Het regent in Los Angeles
Tja, het regent hier nu al dagen in Californie, dus maar een coffeeshop ingedoken om te schuilen,en zie, ze hebben internet tegen redelijke prijs. Gisteren weer eens in het donker geland, de vlucht had 2 uur vertraging vanwege het slechte weer. En volgens alle weerwiggelaars blijft het de komende dagen zo, sinds 15 jaar is het weer niet zo slecht geweest.
Los Angeles is groot, en alles ligt ver uitelkaar. Ikslaap in de wijk Hollywood, en dan denk je natuurlijk dat Tom Cruise je buurman is. Nou nee dus, dat valt zwaar tegen. Hollywood is een gewone wijk, zeg maar het Waldeck (voor Hagenezen wel bekend) van Los Angeles. Zelfs een beetje armoedig. Ik zelf zit nu op Hollywood Boulevard, je weet wel, de straat met al die strerren in het trottoir (Ik ben nog op zoek naar de sterren van Geer en Goor, maar de betreffende putdeksels nog niet gevonden), en ook dat is armoedig. Beetje vies, winkels voor 50% dicht, en je ziet bijna niemand. Nou, daar had ik toch wel een andere voorstelling van.
De reis van het vliegveld naar mijn hotel was ook wel bijzonder. Je kan, zoals in meer Amerikaanse steden, een share-ride nemen. Je deelt dan een klein busje met meerdere personen. Dat is beter dan het openbaar vervoer, en goedkoper dan een taxi. Bovendien zet het busje je voor de deur af. Iedereen dus. En ja, als al je mede passagiers in alle uithoeken van LA moeten zijn, wordt het een lange reis. En ken je het verhaal dat je altijd in de verkeerde rij bij de supermarkt staat? Mooi, dan weet je wie als laatste na 1 uur en 3 kwartier werd afgezet. Als ik uit Den Haag naar het zuiden rij, ben in na bijna 2 uur in Frankrijk!!!!!
Maar goed, de kamer is tof, helemaal Hollywood stijl, waar ik ook naar kijk, ik zie Marylin, dus ik slaap lekker. Morgen ga ik een tour door de stad doen, ik zie dan in1 dag alles wat er te zien valt ( en volgens mij heb je niet meer nodig, alleen de afstanden zijn zo groot dat je zelf een week nodig hebt). Ik ga naar Downtown (ga ik zelf zo ook, overigens), naar de stranden, naar Hollywood, en het hoogtepunt, langs de huizen van sterren, volgens de folder 45!. Nou ben benieuwd naar de optrekjes.
Goed, ik ga weer verder, groetjes uit een nat Los Angeles
Van Bula naar Aloha naar Hi, how are you doning
Het heeft even geduurd, maar hier weer een blogje. Internetcafeetjes in de VS zijn redelijk schaars, en als je er1 gevonden hebt, zijn ze ook vreselijk duur, soms 50 cent per minuut. In Honolulu had ik er 1 gevonden, had een heel verhaal getypt, en toen ineens, zoef, weg het verhaal. Ken je het verhaal van de back up? Dan weet je genoeg.
Maar hier in het Hotel California in San Francisco is het gratis, en je bent een Nederlander of niet, maar daar maak je natuurlijk gebruik van. Ik heb nu ook even tijd, want het weer is (en blijft de komende dagen) vreselijk slecht. De weerwiggelaars hebben het over de ergste stormen sinds 15 jaar. Het is vooral veel regen, en in bergen meters sneeuw. Ik ben blij dat ik besloten heb om niet met de auto het zuidwesten van de VS te bereizen, anders had ik een groot probleem gehad.
Wat ga ik dan wel doen. Wel, morgen vetrek ik naar Los Angeles, de 22ste naar Orlando, de 24ste vanuit Orlando op een cruiseschip 5 dagen langs de Bahama's, terug naar Orlando en de 29ste naar Nederlands grondgebied, namelijk eilanden. Ne, niet de waddeneilanden, maar de Antillen. Curacao om precies te zien. Heb zojuist voor 15 dagen mijn hotel daar geboekt (als je rechtstreeks belt is het 110 euro, via expedia 67 euro per nacht, wat een onzin). Ik blijf daar geen 15 dagen zitten, ga wel de andere eilanden bezoeken, maar vluchten en redelijk hotels boeken is moelijk, aangezien het daar hoogseizoen is. Bovendien, ik wil nu wel eens 2 weken ergens zitten dat een beetje thuis is. Ik heb uitgerekend dat ik vanaf 3 oktober (bijna 110 dagen)al 50 verschillende slaapplaatsen gehad heb (en dus iedere keer tasje in- en tasje uitpakken), en daar word je wel een beetje moe van. Ik vlieg 13 februariterug naar Amsterdam, en ben op mijn vader's verjaardag terug in Nederland als alles goed gaat. Kortom, ik hou vast aan mijn reisthema, namelijk zon en eilanden.
Hoe was het op Hawaii. Heerlijk, mooi, en heel anders dan je zou verwachten. Maar voor ik naar Hawaii ging, moest ik nog Fiji uit. Dat was ook een avontuur op zich, het is te veel om allemaal op te schrijven, maar samenvattend heb ik het hele incheckcircus 2 keer moeten doorlopen. Daarbij had ik nog een tussenlanding op Apia (en wie heeft daar niet van gehoord?), en om wijsneuzen als Wieltjes en de wasbeer (als hij uberhaupt weet wat dat is) het koekelen te besparen, dat is de hoofdstad van Western Samoa. Om daar vandaan te vertrekken is ook een belevenis, de vertrekhal is een houten schuur, er is maar 1 deur (en dus 1 gate) zonder enige aanduiding, en de lijst met namen wordt gestencild. En als de deur open gaat, loop je maar met de masa mee, in de hoop dat het je vliegtuig naar Honolulu is, en niet naar Tonga.
In Honolulu, op het eiland Oahu, zat ik in de beroemde wijk Waikiki. Heerlijk daar, mooi, strand palmboompjes, zonsondergang en coktails. En natuurlijk veel te dikke Amerikanen, alles moest weer een tip hebben, alles wat je bestelde was extra large en veel te veel. Bovendien viel ik uit de toon, want ik had geen hawaii-shirt, witte sokken en witte gympies aan.
