iedereen ook bedanken voor de telefoontjes, smsjes, reacties, en mails tijdens mijn reis. Je kunt je niet voorstellen hoe leuk dat is, als je iets uit Nederland (of Spanje hoort).

Nogmaals, bedankt voor het lezen, meeleven en reageren. Ik hoop dat jullie plezier beleefd hebben wat betreft mijn avonturen, en ik spreek jullie snel in Nederland weer.

Gr, Wim

Oh ja, tijdens de 5000 m race van onze Sven zit ik in het vliegtuig, maar ik hoef me nergens zorgen over te maken. De blokjes in de bochten zijn toch rood ipv groen. Er kan ons schaatsers dus niks gebeuren. (Pfff, waar maken we ons toch druk om)

Nog 1 weekje

Nog 5 dagen, en dan vlieg ik terug naar Nederland. Ik ben al bezig alle klisjees uit de kast te halen, maar die bewaar ik voor mijn laatste blog op Curacao.

De afgelopen week verder gegaan met inburgeren, en echt, wat kost dat een moeite, maar ik ontkom er niet aan. De beste koffie schenken ze nu eenmaal bij koffietent Douwe Egberts (hebben ze ook broodjes kaas, Old Amsterdammer), Amstel Bright is toch een lekker biertje, een voor lunch een goede uitsmijter, ja die was heerlijk. En ik geef toe, ik lees soms de Telegraaf. Maar ik probeer me te verzetten, want ik heb nog steeds geen hutspot met klapstuk of babi ketjap gegeten (typische maaltijden uit het Caribisch gebied), dat gaat echt te ver, ik krijg het mijn mond niet uit of in. Bovendien, na 6en is de daghap toch al uitverkocht, de (of is het nou weer het) klapstuk is werkelijk niet aan te slepen. Je vliegt er 9 uur voor, betaalt 100den euroos voor je vliegticket, maar je kan thuis wel vertellen dat de hutspot maar 10 naffels is, 4 euro. Ja, zie dat maar eens te vinden in Nederland.

De afgelopen week met wat tochtjes het eiland verkent. DIt gedaan met de heer Peter Trips (dacht dat Trips zijn achternaam was, maar zo heet zijn bedrijf). Hij doet het toerje 4 keer per week, al 14 jaar, dus het rondje heeft hij al bijna 3000 keer gereden, en de verhaaltjes al bijna 3000 keer verteld (niet dat je daar iets van merkt :)). Maar goed, we zijn naar de wijk Jan Thiel gereden (staan gewoon huizen, wat daar nou bijzonder aan is weet ik niet, is gewoon kijkduin), vervolgens het Spaanse water (Jachthaven), om vervolgens wat landhuizen te bezoeken. Lunchen deden we aan de noordkant van westpunt (ja ingewikkeld he) om vervolgens de middag op het strand Grote Knip door te brengen. Nou, als je dat hoort vervwacht je een echt strand, aangezien er ook een Kleine Knip is. Is wil niet weten hoe groot Kleine Knip is, maar groter dan een zandbak kan het niet zijn, gezien de omvang van Grote Knip. Paar dagen later naar het Christoffelpark geweest, ze houden daar heel veel bomen, wat herten uit Venezuela, leguanen, hagedissen en witte orchideeen. Boeiend he? En ze hebben daar ook een grot die je daar kan bekijken (en dat is dus een grot, meer niet, maar iedereen gaat er dan in en fotoos maken, de meest stompzinnige vragen stellen over, ja, die grot, en het is gewoon een huis, tuin en keuken grot, maar je bent in het buitenland, dus zal het wel bijzonder zijn), en tenslotte indianentekeningen.

Vorige week ook contact opgenomen met een vriend van me, die hier woont, Rick. Erg leuk, vertelt me van alles over het eiland, en ben zelfs op zijn verjaardagspartijtje geweest vrijdagavond, die gevierd werd bij zijn schoonvader. Gisteren (zondag), met Rick en zoon Sergio rond het eiland gereden, wat strandjes, barretjes en een echte pier bezocht.

