Airlie Beach, "ik heb geen k..... aan mijn leven"

De quote achter Airlie Beach is van vriend Jan, als we op wintersport zijn, en we drinken koffie op een terras met een stralende zon en een strak blauwe hemel. Nou, ruil de sneeuw in voor zee, en dan geldt dit ook voor Airlie Beach. Een toeristisch plekje, ca 700 km ten zuiden van Cairns, waar ik gisteren ben aangekomen met de Greyhound bus. Hier ga ik me wel een aantal dagen vermaken met niks doen en op een terrasje zitten.

Maar voor ik naar Airlie Beach op pad ging, ben ik nog 2 dagen op tour geweest naar Cape Tribulation (je weet wel, die excursie die lieve Irma me voor 300 Euro lief lachend aansmeerde). De eerste dag in een bus richting Cape Trib, en onderweg een aantal dingen bezocht. Laat ik zeggen dat het nivo van de bezienswaardigheden bijzonder varieerden. Het eerste bezoek was aan de Rainforest Habitat in Port Douglas. Een soort Burgers Zoo, waar 3 afdelingen waren : Volgels en Koala's, Regenwoud en Kangeroo's en Croc's. Ik weet, dieren zie je in het wild, maar dit was toch we mooi opgezet. Je kon tussen de kangeroo's lopen, ze voeren en naar croc's in een zwembad kijken. Maar, het hoogtepunt was met een Koala samen op de foto voor 15 euro. Tje, wat een geld. En ja, natuurlijk moeten alle vrouwen met dat knuffelbeest op de foto en de kassa maar rinkelen. Om het maar weer eens in prespectief te brengen, laten wij onze kinderen vastpakken door een beer en leuk fotogarferen. Nee dus, maar de koala wel. Aan de blik van het beest zag ik dat dit heel plichtmatig ging, zoiets van, daar heb je er weer 1. Vooral de japannertjes konden er geen genoeg van krijgen.

Vervolgens op weg naar een tocht door het regenwoud. Bovendien zouden we van de sjoof ook nog deskundig commentaar kijken. Nou, dat was dus een geasfalteerd wanderpad, 500m lang, op weg naar de zoveelste waterpoel waar er weer eens gezwommen kon worden. Dat heb ik nou al 5 keer gezien. En wat betreft de gids/sjoof, die had beter in zijn bus kunnen blijven zitten, want verder dan dit is een boom en misschcien zien we wel dieren (geloof je het zelf als er honderden toeristen op een verhard wandelpad lopen, en bovendien de meeste dieren in Autralie nachtdieren zijn) kwam hij niet. Goed, na de lunch een uur varen opde Daintree River, op zoek naar croc's. Na veel turen en een uur varen zijn we niet verder gekomen dan 1 1/2e krokodil:1 had een naam en was 7 jaar oud en heette Scooter (nou begrijp ik het nummer van de gelijknamige band, ' Where is the fish', want zo lag hij erbij). De bootman wist precies waar hij was, dus mijn vermoeden dat het en soort opblaaskrokodil was werd erg sterk, alleen was deze groen ipv paars. De 2e die we zagen was een opa krokodil van 70 jaar oud met 4 tanden (zeker niet geflost na het verorberen van een koe of wild zwijn) en lag in het water onder een mangrove boom lekker te badderen. Nou dat was het. Hup weer de bus in, op weg naar de laatste excursie van de dag. Nou heb ik veel gezien en gedaan, en de meest stompzinnig excusrsie gedaan, maar iedere keer weet men me weer te verbazen. Dit keer gingen we naar een ijstent midden in het bos. Deze verwerkte verse vruchten in hun ijs. Nou, nou, daar reis je dan 10.000 km voor. Wat een onzin. Na 10 minuten naar gingen we gelukkig weer verder.