Op Oahu heb ik Pearl Harbour bezocht. Indrukwekkend. Uiteraard waren er weer van die mannetjes, die hun vrouwtjes uitgebreid gingen uitleggen hoe de aanval van de Japanners had plaatsgevonden (mannen, herkennen jullie het?). Ze waren er zelf niet bij geweest, maar deden uitgebreid de vliegbewegingen na. Blij dat ze het geluid van vliegtuigen niet nadeden. Ook een dag een tour rond het eiland gemaakt. Aardig, ging meer om de omgeving dan de bezienswaardigheden. Zo heb ik een bezoek gebracht aan de ananasplantage van de familie Dole. Ja, boeiend he, zie je dat ze ananassen verbouwen. En dan is er natuurlijk de onvermijdelijke giftshop. En daar was natuurlijk alles weer ananasgeel en de Japannertjes kochten zich helemaal ananasgeel aan die rotzooi.De lunch had ik met een Amerikaanse dame, en zodra ze door had dat ik Europeaan was (en dat was niet moelijk, want ik had geen hawaii-shirt, witte sokken en witte gympies aan), begon ze enorm te fulmineren over de VS. Wat een geneuzel. Daarna vertelde ze me dat ze 3 mannenversleten had, en 2 dochters had. Dat was het momentdat ik me watonaangenaam begon te voelen, ik had het idee dat ze wanhopig op zoek was naar het vierde slachtoffer. Maar gelukkig, de bus vertrok weer. Aan het einde van de tour werd ik gelukkig als eerste bij mijn hotel afgezet, ennadat de sjoof luid kuchend en rochelend mij er attent op had gemaakt dat hij en tip wilde, sprong ik snel de bus uit.
Na 3 dagen Oahu ben ik naar het eiland Hawaii gevlogen, en 3 nachten doorgebracht in de plaats Hilo. Daar is 3 keer een Tsunami overheen gegaan, en naast de huizen etc. hebben ze ook alle vertier meegnomen, daar gebeurt werkelijk niks. Je zit al geisoleerd in een hotel, en als de bar om 9 uur dicht gaat, gaan ook daar de slingers naar beneden. Maar ik was daar niet om in de lampen te hangen maar om de vulkaan te bezoeken en Mauna Kea, een berg van 4200 meter. De eerste dag op weg naar de vulkaan. Maar zoals jullie inmiddels weten, daar ga je niet rechtstreeks naar toe, eerste bezoek je onzin. Ditmaal was het een notenfabriek. Van buiten kun je zien hoe ze de noten prepareerden en inpakten. Je zou het niet willen missen. En natuurlijk was er weer de onvermijdelijke giftshop, waar alles van noot was. Maar eindelijk op weg naar de vulkaan. Heel mooi, blij dat ik dat gedaan had. Vervolgens op weg naar een lavastroom, maar voordat we die bezochten, eerst natuurlijk weer langs onzin. Dit maal was het een orchideen (of orchideeen, ik weet het niet) hut. Kon je aan die bloemetjes ruiken. Alsof ik inAalsmeer was. En de duurste bloemwas 20.000 dollar!!!! Voor een bloempie. Na al dat gesnuif en gesnif op weg naar de lavastroom. Dat moesten we natuurlijk in het donker doen, dus zaklantaarntje mee, 2 km over donker gesmolten lava lopen om uiteindelijk bij de lavastroom uit te komen. Ken je dat verhaal nog van al die zonsondergangen die ik bezocht heb en die het niet deden omdat het bewolkt was???? Nou, dit maal was er sinds 2 dagen geen lavastroom. Stonden we daar in het donker en natuurlijk in de onvermijdelijke regen dat blijkbaar altijd gepaard gaat met soort activiteiten. Misschien heeft de regen de boel wel gedoofd, ik weet het niet. En daarna terug ik het donker met die veel te dikke Amerikaantjes, wat een gestruikel en gestuntel was dat.
De volgende dag naar Mauna Kea. Het meisje die me deze tour verkocht had, vertelde me dat dit de hoogste berg ter wereld was, 13000 feet (4200)hoog. Ik liet me niet leiden door mijn vooroordeel dat ze een bepaalde haarkleur had, en zei beleefd, ja meid, natuurlijk. Ik dacht, ze zal wel meters en voeten door elkaar halen, maar dat krijg je als je bij de kapper te veel waterstofperoxide inademt. Maar wat bleek, ze had gelijk. De berg steeks namelijk ook nog eens bijna 6000 meter onder de zeespiegel, en het dus waar. Maargoed dat ik me niet had laten leiden door haar haarkleur, en haar zonder blikken of blozen het voordeel van de twijfel had gegeven. Heeft waarschijnlijk te maken met mijn ervaring als manager........
Maar goed, met ome Arnold de berg op, zittend in een 4WD met 6 verschillende remsystemen, dus bergaf kon ons niks gebeuren. Uiteindelijk met de auto bijna helemaal boven op de berg gekomen, de laatste 100 meter moest lopend worden afgelegd. Er waren van de 50 (er waren meer busjes)er maar 3 gekken die besloten het topje te halen. Ik was er natuurlijk weer 1 van. De vouwen waaiden uit je broek, de elfstedentochtgevoelstemperatuur was -20C en er was 40% minder zuurstof dan op zeenivo. Dus je begrijpt dat ik het vreselijk naar mijn zin had. Gauw fotootje laten maken, en toen weer snel terug. Op de top bij de bus de zon weer eens zien ondergaan (ja ik weet het, sorry, maar het was onderdeel van de tour), vreselijk mooi, en toen inhet donker naar beneden. Halfverwege gaf ome Arnold nog een lasershowtje met de sterren die we zagen, ook leuk en daarna de berg afgedenderd.
De dag er na weer naar Honolulu gevlogen, waar ik nog 1 avond in mijn favourite barretje aan strand de zon onder heb zien gaan, dit maal gratis.
De volgende dag naar San Francisco. Mijn vlucht had 3 uur vertraging, en ik kwam dus midden in de nacht in San Francisco aan. Daar word je niet helemaal vrolijk van, zeker als je alle waarschuwing in de Lonely Planet en op het vliegveld leest over misdaad en zo. Ik nam er maar een shuttle, was de enige en de vietnamese sjoof ging op weg. Helemaal lekker voelde ik me eerst niet, maar dat was toch snel over. Hij bracht me naar mijn hotel en na 3 tequilla's met de nachtportier gedronken te hebben (Toby) en vrienden voor het leven geworden te zijn, eindelijk gaan slapen.
De afgelopen dagen San Francisco bekeken. Leuke stad, maar echt heel spannend is het ook weer niet. Uiteraard Alcatraz bezocht, in de cablecar gezeten, Golden Gate gezien, Fisherman's warf. Vandaag ga ik wat toeren, denk dat ik een museempje pak, en Chinatown. En morgen vlieg ik, als het weer het toelaat, naar Los Angeles. Daar zit ik midden in Hollywood, dus wie weet wie ik daar tegen ga komen (en andersom, de strerren die mij tegen gaan komen).
Ik weet niet wanneer ik weer kan bloggen, dus dat zie ik wel. Nog 3 1/2 week en het zit erop. Best snel, maar ik denk er nog niet aan. Oh ja, soms zie ik (en jullie) vreselijke schrijffouten. Sorry, maar zit soms op de meest rare plekjes, en ik lees het vanaf het scherm. Dus een stijger is een steiger en zo voort.