En dan zijn er ook celebreties op het eiland. Ik had mijn portie in Hollywood natuurlijk wel gehad, maar die vielen toch in het niet met onze Nederlandse helden. Daar liep zomaar Lee Towers voorbij. En hij was niet alleen, nee, mevrouw Towers was er ook bij. Lee liep stoer rond, en wel zodanig dat hij ieder moment iemand met een elleboogstoot kon neer slaan. Dan was er op de verjaardag van Rick de zus van Erik Breukink. Zo, daar kijken jullie van op he? En Rick had thuis een foto van Mario Been samen met zijn zoon hangen. Ook had hij in 2009 Alberto Contador een schouderklop gegeven. En toen mijn moeder vertelde dat Jan Smit waarschijnlijk op het eiland was, werd ik helemaal wild. Die moest ik zien en fotograferen. Maar Rick wist me te vertellen dat hij waarschijnlijk al weer vertrokken was. Shit, heb ik weer. Maar ik blijf spotten, want wie weet loopt daar toch ineens weer Geer en Goor, Patricia Paay of Jerney Kaagman voorbij, om een paar wereldberoemdheden te noemen.

Ik heb nog een weekje zoals ik al zei, en ik ga daar niet veel meer in doen. Wat terassen pakken, boekje lezen, aan zwembad zitten, verder gaan met inburgeren (en neem van mij aan, ik heb nog een hele weg te gaan). Morgenavond staat de voetbalwedstrijd van Bandelino op het programma, de club waar Rick voorzitter van is. De grasmat is volgens mij een 2e handsje uit de Arena. En eind van de week gaan we nog een dagje toeren rond het eiland. En ja, dan is het zaterdag en zit het erop.

As vrijdag of zaterdag schrijf ik voor het laatst en ga ik volgens goed Nederlands gebruik de reis evalueren en relativeren.

En oh ja, ik heb gehoord dat Ome Cor een drilboor heeft, kan iemand me daar meer over vertellen?

Inburgeren op Curacao

Nou, ik ben terug op Nederlands grondgebied, en dat zal ik weten ook. Jemig, wat een cultuurschok. Was ik gewend om 4 maanden Engels te spreken, begint ineens iedereen Nederlands tegen me te kwekken. Maar ja, ik heb zelf gekozen om naar Curacao te gaan, dus wat zeur ik dan weer.

Ben hier afgelopen vrijdagavond aangekomen, en zit midden in het centrum van Willemstad. Het hotel is wat vergane glorie, de kamer is standaard en voldoet, en er is ook een zwembad bij. Ik heb zelfs een airco, en je zou zeggen, dat is lekker. Maar niet als de airco niet uit mag en het kamermeisje deze constant op 23 graden zet. Je komt iedere keer een ijskast in, je oren vriezen in de kamer van je hoofd af. Anderzijds, zo kan ik goed wennen aan de temperaturen in Nederland. Ik ben ook in gevecht met haar, zet de airco iedere keer op 30 graden en doe de gordijnen open, zij zet de airco op 23 graden en doet de gordijnen dicht. Ben beniewd wie dit gaat winnen.

En ja, ik ben dus aan het inburgeren, begrijp nu wat al die mensen die die dit moeten doen, mee maken. Vreselijk. Wat een raar volk zijn jullie Hollanders toch. De eerste dag had ik nog geen slok koffie genomen, of een Nederlandse dame begint ineens tegen me te klagen over van alles en nog wat. Wat een leven moet ze hebben als ik dat zo aanhoorde. Ik probeerde nog net te doen alsof ik Amerikaan was, maar dat was onbegonnen werk. Ze was op een cruise, (via de Holland-Amerika lijn, Karen, ben jij hier dan ook geweest?) en deze boot deed een dag Curacao aan. Wat toevallig, had ik ook gedaan. Oh, zei ze, en waar ben je geweest dan en hoe had je dat geregeld? Ik vertelde over mijn avontuur naar de Bahama's, mijn reis om de wereld, en dat deed haar kunstgebit bijna uit haar mond vallen. Kun je zomaar buiten Nederland om een cruise boeken. Ja, dat kan, want dat doen ze in Amerika ook. Je kan zelfs naar de kapper in Amerika als Nederlander vertelde ik haar. Die hint begreep ze niet. En hoe doe je dat dan, die reis om de wereld. En daar kwam de onvermijdelijke vraag waar jullie Nederlanders allemaal om bekend zijn: Hoeveel kost dat wel niet. Ik zat werkelijk te suizen op mijn stoel, en kreeg spontaan de neiging mijn reis te verlengen met een aantal maanden.

Maar de inburgering hield niet op. Ze verkopen hier kroketten, fricandellen en porties bitterballen. Dat jullie dat lusten, wat een narigheid is dat zeg. En maandag is de daghap bij cafe de Buren (je verzint het gewoon niet) stampot. Stampot, in een deel van de wereld waar het gemiddeld 30 graden is. Om maar te zwijgen over bami, nasi, shoarma, amstel, heineken en grolsch. Ik werd aangevallen door een man met van Nelle shag, die me blokjes Edammer wilde aansmeren. De lucht alleen al deed me onpasselijk worden. Zo je bent weer thuis.