Mijn onderkomen was Cape Tribulation Beach House, een hutje AAN het strand, en niet OP het strand zoals ik weer dacht. Aan het strand betekent dat je in een bos zit, 100 meter van het strand vandaan. Maar het was echt top, lekker in de middle of nowhere. In het plaatselijke praathuis kwam in 2 Nederlanders tegen, 1 was chirurg en zijn vriendin Suus (hij bleef maar Suus dit en Suus dat zeggen) promoveerde binnekort. Ze was haar proefschrift in de bossen aldaar aan het afronden. Nou er zijn slechtere plekken om dat te doen. Na 3 kannen bier waren we vrienden voor het leven, en ik werd uitgenodigd door Joris op Suus haar promotie. Helaas, makkelijke uitnodiging, maar Suus promoveert 16 december, dus ben ik er niet. Nou succes Suus (ik mocht ook Suus zeggen).

De volgende dag stond de snorkeltocht met de Rum Runner het programma. Ik dacht dat een soort boot van waaibomenhout was, maar niets was minder waar. Een high tech catamaran, die plaats bood aan 45 mensen. Er waren er nu maar 20, dus ruimte zat. De tocht naar het rif was geweldig, en eenmaal aangekomen krgegen we eerst uitleg over het Great Barrier Reef. Vervolgens snorkeinstructies. Ik heb een aantal maal gesnorkeld en dat ging zo van hier een bril en snorkel, daar is de zee en we vertrekken om 3 uur dus wees op tijd terug. Nee, dit ging veel anders. Uitgebreide instructies, wet suit aan, een piepschuime zuurstok mee (reuze handig, kan je lekker drijven), een gids met zwemband mee, en op de boot zat iemand in een oranje jack ons steeds in de gaten te houden of er niks vervelend gebeurde (een aanval van een witte haai bijvoorbeeld). En als klap op de vuurpijl was er een rubberboot paraat om indien je echt in problemen komt, deze je zsm ophaalt. Goed, hop het water in, zuurstok onder je buik en snorkelen. Het was fantastisch, geweldige kleuren en prachtige vissen. Je zwom ca 1 meter over het koraal heen, het mooiste snorkelen dat ik ooit gedaan heb. De meest gevaarlijk roofdieren die ik gezien heb zijn de zeekomkommer en 2 stingray's. Om 3 uur gingen we terug, om vervolgens per bus om 1/2 8 in Cairns weer te zijn.

Vanuit Cairns ben is dus met de Greyhound bus naar Airlie Beach gegaan, een rit van 11 uur. Hier ga ik 2 dagen niks doen, en vanaf donderdag 3 dagen zeilen met de Summertime naar de Whitsunday Islands, 1 van de hoogtepunten van Australie. Morgen moet ik me melden. 1 van de dingen die op de lijst stond om mee te nemen (naast handdoek, zwembroek, zonnebrand etc.) was BYO alcohol. Wat is dat nou weer. Na wat lang nadenken kwam ik er achter: Bring Your Own alcohol, met andere woorden neem je eigen biertjes mee. Nou daar heb ik morgen de hele dag de tijd voor om die te kopen. Zodra ik terug ben van de Whitsunday Islands (en alsnog niet opgegeten ben door een witte haai, want ik ga weer snorkelen, en oh ja ook kayakken, maar dankzij Unknown weet ik hoe ik een haai van me moet afslaan), laat ik weer van me horen.

Het gaat jullie goed in Nederland en Madrid in deze donkere maanden voor kerst, waar de files het langst zijn, en de dagen het natst, Wim

Cairns, voederplaats voor de witte haaien

Ik ben sinds 2 dagen in Cairns, de uitvalsbasis om te gaan duiken en snorkelen bij het Great Barier Reef. Het aantal excursies, duiktochten, snorkelavonturen, bungiejumpen, skydiven, raften, fietsen, kayakken etc. is overweldigend. Als ik een witte haai was zou ik gewoon met mijnmond open voor de haven van Cairns gaan liggen. De toeristen vliegen als gebrade kippen zo zijn mond in, en dan is het niet eens hoogseizoen.