Hetr gaat jullie goed en take care, Wim
Nog 1 keer bula vanaf Fiji
Vandaag vertrek ik naar Hawai, dit zijn mijn laatste uurtjes op Fiji. Omdat mijn vlucht pas om 21.00 uur vertrekt, heb ik nog wat tijd over de laatste dagen te beschrijven.
Ik heb de afgelopen 3 dagen weinig gedaan, lekker op het resort gebleven. De steden zijn niet erg spannend hier op het grote eiland, de eilanden heb ik hier allemaal wel gezien, en een tour om het grote eiland kost 200 euro. Dat is wel erg veel. Dus lekker laat opgestaan, koffie, lunch, biertje, lezen, biertje, diner en slapen. Heerlijk. Maar het wordt wel tijd datik weer verder ga, want 3 dagen niks doen is genoeg.
Hier toch weer een paar merkwaardige figuren tegengekomen. Zo was er een Engels echtpaar, dat ineens tegen me aan begon te praten. Niet erg, was leuk, maar zoals vaker, de vrouw wordt door de man genegeerd, en hij praat alleen met mij. En het moment dat ik wilde gaan eten, liep de man naar me toe, en vroeg of ik bij hun wilde aanschuiven. Tja, zeg dan maar nee. Dus aangeschoven, en heb die avond als een verbale spons doorgebracht, de verhalen die deze meneer kwijt wilde beleeffd knikkend aangehoord. De dame in kwestie zei bijna niets, en ik had sterk het idee dat ze zich samen kapot verveelden en mijn als afleiding gebruikte. Een verhaal waar de man veel moeite doet om iemands naam weer te herinneren, zodat het verhaal verder kan, wat maakt dat nou uit, ik ken die figuren niet.
De tweede avond was ik weer een praatpaal aan de bar, een nieuw ouder echtpaar verscheen en ik had nog niet beleefd dag gezegd, of daar begon het geratel. Ik had mijn interne ontvanger uitgezet, dus weet echt niet meer waarover dat nou weer ging. Dus gauw aan het diner, alleen, en wat denk je, schuiven er zomaar2 japanners aan. Zomaar, of ik het erg vond. En opnieuw, zeg maar eens nee. Dat was wel een heel bijzonder iets. Dus Ushi en Sushi schoven gezellig aan. Zij was 27, 3 jaar getrouwd en een kind, hij 50 2 keer gescheiden en 3 dochters. Leg mij uit wat de relatie tussen die 2 was. Zij sprak nog een beetje engels, hij bijna niet. Maar hij volgde een cursus engels van 6 maanden op Fiji. Ik hoop dat hij net begonnen is, anders zou ik mijn geld terug vragen als ik hem was. Zijj spraken dus de hele tijd japans met een beetje engels tegen me, ik maar proberen mijn maatijd te verorberen.In mijn nek stond het lokale coktail trio zonder bassist hun 100 decibel muziek over ons uit te storten. Dan weet je ongeveer de diepgang van de converstatie, die was 0. Ik gooide er nog even ' konietsjiewa, anjin san' eruit, een kreet die ik onthouden had van de serie shogun, wat hen tot een enorm gekir bracht. Gelukkig was het 10 uur en tijd voor deze japannertjes om naar bed te gaan,en met de mededeling dat als ik ooit in de buurt van Tokio was, zeker langs moest komen taaiden ze af. Tja, wanneer ben je nou daar in de buurt.
Daarna, ik naar bed, samen met mijn 2 huisdieren, een salemander en een mug. Na de salemader mijn bed uitgejaagd te hebben, en de mug geisoleerd in mijn kamer liet, omdat ik onder een netje gings slapen, ben ik tollend, vol japanse woorden in slaap gevallen.
En nu dus wachten op mijn vlucht. Ik heb de afgelopen dagen de plannen voor de VS gemaakt, en deze zijn anders dan toen ik vertrok. Mocht alles lukken, dan laat ik het direct weten..
Oh ja, tot nu toe leefden jullie in het verleden, immers het was 12 uur vroeger dan hier. Datgaat vanaf vanavond veranderen. Ik passeer de datumgrens, en ga dus terug ik de tijd, 24 uur. Ik ga in het verleden leven. Het leuke is, dat 8 januari voor mij 48 uur duurt. Dus een extra dag reizen. Ha, dat is mooi. Het gaat jullie goed daar in de kou, groeten vanaf een zonnig en warm Fiji.
12 dagen Mamanuca en Yasawa eilanden
Een Big Bula voor iedereen, de beste wensen voor 2010, en dat het een mooi jaar mag worden. Ik ben vanmiddag teruggekomen in Club Fijin Resort in Nadi, na 12 dagen de Mamanuca's en Yasawa's bezocht te hebben. Om maar gelijk een management samenvatting te geven, het was onwaarschijnlijk mooi, tropisch en fantastisch. Presies zoals je tropische eilanden voorstelt, witte stranden, blauwe zee, palmbomen, hangmatje en een coktail.
Maar voor ik begin met de eilanden, eerst een paar algemeenheden. Dat begint met Bula (welkom). Bula heeft 3 gradaties. Een gewone bula, dus halllo, dan is er een big bula, dat is als je het echt naar je zin hebt en meerdere personen ineens een bula wil wensen, en dan is er de hors categorie, een very big bula. Maar dan ga je ook werkelijk helemaal uit je plaat. Ik denk dat ik gemiddeld 10 keer per uur wel bula heb gehoord of gezegd heb, dus er van uitgaande dat je 16 uur op bent, maal 12 dagen, maal 10 bula's, dan heb ik de afgelopen 12 dagen bijna 2000 keer bula gehoord. Zo, ga daar maar eens aanstaan zou ik zeggen. En ik heb nog 3 dagen hier op Fiji.
Dan het reizen langs de eilanden. Eigenlijk heel simpel, er vaart een witte boot voor de Mamanuca's en een gele voor de Yasawa's (de Flyer). En denk nou niet dat het veerpontjes zijn zoals deze 1 keer per 6 maanden in Indonesie of India omslaan, nee het zijn Hightech Catamarans met 2 formule 1motoren onder de moterkap. Als een boot bij een eiland aankomt, komen er kleine bootjes langzij om bagage en passagiers op te halen. Aan het bootje dat je ophaalt lees de luxe van het eiland af. Ik heb van een drijfende badkuip met buitenboordmotor tot en met een luxe bootje met een dakje en een glasbodem gezeten. Oh ja, hou je bagage in de gaten, want voor je het weet verdwijnt die met het verkeerde bootje uit zicht naar een eiland waar je niet naar toe gaat.
Als je aankomt op een eiland, staat daar de staf je welkom te zingen. Ook dat varieert van 1 barkeeper tot en met het voltallige personeel. En bij 1 eiland dat ik verliet stonden ze ook vaarwel te zingen, je had echt het idee dat je daar maanden had gezeten en ze echt jammer vonden dat je vertrok.