Snel naar mijn kamer, ff TV kijken. Zit ik ineens naar een programma dat op zoek naar Mary Poppinsis te kijken, op BVN (dit is een zender die Nederlandse en Belgische programma's in het buitenland uitzendt). Waarom zijn jullie Nederlanders op zoek naar Mary Poppins, vertel me dat eens. Ze bestaat helemaal niet, is een filmfiguur, maar jullie zijn er naar op zoek. Ik kan je vertellen, die ga je dus niet vinden. Ook zag ik daarna het NOS-journaal na 4 maanden van de Hollandse kneuterigheid verbannen te zijn. Ik kreeg er barsten van in me gezicht, waar hebben jullie je de afgelopen maanden mee bezig gehouden. Agnes Kant (moest even denken wie dat ook alweer was) zingend op een podium.

Je begrijpt, ik heb die nacht niet geslapen. Ik zag steeds die klagende vrouw voor me, werd aangevallen door een reuzenkroket en vroor bijna mijn bed uit. Anderzijds maar goed ook dat ik dit doe, anders is de schok over 2 weken wellicht nog groter.

De afgelopen dagen heb ik Willemstad verkent, en daar heb je niet meer dan een paar uur voor nodig. Best gezellig, jammer van de Hollanders, maar het is niet anders. Hoogtepunt tot nu toe is het open en dicht gaan van de Emmabrug (degenen die in Curacao zijn geweest, weten waar ik het over heb). Dit is een drijvende brug, en als er een schip de haven in wil, wordt een motor gestart, en drijft de brug naar de kant. De toeristen (en Hollanders) kunnen er geen genoeg van krijgen. Ze kirren wat af, maken talloze fotoos. En dat van een brug die open gaat. Ik dacht de eerste keer, ik moet ook een foto maken, wie weet zie ik dat maar 1 keer. Nee hoor, dat ding gaat ieder half uur open, bijna 30 keer per dag. Zo bijzonder is dat dus.

Maar goed, ik ga eens een Grolsje drinken, bij Cafe de Buren op het Wilhelminaplein, met een Heineken uithangtbord, en als daghap een ouderwetse Schnitzel. Het is dat ik buiten zit, en niet in de sneeuw, anders zou ik zweren dat ik op het Plein in Den Haag zat. Ik knijp straks maar hard in mijn arm, om er zeker van de zijn dat ik echt bij de evenaar zit, 9 uur vliegen van Nederland.

Veel plezier met de sneeuw, de files (ik kan ze nu weer volgen) en het schoonkrabben van jullie autoruiten. Tot de volgende keer.

PS. Voor de echte liefhebbers die willen weten hoe de cruiseboot naar de Bahama's was en wat je daar allemaal kon doen, kijk op:

www.youtube.nl

en zoek op:

carnival sensation

Je gelooft waarschijnlijk je ogen niet.

It never rains in California

Kennen jullie dit nummer? Nou, dat is dus onzin, it always rains in California. Ik ben er een hele week geweest, en het heeft er 7 dagen geregend, in Los Angeles zelfs 25 uur per dag. Met bakken.

De laatste keer dat ik blogte was in Hollywood, op de beroemde boulevard. Wel, toch de regen getrotseerd, en hup, de metro in, richting Downtown. Ik wilde het Stapels Center bezoeken, daar spelen de Lakers, Clippers (basketbal) en Kings (ijshockey). Helaas, ze waren allemaal weg, speelden uit zeg maar. Dus door de regen weer terug naar de metro, maar werd ineens een bar ingeblazen. Niet erg, even opdrogen. En een WC is een boeiende plek om weer eens mensen te ontmoeten, want ineens begint een Amerikaan tegen me te praten. Goed, ik sprak terug en voor je het wist zat ik aan de bar met zijn vriendin en hem. Niks bijzonders, ware het niet dat deze man piloot bij Delta Airlines was. Dus ik noemde een aantal oorden en plaatsen in de wereld waar hij wel op gevlogen zou hebben (zoals Amsterdam), maar nee, niets van dit alles. Hij bestuurde volgens mij het boemeltje tussen San Francisco en Los Angeles, en dat was het. Zijn vriendin was natuurlijk stewardess, maar was ook duidelijk over het maximale aantal vlieguren heen, en aan haar gezicht te zien was er duidelijk sprake van metaalmoeheid. Na een 1/2 uur kwekken vond ik het wel genoeg, deed mijn duikbril en snorkel weer op, op weg naar de metro.