Ook de accomodaties varieerden. Ik heb er 6 gehad en geen 1 was er hetzelfde. Een hutje heet een bure, en de variaties waren: 1) alleen een bed, warme douche, en stoel buiten, 2) alleen een bed met koude douche, 3) een bed met kast, tafel en stoel buiten en warme douche 4) een bed met kast en koude douche, 5) een bed in een hutje van 2 bij 2, en een veranda ( en ja, waar laat je dan de douche? Wel die deel je dus als een camping met bekpekkertjes, 6) een bed met kast, koelkast, warme douche en veranda. Hoeveel variaties wil je hebben.
Maar goed dan de reis.
Dag 1: Vertrek van Fiji Resort. Ik zou om 7 uur opgehaald worden, dus strak om 6:55 stond ik bij de receptie. En wat denk je, zou er een busje of iets dergelijks zijn? Nee natuurlijk niet. Om 7:30 de dame achter de receptie gevraagd of ze een naar het reisburootje kon bellen waar ze bleven, en de mededeling was dat ze er aan kwamen. Nou dat klopte, ik werd opgehaald met een taxi, en gedropt in het Mercure Hotel. Daar zag ik net de gele bus verdwijnen die ik moest hebben. Geen probleem werd er gezegd, er komt een witte bus. Na een half uur kwam de witte bus, en die bracht me naar de haven. Daar aangekomen zag ik net mijn gele boot vertrekken Ahhhhhhhhhhhhhh.... Geen probleem werd er gezegd, dan neem je gewoon de witte boot. Uiteindelijk kwam ik om 11 uur op mijn eerste eiland, Bounty terecht. Paradijsje, strand en palmbomen en in 30 minuten loop je rond het eiland. Daar heb ik dus mijn kerstmaal gegeten. Dit samen met een Amerikaan, die lid was van de entertainment commissie. Hij was divemaster, maar in2 dagen heb ik hem 30 minuten in een zwembad van 1 meter diep zien burrelen. Er was een heus menu gemaakt, een voor- hoofd- en nagerecht. alleen er was natuurlijk weer eens wat bijzonders, je kon uitsluitend kiezen uit een voor en hoofd of hoofd en na. Ik kon de dame niet overtuigen dat ik alle 3 wilde hebben, maar ook de combinatie voor en na was niet mogelijk. Dan haak je toch echt even af. De kerstmaaltijd bestond uit een soepje en rijst met een kip die in 2005 al gehoord moet hebben dat hij op kerst 2009 eregast zou zijn. Na de maaltijd was het tijd voor wat gegospel van het personee, gevolgd door een vuurdans. Wel. de mannen waren duidelijk nog in opleidingsfase, want 1 fakkel vloog het publiek in, een andere fakkel in het zwembad (dat was weer een veilig gevoel) en met 1 fakkel stak hij ineens de houten vlonders voor het zwembad aan. Gelukkig hoefde het plaatselijke Beverwijk niet in actie te komen.
Dag 2 stond een zeiltrip met de Seaspray op het programma. Niet dat die boot ook maar 1 keer zeilde, maar de folderttjes zagen er goed uit. De ceremoniemeester op de boot heette Sam, tonnetje rond. Na een big bula gingen we op pad, op weg naar het Tom Hanks eiland. Daar bleek de film Castaway te zijn opgenomen, echter dat zei me niks. Sam vertelde waar alle spannende scenes waren opgenomen, maar wederom, dat zei me helemaal niks. Op het eiland wat gezommen en gezond, en na de lunch op weg naar een traditioneel dorp. Daar zouden we ontvangen worden door de chief, echter deze man had een uitvaart, dus geen chief. Geen probleem, dan is er natuurlijk de lokale markt. Nou, wat wij 300 jaar geleden aan de eilandbewoners gratis aan spiegeltjes en kraaltjes haddengegeven, werd nu met dikke winst terugverkocht. Wat een zooi. S' avonds gegeten met een Zwitserse dame die alleen op vakantie was. Deze dame had 2 hutkoffers bij zich, kwam met pumpjes de badkuip af (er zijn geen stijgers, dus door de branding) en was ultra schoon. Niet helemaalhet Hilton zou ik zeggen, maar ze zag er wel de humor van in.
Dag 3 naar het volgende eiland, Kuata. Daar verbleef ik in Kuata Natural Resort. Het resort deed zijn naam eer aan, alles was van hout, echter waaibomenhout, en aangezien orkaan (en niet oorkaan) Mick 2 weken daarvoor er overheen had geblazen, was de helft verdwenen. Wat een bende zeg, huisjes in elkaar, parasolletjes en boompjes omver. Daar heb ik Katriona ontmoet, een Australische uit Melbourne. Aardige dame, maar mierzoet, soms barste het glazuur opje tanden. Ook was een Canadese. Patricia. Zij had de unieke gave om in 1 op de 3 zinnen het woord IK te gebruiken, en had werkelijk geen interesse in andere personen. Daar was ik gauw klaar mee. Tja, en je zit opeen weggewaaid eiland, met zijn tienen, dus savonds had je elkaar gauw gevonden.
Dag 4. Snorkelen met haaien. Ja, dat was gaaf. Met de drijfende badkuip naar een rif, water in en na een minuut zag je onder je de eerste haai. Al snorkelend verder langs het rif, tot het punt waar er een soort bassin was, en daar probeerden ze de haaien te voeren. Er kwamen er uiteindelijlk 5, rifhaaien, ik denk maximaal 1,5 meter. Je kon ze aanraken en vastpakken, geweldig. Na het gesnorkel s' middags weer eens een dorpje aan de overkant bezocht. Het bezoek duurde 10 minuten, wederom zou de chief ons ontvangen, echter hij was 1 1/2 maand geleden overleden en er was nog geen nieuwe. Dus verder naar het plaatselijk resort. De gids zei dat we wat de drinken konden nemen, dus Katriona en ik een biertje besteld, blikje geopend, en ineens was het tijd om weer terug te gaan. Dus het biertje maar in de badkuip opgedronken. S'a vonds stond er weer entertainment ophet programma. De eerste 6 minuten bestond uit het meedoen met de plaatselijke buladans (ja er is zelfs een dans naar vernoemd), en daarna 5 minuten plaatselijke stoelendans gedaan. De avond werd afgesloten met een kavaceremonie. Ik ga niet uiteggen wat dat nou weer is, maar kava is de traditionele drank van de Fijianen. Er zit geen alcohol in, en wordt gemaakt door een wortel fijn te malen, in een theedoek met water te doen en deze uit te wringen. Het ziet er niet uit, en smaakt naar een bakje modder, presies zoals je he tvoorstelt als je thuis je theedoek uitwringt en daarna de rotzooi die er uitkomt lekker op drinkt.
Dag 5 naar Korovou. Wat een verademing, een paradijsje. Zwembad, palmbomen en wit strand. De hele dag lekker niks gedaan, op wat koffiedrinken met de vissen na. S' avonds in contact gekomen met 3 Australiers, waarvan 1 uit Servie kwam, 1 uit Kroatie en 1 uit Turkije. De Servische zag er uit als een skippybal, en ik zat tegenover haar zo nu en dan te brabbelen. De turkse (ze zag er trouwens helemaal niet turks uit) zat naast de skippybal, en zo nu en dan begon ze er gewoon doorheemn te kwekken. Ik verstond er geen pepernoot van, bovendien was ze in staat 5 kwartier in een uur te praten. De kroaat deed zijn mond niet open, alleen als de serveerster vroeg of hij NOG een bakje soep wilde. Na 5 bakken soep vond het het wel genoeg, en na 2 borden spaghetti en het toetje van de skippybal achterover gewerkt te hebbem, was hij voldaan. Wat een avond.
Dag 6 kwam Katriona van Kuata aangedreven. Leuk, en gezellig. Ze werkt overigens voor Toyata, maar rijdt een Honda. Ik word daar zo moe van. Niet veel gedaan, lekker gezwommen, boek uitgelezen, en met een wijntje van de zonsondergang genoten. S' avonds gegetenmet 2 Colombiaanse jongens, die me probeerden te overtuigen dat Colombia geheel veilig was om te reizen. Dar zal best, maar nu ff niet.
Dag 7 op weg naar het volgenden eiland, de meest noordelijke van de Yasawa's, Tavewa. Daar verbleef ik in Coral View, en het was 31 december, dus daar zou ik nieuwjaar vieren. Coral view staat bekend om het feit dathet daar altijd waait, en dat deed het dan ook. Hutjes in Fiji hebben geen ramen, maar een soort grove lamellen. Nou de wind vloog er doorheen, regelmatig vlogen de gordijnen tegen het plafond. Even je huis laten doorwaaien heeft een hele andere betekenis voor me gekregen. Bovendien had mijn hutje een fannetje. Een fannetje, terwijl windkracht 7 over je heen waait als je in bed ligt, leg het mij maar eens uit. In Coral View kwma ik de eerste Nederlanders op Fiji tegen, Bart en zijn vriendin. En wat bleek, Bart werkte voor Cap Gemini. Nou, we waren het snel eens dat Atos, Logica en Accenture niks waren en Cap en Ordina top, dus werden we vrienden. Ook met 2 Duitsers gesproken. Een van hen werkte bij Accenture, nadat we samen tot de conclusie waren gekomen dat Cap, Atos en Logica niks waren, werden we vrienden. En dan liep ik tegen de volgende Nederlander aan, Erik. Erik had een vriend die bij Ordina werkt, en gedetacheerd was bij T-Mobile. Na samen besloten te hebben dat Cap, Logica, Atos en Accenture niks waren, werden we vrienden. De oudejaarsmaatijd bestond uit vlees, dat gegaard werd onder de grond. We mochten kijken hoe het er uit werd gehaald, en dat was de lokale vuinesbelt. Smakelijk eten. Na het eten was het tijd voor de nieuwjaarsparty en wat hadden ze verzonnen, jongens als meisjes en meisjes als jongens verkleed. Tja, daar ben ik te oud voor. Maar de plaatselujke ceremoniemeester had daar wel een oplossing voor, ik werd voorzitter van de jury. De jury moest bepalen wie het best op een jongen/meisje leek. Daar zat ik dan, Henk Jan Smits in Fiji. Zonnebril in mijn haar en 15 meisjes en 15 jongens aan me voorbij zien komen. De uitslag was voor mij duidelijk, de winnares bij de meisjes (die dus als jongens verkleed waren) was gewoon het lekkerste ding, bij de jongens degene die de grootste kokosnoten onder zijn shirt had. Daarna was het tijd om naar buiten te gaan, want het was bijna 12 uur. Volgens mij 5 minuten te vroeg, maar daar werd het vuurwerk met werkelijk oorverdovend geknal afgestoken: 3 Romeinse kaarsen. Om 2 uur vond ik het welletjes en met wapperende haren in mijn bed in slaap gevallen
Dag 8. Uitkreuken van gisteren. Ik werd herkend als voorzitter van de jury, en je wil het geloven of niet, maar enige dames gingen discussieren over de uitslag. Nou, daar kreeg ik dus uitslag van. De dag weinig gedaan, s' avonds een potje poolbiljart gedaan volgens Ausralische regels, wat in hield dat ik gewoon verloor.
Dag 9 op weg naar volgende eiland en resort, Manta Ray. Heerlijk strand, wat gesnorkeld, gelezen. S' avonds gegeten met Terry, een Austarlier van 46 die voor het eerst buiten een straal van 100 km buiten Sydney was. Hij was er met een vriendin die Patty heette, ook weer iemand die graag over haar zelf sprak. Zij probeerde Fiji te spreken, wat uiteaard alleen maar tot misverstanden leidde. Zij vroeg Terry regelmatig hoe zijn Ika was (vis), en Terry antwoorde steevast dat zijn VIS heerlijk was. Ook wist ze me te vertellen dat ik nokkies op mijn bord had. Ik heb ze nietr herkend, maar ook geen idee wat dat waren.
Dag 10 op weg naar Beachcomber, het feesteiland.Op zich klopt dat wel, echter het valt wel reuze mee. Het is een zandhoop met een paar palmbomen, wat hutjes en een dorm van 60 stapelbedden!. Maar ook een heerlijk eiland. De excursie voor die dag bestond uit het rondlopen van het eiland, dus goed ingesmeerd, met 2 liter water op pad, en na 12 minuten en 24 seconden had ik de tocht volbracht. Bij het avondeten kwam er ineens een echt Engels beugelbekkie tegenover me zitten. Ik schatte haar 17 of 18, Hema zonnebrilletje op, metaal in haar mond en zuigend aan aan rietje in haar colaatje. Ze was er samen met haar moeder, echter die had haar voor 4 dagen op dat eiland gedropt en was er vandoor gegaan (ik heb wel een idee wat moedertje op Fiji zonder beugelbekkie aan het doen was). Daarna was er natuurlijk een Hidehi gebeuren, dit maal een krabrace. Maar voordat deze begon werden er 15 krabben geveild. Ze hadden de illustere namen als Maple Leaf from Canada, Ferrari from Italy, Bravehart form Scotland en ga zo maar door. En natruurlijk Bula from Fiji, hoe kon het anders. De eerste krabjes gingen voor 10 tot 15 dollar de deur uit de laatste (Bula from Fiji) voor 100!!! dollar. Voor een krabje. Maar goed,na de veiling was het tijd voor de race, die werd gewonnen door.... wie anders dan Bula from Fiji. De prijs was 300 dollar. Goede investering dus. Toen de ceremoniemeester weer aankondigde dat de buladans begon, was het tjd om af te haken.