De volgende dag ging ik de tour naar de celebreties maken, maar zoals jullie dat allang weten, daarvoor moet je eerst langs allerlei onzin. In de bus zaten ca. 20 medegluurders, waarvan er 8 spaanstalig waren. Zoals jullie weten heb ik niks tegen spaanstaligen, maar zoals wel vaker, deze mannetjes en vrouwtjes ratelden de hele dag door (in het spaans natuurlijk), spraken door de verhalen van de sjoof heen( in het spaans natuurlijk). Dan was er nog een klein pablootje, die regelmatig heel hard begon te janken (in het spaans natuurlijk), en die geen van de andere spanjoolachtigen kon bedaren. Wat een kakefonie in die bus. De eerste stop was aan het strand, Venice en Santa Monica. Op het laatste strand zijn de opnamen van Baywatch gemaakt, maar er was natuurklijk geen Pamela Anderson te zien, en die zie je toch niet gauw over het hoofd. Vervolgens reed de man richting downtown, riep zo nu en dan iets over een gebouw, stopte op een pleintje met het oudste huis van Los Angeles (voor ons niks bijzonders, is gewoon modern) om ons eindelijk na de lunch mee te nemen naar het echte Hollywood en Beverly Hills. Nou daar komen ze dan, van de mannetjes en vrouwtjes van wie ik me het nog herinneren: Jack Nickolson, Elton John, Harrison Ford, Leonardo di Carpaccio, Julia Roberts, Meg Ryan, John Travolta (wetenswaardigheid, Meg moet met haar auto onder het huis van John door om op haar oprijlaan te komen, John heeft een huis van 7 verdiepingen), het huis van de Prince of Bel Air, Michael Jackson (hij had een huurhuis, 100.000 dollar per maand), Aaron Spelling (duurste huis van allemaal, moet 150.000.000 dollar opbrengen, Oprah heeft interesse) en Johnny Weismuller, de tarzan uit de jaren 20. De sjoof wist ons te vertellen dat de meeste tarzanfilms in zijn tuin zijn opgenomen, daar gaat je illusie. En ja Wiel, we zijn langs Hugh Heffner zijn huisje gereden, de Playboy Mansion. Maar aangezien je niet verder kwam dan Patrica Paay zijn er geen foto's genomen. Bovendien regende het, dus de dames hadden een badpak aan. Na het gluren gingen we naar de PC Hooftstraat van Bervely Hills, Rodeo Drive. Ik had er nog nooit van gehoord, maar een hoop dames begonnen te kirren, en de spaanstaligen natuurlijk in het spaans te ratelen. De sjoof had nog 2 adviezen: 1) als je de naam van de winkel niet kan uitspreken, heb je er niets te zoeken, 2) als je vraagt hoeveel iets kost (er zitten geen prijskaartjes aan de artikelen), dan kan je het niet betalen. Na 20 minuten tussen alle Sjanelletjes, Goetjies en Doltje en Kabana rondgelopen te hebben (je ziet, ik kan het niet uitspreken, dus had daar niks te zoeken), gingen we nog kijken naar het beroemde hollywood-bord in de heuvels.

De volgende dag ben ik naar Orlando gevlogen. Dat duurt wel een dag, en s' avonds kon ik niet in slaap komen. Wat ik niet besefte was dat ik een jetlag van 3 uur had. Maar goed, de volgende dag stond een bezoek aan een pretpark op het programma. Hebben we alleen de Efteling, hier hebben ze er ca 10, en allemaal groter, mooier en ga zo maar door dan de Efteling. Ik had voor Universal Studio's gekozen, het maakte me niet veel uit, bovendien was deze op loopafstand. In het begin was het een beetje wennen, zoiets van wat doe ik daar nou weer, maar het was eigen erg leuk. De atracties die ik gedaan heb zijn: Twister, Revenge of the Mummy, Beetlejuice, Blues Brothers, Jaws, 3D-Terminatoren 3 D Shrek. Jaws was wel leuk, je zit in een tourbootje en regelmatig komt de grote witte haai te voorschijn.