Dag 11 heeft bestaan uit heerlijk op strand zitten, zwemmen, lezen, biertje drinken, kortom van de laatste dag op de eilanden genieten.
En nu is het dag 12, en ben weer terug waar ik begonnen was, Nadi. Het was echt geweldig, een aanrader voor wie van tropische stranden houdt. Nog 3 nachten en dan op naar het volgende eiland, Hawai.
Iedereen en geweldig 2010 vanaf Fiji
He allemaal,
zoals jullie zien, heb ik op eeneiland internet gevonden. Ik hou het kort, ik moet zo de boot op naar mijn volgend tropisch paradijse. Als ik in Nadi terug ben, vertel ik alles (en dat is een hoop). Het is hier in 1 woord geweldig en fantastisch, precies zoals je tropische eilanden voorstelt. Ik heb er nu 3 gedaan, en ga zo dadelijk naar de 4e, de meest noordelijke van deze tocht. Dan via 2 eilanden zuidwaarts weer terug naar Nadi.
Ik wens iedereen een geweldig 2010 vanaf deze plek op de aardbol. Jullie horen weer van me in het nieuwe jaar,
Een Big Bula van me
Bula vanaf Fiji
Iedereen roept hier bula, zoals in Nederland hallo, in Kenia jambo en voor de Spanjolen onder ons, hola. Ik ben nu bijna een dag op Fiji en ik doe helemaal niks. Ik zit in een resort genaamd Club Fiji, even buiten Nadi, waar ik ben geland. Om jullie een indruk te geven in welk klein paradijsje ikme bevind, kijk maar naar de website
http://www.clubfiji-resort.com/
Niet slecht he? Hutje aan het strand, palmboompjes, biertje 2 euro, en helemaal weg van alles. Er zijn slechtere plekjes op aarde.
Gisteren aangekomen op Fiji, en moest even wennen dat de tijd en cultuur iets anders is dan in Australie en Nieuw Zeeland. Na alle formaliteiten afgehandeld te hebben (de meest rare vragen worden gesteld), kwam ik aan in de aankomsthal. Daar stond iedereen bula tegen me te roepen, een bandje te tokkelen (op schiphol nog nooit gezien) en iedereen probeerde me een hotel en tour aan te smeren. Nou, de eilandentour had ik al geboekt, ik moest me alleen nog even melden in een hokje ophet vliegveld. De dame bij wie ik dat deed keek me verbaasd aan, riep dat ik 25 december om 7:15 ergens buiten moest staan en dat was het. Vandaag toch maareven gebeld, en wat blijkt, ze halen me gewoon bij mijn resortje op, en ze verwachten me zelfs. Als jullie willen weten wat ik de komende 12 dagen, weer eens een websaaitje
http://www.awesomefiji.com/longpack-tropical-awegasm.aspx
Ik doe de full monty, dus alles. Maar........, ik heb nu in de gaten dat ik weer eens opgezadeld ga worden met nieuwe bekpekkertjes. Nou, ik zie wel.
Nadat iedereen bula had geroepen, en ik maar vrolijk meedeed, wist iedereen me daar te vertellen dat er een busje op de parkeerplaats klaar stond die me naar het resort zou brengen. Nou, nee dus. Ik ben 10 keer van een busje naar de muur gestuurd, gebeld, weer 10 keer bula geroepen, en toen ik het na 45 minuten het helemaal zat was en een taxi wilde nemen, kwam het busje ineens te voorschijn. Na iedereen in het busje bula te hebben gewenst (er zaten nog 2 vage figuren in, waarvan ik me afvroeg wat die daar nou weer deden) gingen we op pad. De sjoof had volgens mij het bord ' verkeersdrempel' nog niet in zijn repertoire staan, want zonder af te remmen denderde hij er telkens overheen. Ook dook hij ineens het strand op, en door de branding op weg naar het resort (zie ik ze in Scheveningen niet doen op weg naar Carlton Beach). Daarna een weg op, verkeersdrempeltjes met volle snelheid nemen, en met piepende bandjes bijna in de receptie tot stilstand komen. Zo, ook weer overleefd. Natuurlijk wenste iedereen me weer bula, en an 10 keer iedereen bula teruggewenst te hebben kon ik naar mijn hutje.
Gisterenavond aan de strandbar gelijk kennis gemaakt met de barman, Cookie (he, waar ken ik die naam ook al weer) en een Nieuw Zeelands echtpaar. Zij gooide in een uur 5 glazen wijn naar binnen, en hij kon zonder zijn gebit van elkaar te halen zo een patatje zijn mond in schuiven, zonder dat het patatje geplet werd. Zij viel bijna van haar krukje af, enige vorm van aangeschoten zijn was aanwezig. Maar goed, was leuk, Cookie begon gelijk als blijk van welkom vuurwater te schenken, de vlammen kwamen mijn oren uit.
Het is nu al geweldig hier, ben benieuwd naar de komende dagen. Vanavond is het hier kerstavond, met live muziek. Nou, als die mannen net zo hard spelen als Jassah in de Fat Dog in Rotorua, dan wordt het vrouwen en kinderen eerst. Een voordeel, de ramen kunnen er niet uit, die hebben ze hier niet.
Goede kerst morgen, eet niet te veel en tot schrijvens
Mijn laatste dag in Nieuw Zeeland
Ook Nieuw Zeeland zit er op. Morgen verhuis ik van Auckland, waar ik nu ben, naar Fiji (als alles er nog staat en drijft) om gewoon eens ruim 2 weken niet veel anders te doen dan wat zitten op een eiland, bij voorkeur liggend in een hangmat onder een palmboompje, wat dobberen in de zee en uitrusten. Het vele reizen gaat je niet in de koude kleren zitten, bovendien heb je het wel soms gehad met weer een vulkaantje beklimmen, dolfijnen kijken en een museumpje pakken.
Het laatste verhaaltje eindige in Taupo. Ik had een dag vrij genomen, geen vulkaan beklimmen en er gebeurde die hele dag niets, totdat er een echte politie aanhouding plaatsvond, voor mijn neus. Een auto werd aangehouden, 1 politieauto er voor, de ander er achter, gillende sirenes en flikkerende zwaailichten. De inzittenden moesten 1 voor 1 eruit. handen omhoog, want achter de portier van de achterste politieauto zat een agent met een pistool in de aanslag. Nou, laat maar komen dan, de NZ uitvoering van Don Corleone. En daar kwamen ze dan, 2 skateboard-dudes en 3 bakvissen, al giegelend de auto uit. Ze kwamen niet meer bij. Na een hoop gefoullieer en gelach, deed de agent zijn pistool weer weg, en met de mededeling ' nooit meer doen' ging de lading dudes en bakvissen weer op weg.
Volgende dag op weg naar Rotorua, stad van geisers, vulkanen en borrelende modderpoelen. 's Middags gelijk naar het museum, was een aanrader volgens de LP. Nou, wat een onzin was dat weer. Bleek een 100 jaar oud badhuis te zijn, dat nu ingericht was als museum. Je zag nog wat oude baden, wat ouwe handdoeken, zeep etc. Maar het hoogtepunt bevond zich onder devloer, de hele aanleg van het pijpgebeuren. Tja, lekker boeiend allemaal. Dan was er ook nog een zaaltje ingericht waarje de spulletjes van 2 missen NZ (1960 en 1970)kon bekijken. Een rokje, een badpak, wat schoentjes. En tenslotte had de plaatselijke potte(n)bakker ook nog een zaaltje gekregen, hij mocht 60 van zijn potten tentoonstellen. Allemaal niet beister boeiend dus. Wederom, voor de echte liefhebber:
http://www.rotoruamuseum.co.nz/
Daarna nog door een Maoridorpje gelopen ( 2 huizen en een totempaal) en een park met bubbelende modderpoelen, het hele park stonk naar de rotte eieren, het ging zelfs in je kleren zitten.
Volgende dag had ik me ingeschreven voor een toertje in de omgeving voor een 1/2 dag. Wat kon me gebeuren dacht ik. Nou, van alles dus. Eerste gingen we naar een plaatselijke geiser kijken, best mooi, maar de mevrouw die ons begeleide maakte er een heus spectakel van. Na 5 minuten heb je zo een spuitende waterbron wel gezien, maar zij kreeg het voor elkaar om er een 1 uur durende show van te maken. Maar dan het 2e deel van het toertje. Een bezoek aan het agrodome. Een echte schapenshow. Kijk naar de website
Nou, veel gezien de afgelopen maanden, maar dit was wel heelbijzonder. In het lokale circustheater, gevuld met 100den aziaten die maar bleven gillen kregen we een show te zien, zoals er maar 1 is op aarde. Eerst kwamen er ca. 20 verschillende schapen 1 voor 1 hetpodium op. Ze gingen netjes op een verhoging staan, die leek op 2 achter elkaar geplaatste blokkerboogjes. Daarna kwam natuurlijk het onvermijdelijke schapenscheren (ik ben in het kijken daar naar een echte prof geworden), vervolgens werd er een koe gemolken, daarna werden door een hond 3 ganzen opgejaagd en tenslotte sprongen 3 honden achterelkaar op de ruggen van de schapen. Je begrijpt het al, dit had ik niet willen missen. Om jullie ook in de gelegenheid te stellen gratis van deze show te genieten, kijk maar naar het filmpje:
http://www.youtube.com/watch?v=IRWsC5kU2U8
Daarna ging de reis naar de lokale dierentuin, ook aangeraden door de LP. Tja, ook daar werd je weer niet opgewonden van. Naast de gebruikelijke volgels en vissen, kon je ook een kiwi bekijken. Schijnt heel bijzonder te zijn, echter het zijn nachtdieren en vreselijk schuw. Dus daar gingen we, zijn hok in, in het donker, met zonnebril. Geen kiwi gezien natuurlijk, dit was overigens de 3e keer al. Ik geloof niet meer in die beestjes. Aan het eind van middag ben ik langsgegaan bij een Nederlands echtpaar die al meer dan 45 jaar daar wonen, had het adres via een vriendin van mijn mams gekregen.
Volgende dag ben ik gaan wandelen in de vulkanische vallei, half uur rijden vanuit Rotorua, vreselijk mooi, je loopt wel de hele tijd in de waterdamp met beslagen brilleglazen. Het laatste deel was een boottochtje op het meer, leuk, mooi, maar het merkwaardige was dat de kapitein, die tevens sjoof en gids was, ons tot 2 keer toe een plek aanwees, waar ooit terassen waren, maar door een uitbastingvan van meer dan 100 jaar geledenvan de plaatselijke vulkaan, nu op 50 meter diepte onder het wateroppervlak lagen. Ja, zo kan ik ook een excursie op de Noordzee organiseren. Je zag dus allleen water, meer niet. Dit is wel een leuk filmpje, kun je zien hoe het daar een beetje was.
http://www.youtube.com/watch?v=j9jXqCL7riE
De laatste avond in Rorurua ook nog cultureel gedaan, naar het optreden van de band Jassah in de Fat Dog geweest. Laat ik een korte recentie schrijven. Het aantal bandleden was groter dan het publiek + personeel, en ze deden heel hard hun best de Fat Dog omver te blazen. Aan het interieur te zien, hebben dat meerdere bands geprobeerd, maar tot op heden toe is het niemand gelukt. Het paradiso van Rotorua staat er nog steeds. Wat een herrie was dat.
Oh ja, dan nog iets wat betreft wetgeving rondom alcohol. Ik dacht dat ik nou echt alles wist, hoe dat werkte hier down under en zo, maar ik werd toch weer overvallen. Ik weet dat in Autralie alcohol alleen in Liquorstores verkocht wordt (dat zijn dan wel supermarkten, sommige van deze winkels hebben zelfs een drive through ala Mac Donald's, kun je gelijk aan de gang als je wil), je moet 18 zijn als je drank wil, en dat laten ze je weten ook, alleen drinken op een terras dat door hekken is omgeven, in de Northen Territoty moet je je paspoort laten zien, word je geregistreerd en mag je maar voor 200 dollar per week alcohol kopen (ik ben daar dus nu geregistreerd), restaurants vertellen allemaal dat ze licensed zijn, maar je mag ook je eigen flesje wijn meenemem. Nou er was weer 1 regel die ik niet wist, ik ging op het terassje (2 stoelen tegen de winkelruit aan) een biertje drinken, maar ik werd verzocht naar binnen te gaan, want zij hadden weer een vergunning, waarbij je alleen buiten een biertje mocht drinken, als je ook eten er bij had besteld. Ik haakte helemaal af......
Daarna op weg naar Auckland, met een lijnbus, lekker rustig zou je zeggen. Nou nee dus, de sjoof had besloten ons onderweg te vermaken met regelmatig het zingen van liedjes door zijn microfoon. Niet om aan te horen, je deed geen oog dicht, helemaal niet toen hij het orkest van Glenn Miller na ging doen. Stel je voor, je zit in bus 23 in Den Haag, en de sjoof besluit eens lekker te gaan zingen.
Ben dus nu in Auckland, heb een museumpje bezocht (weer opgezette pinquins, zeehonden haaien en zelfs een echte olifant gezien), een wandeltocht gedaan van 25 km en vandaag wat dingen voor Fiji regelen. Daarbij ook nog even mijn favourite schoonbroer uit zijn bed gebeld, want ik was mijn pincode van mijn mobiel vergeten, en had de pukcode nodig. Hans, nogmaals bedankt, hij doet het weer. En ook nog naar de kapper geweest, een Chinees met de illustere naam Capper Cut (ja, ik kan het ook niet helpen, maar zo heet hij echt, en gezien het model wat hij er van heeft gemaakt, klopt de naam in het Nederlands wel).