En ja, de dag erna was de aanvang van het hoogtepunt van mijn bezoek aan Florida, de 4 daagse cruise naar de Bahama's. Neem van mij aan, alle vooroordelen die je hebt, worden bevestigd. Ik kan er werkelijk een boek over schrijven, wat een belevenis. S' ochtends met een bus van het vliegveld naar Port Canaveral vetrokken, en na alle formaliteiten zat ik om 1 uur aan de atriumbar. We werden ontvangen door pianomuziek van 1 van de gevleugelde vrienden, terwijl de liften 6 hoog om je heen zoemden. Er liep van alles rond. Nou ja liep, er werden de nodige rollators, rolstoelen, wandelstokken, scootmobielen en kinderwagens aan boord gehesen. En wat nog kon lopen, liep vanwege het overtollige lichaamsgewicht moeilijk. Eigenlijk wachelden ze als Donald Duck. Met al die dikke Amerikanen heeft de wet van Archimedes werkelijk overuren gemaakt. Dat die boot nog bleef drijven. Op de boot waren 4 barren en een zwembadbar, winkels, een spa, een volledig casino, winkels, een disco, een rookkamer, een plek vvoor de kinderen, een theater, 2 zwembaden, 4 bubbelbaden, een 9 baans midgetgolfbaan en achter op de bood 2 enorme glijbanen van het formaat Duinrell. Je kon er 24 uur per dag eten (en dat deden de meeste Amrikanen ook), 24 uur per dag je volgieten. Uiteraad was er een hidehiteam, met de meeste waanzinnige spelletjes. Naast de gebruikelijke bingo was er teddybeer vouwen, karaoke (niet om aan te horen), golftournooien, kaartavonden, gospelen, de nodige optredens en als klap op de vuurpijl een hairy chest competition (harige borst competitie), waar uitsluitend mannen aan mochten deelnemen (menig vrouw had daar overigens ook een goeie kans gemaakt). Dit laatste was werkelijk tenenkrommend, vreselijk, hoeveel last van plaatsvervangende schaamte kan een mens verdragen. 3 dames zaten in de jury en moesten dan met hun handen kroelen door het borsthaar van de mannen. Brrrrrrr. Sommige mannen hadden werkelijk hoogpolig tapijt, niet alleen op hun borst maar overal.

Op het dek bij het zwembad was je regelmatig je leven niet zeker, omdat de scootmobielen om je heen raasden. Levensgevaarlijk. Mijn hutje was luxe, terwijl ik maar klootjesvolk was, kan je nagaan wat de rest had. Ik had een TV, 2 persoonsbed, ruime douche en toilet, badjas, stoel en tafel.

De boot vertrok zondag om 4 uur uit Port Canaveral naar Freeport, Bahama's. Daar kwamen we 's ochtends aan. Ik had een excursie naar een strand en snorkelen geboekt, maar zoals wel vaker deze trip was het weer te slecht. Ben maar op de boot gebleven. 'S avonds vertrok de boot naar Nassau, de hoofdstad van de Bahama's. Daar ben ik aan wal gegaan, stadje bekeken, en een tochtje in een soort onderzeeer naar een rif gemaakt. Je moest er overigens niet aan denken dat er water in dat bootje zou komen, we waren allemaal spontaan verdronken (alhoewel, met al die dikke Amrikanen waren we misschien wel weer blijven drijven). Overigens, de meeste Amrikanen gaan cruisen, omdat ze belastingvrij kunnen inkopen op de Bahama's. 'S ochtends zijn we vertrokken naar Port Canaveral, dat noemen ze dan een fun day at sea. Iedereen gaat dan natuurlijk aan het zwembad zitten, en met het geplons van de kinderen, het gebubbel van dikke Amerikanen in een bubbelbad en het gerace van de scootmobielen is er totaal geen rust te bekennen.

Vanmorgen ben ik dan weer terug in Orlando, waar ik nu in mijn hotel eindelijk tijd voor internet heb. Ik heb nog een middag te besteden, tekort voor een groot park. Dus ga naar het winkelcentrum vlak bij de Universal Studio's.

Morgen ga ik de VS verlaten, en het laatste deel van mijn reis doen. Ik vlieg via Miami naar Curacao, waar ik 14 dagen ga bijkomen en chillen. Ik zie wel wat ik daar ga doen, maar zoals eerder, ik heb nu wel even behoefte aan een vast onderkomen, en niet na 2 dagen weer de boel inpakken, op weg naar het volgende hotel. Zaterdag 13 februari vertrek ik van Curacao naar Amsterdam, waar ik 14 februari land. En laat dat nou net op de verjaardag van mijn vader zijn. Ik heb hem al gevraagd of hij op een etentje trakteert, maar het is nog steeds angstig stil. Ik denk dat hij geschrokken is, en nou aan mijn moeder vraagt hoe dat moet, rakteren. Ik zie het op de 14e wel.