Morgen dus naar Fiji, waar ik 2 dagen in Nadi verblijf en dan 12 dagen 6 eilanden ga bezoeken. Ik weet niet hoe het met de commuicatiemiddelen is gesteld daar, in Nadi wel goed geloof ik, maar op de eilanden matig. Kan dus zijn dat ik een tweetal weken uit de lucht ben.
Ik wens jullie fijne,koude, en naar ik begrijp witte kerstdagen, en een goed en velig begin van 2010.
Van het zuidelijk naar het noordelijk eiland
Drie dagen geleden ben ik van het zuidelijk eiland van Nieuw Zeeland naar het noordelijk eiland gegaan. Maar niet nadat ik na mijn verhaaltje op mijn blog nog een flinke wandeling bij Lake Tekapo had gedaan. Je, wat een rit was dat. Misschien weten jullie nog wat ik over Mount John vertelde, dat er een observatorium op was omdat het daar altijd zo helder was. Nou, dat wilde ik zelf wel eens even zien. Er staat een observatorium, maar voordat je daar bent moet je 1 uur lang de berg op lopen. Toen ik boven op de berg aankwam, was ik kapot. En daarna naar beneden. Je kon kiezen tussen de korte en de lange route, en als toerist kies je natuurlijk de lange route. 2 uur!!. Wind tegen, wat regen, toen ik bij mijn hutje aankwam, had ik het helemaal gehad met dat gewandel.
Maar de volgende dag op weg voor de laatste keer met mijn bekpekkertjes naar Christchurch. En ze stelden me niet teleur, ook deze keer was de verzameling helemaal compleet, met alles er op en er aan. Dit keer zat ik naast een heel klein beugelbekpekkertje. De bus was helemaal vol, en zoals ik al eerder verteld heb, ze nemen hun hele keukenkastje constant meer, dus we waren dit keer een rijdende Appie Hein. Echt, je gelooft niet wat er in die tassen zit, nu kwamen er weer komkommers, abrikozen en winterpenen uit. Kijk op deze website hoe die tasjes eruit zien, de meeste zijn groen, maar er circuleren ook blauwe in de bus. En bedenk dan dat ieder bekpekkertje minimaal een zo een tas heeft, en dat er 50 bekpekkertjes in 1 bus gaan (en woolworth is de Appie Hein van Down Under):
http://www.woolworths.com.au/AboutUs/OurCommitments/TheEnvironment/alternative+bags.asp
In Christchurch werd ik dan afgezet, en met een traan in mijn oog zag ik de Magic Bus voor de laatste keer met mijn bekpekkertjes verdwijnen achter de horizon. Oh ja, wil je weten wat de Magic Bus is, kijk op deze website:
Tijdens mijn tochten met de Magic Bus kwam je soms dezelfde vogels tegen. Het is een hop op en hop af bus, je bepaalt zelf wanneer je verder reist, maar er is een aantal dat een beetje hetzelfde tempo heeft, en die je te pas en te onpas tegenkomt. Een paar wil ik voor mezelf onthouden, en noem ik hier. Als je dat niet interesseert, ga verder naar het kopje 'Mijn leven na de bekpekkertjes' .
Rebecca en haar Guust. Rebecca was 2 keer zo zwaar als Guust, en deze Guust lag altijd met zijn hoofd op de schoot van Rebecca te slapen. Er was 1 sjoof die een keer kwam kijken wat daar nou op de achterbank precies gebeurde.
De Deense Abba Girls. Deze 2 lichtgewichten was ik in Australie al eens tegengekomen, tijdens mijn Tour of Duty naar Kakadu. En nu zaten ze ineens weer in de bus. Wat een kleine wereld is het hier toch. We noemden ze zo, omdat 1 van die 2 steeds met haar Ipod op haar hoofd Abbaliedjes zat mee te zingen. Had ze nou een stemmetje als een nachtegaal of een Leids Sleuteltje, dan was het nog om aan te horen, helaas het was een kruising tussen Bonny Tyler en Rod Stewart.
Dan was er nog Tessa, een Nederlandse reuzin, langer dan ik, die samen met haar neefje reisde. Haar neefje vloog overal in en vanaf wat hij tegen kwam, van Bungy Jumpen tot Qaudbiken, en Tessa probeerde dan steeds de logistiek te regelen, ook die van de bus.
En tenslotte was daar dan Charlotte en haar vriend. Ze zat erbij alsof ze ieder moment kon ontploffen, en neem van mij aan, als die ontploft was, was de hele bus meegegaan. Haar vriend zat onder de tattoos en had een enorme ring met een grote doodskop aan zijn hand zitten.
Mijn leven na de bekpekkertjes
Ja, er is leven na de bekpekkertjes. In Christchurch niet veel gedaan, ik moest de volgende dag al naar Wellington, ½ 6 op. Eerst met de trein naar Picton. Wat een genot, wat een ruimte en een rust. Daarna op de veerboot naar Wellington. Ah.........., daar zijn de Abba Girls weer. Wegwezen, verstoppen.
De volgende dag Wellington verkend, leuk voor een dag, maar dat is dan ook genoeg. Ze hadden weer eens een kabeltram, en die ging naar de Botanische tuinen (in Nieuw Zeeland heeft iedere stad een Botanische tuin), en 's middags naar het museum van Nieuw Zeeland, Te Papa. Leuk, groot, met als hoogtepunt een opgezette inktvis van ruim 4 meter. En als je me niet gelooft, zie deze website maar
En dan was er natuurlijk ook weer de moderne kunst. Hoe verzin je het weer bij elkaar.
Ik ben nu In Taupo, gisteren aangekomen met een normale lijnbus vanuit Wellington. Ik wilde vandaag naar een nationaal park om een wandeling van 8 uur rond een vulkaan te maken, maar gisteravond besloten dat niet te doen. Ik merk dat ik best moe ben, van dat gerace door Australie en Nieuw Zeeland. Bovendien is de tocht zwaar, gaat over een de 2000 meter, je doet hem alleen. En dat ik de juiste keuze heb gemaakt blijkt wel uit het feit dat ik vanmorgen om ½ 10 wakker werd, waar ik ½ 6 op pad had gemoeten, had ik de wandeling willen maken.
Nog een week en dan verhuis is naar Fiji. Ik ben benieuwd wat daar nog overeind staat, 2 dagen geleden is oorkaan Mick over de eilanden heen geraasd, en heeft veel schade aangericht. Maar dat zie ik wel, of daar nog eilanden drijven. Volgens mij heeft dit het Nederlandse nieuws niet gehaald, dus hierbij een bericht je vanuit Nieuw Zeeland.
http://www.nzherald.co.nz/world/news/article.cfm?c_id=2&objectid=10615862