Maar goed, voordat ik naar Cairns ben gevlogen heb ik noganderhalve dagin Alice Springs doorgebracht.Daar is werkelijk bijna niets de doen. Als je vanaf de hoofdstraat per ongeluk rechts afslaat, sta jena 300 meter ineens in de woestijn.Hoogtepunten zijn de Flying Doctors (maar voor minder dan 3000 euro rukken die niet uit) en natuurlijk weer een dierentuin en crocfarm (iederezichzelf respecterend dorp of stad heeft in Autralie eenzoo). Ik ga niet naar een dierentuin. Dieren zie je in het wild of bij de visboer, maarniet achter tralies. Dat geldt toch ook andersom. Ik heb nog nooit een bus met pinguins zien stoppen voor deScheveningse gevangenis, naar binen zien gaan, fotoos van gevangenen nemen, pinda's in hun cel gooien en weer weggaan. Wij doen dat wel. En wat betreft de crocfarm, ik ga als ervaren crocmanager nietnaar tamme crocs kijken.

Had 's avonds nog afgesproken met de Spiderman en de Swiss Miss, en wat blijkt, onze Ollie ligt in het ziekenhuis. Ze willen toch even naar zijn spinnenbeet kijken. Ik verdenk hem ervan dat hij gewoon een normale kamer met een gewoon bed en TV wilde hebben, want hij slaapt al maanden op slaapzalen.

'S ochtends voor ik weg ging wilde ik nog even mijn mail checken in Alice Springs. Was mijn internetshoppie dicht, dus maar om de hoek gegaan. Wat blijkt, er staat een een Nederlandse dame in de winkel, die ook nog tours verkoopt. Australie was voor haar het 7e land waar ze werkte. Ze had een hond, en als die dood was, ging ze weer verder. Kijkend naar de lichaamstaal van de hond geef ik haar nog 1 week. Maar goed, al pratend werd ik helemaal ingepakt. Met 2 tours, 1 busreis en 300 euro armer verlietik haar winkeltje. En ik wilde alleen maar mijn mail checken....

Goed, op weg naar het vliegveld met de taxi en je raadt het al, de sjoof was weer een allochtoon, ditmaal uit Zimbabwe. Slechts 1 vrouw, en hij heeft me een 1/2 uur onderhouden over de situatie in Zimbabwe.

Ik ben opgevoed met Schiphol, dus kwam ik 2 1/2 uur van te voren op het vliegveld van Alice Springs aan. Helaas, het vliegveld was nog dicht!!!!!!. Wat krijgen we nou weer. Bleken er die middag maar 2 vluchten te gaan, en het inchecken start 1 1/2 uur van te voren. Maar je bent dan ook in 30 secondern ingecheckt, dit in tegenstelling tot Schiphol, daar gaat een stel rustig eens lekker over de balie leunen om hele verhalen op te hangen over...., ja waarover weet ik nooit maar dat kan zo maar een kwartier duren.

In Cairns had ik gelijk een vriend, namelijk de sjoof van de taxi. Hijheef me in 20 minuten wel 20 keer mate genoemd, en hoopte me binnenkort weer in zijn taxi te zien. Je ziet naar hoe makkelijk je vrienden maakt, in 1 dag had ik er 3.

Mijn hotelkamer is een soort keldertje, wel groot maar ook donker. Het doet me een beetje denken aan de eerste keer skieen in Ischgl met Jan en Dj Underground (wat is in een name). Daar werden we door Frau Salner weggestopt in het Untergeschoss. Frau Salner was de docher van Herr Salner, heer op leeftijd, die zijn hele leven bij de vrijwillige brandweer van Ischgl had gezeten. Nou, neem van mij aan, Herr Salner is zeer regelmatig uitgerukt om ergens een brandje te blussen, want het halve dorp heet daar Salner.

Maar goed, Cairns is leuk, maar na 2 dagen wel gezien. Ik heb de afgelopen dagenme bezig gehouden om mijn managementaandacht te verplaatsen van crocmanagement naar sharkmanagement. Dit gaat net ff iets anders. Een haai schakel je als volgt uit. Je geeft hem een klap op zijn neus, dan van beide kanten een vinger in zijn ogen en een duikfles in zijn bek. Hij schrikt, zwemt weg en als hij op je af komt, schiet je de fles kapot. Kaboem, shark aan flarden, kind kan de was doen (zie Jaws I).

Morgen ga ik 2 dagen naar Cape Tribulation, ten noorden van Cairns (1 van de tours die lieve Irma me in mijn mik geschoven heeft). Heb een hutje aan het strand (heb ik thuis ook, alleen staan er ca 10 flats voor). Bovendien ga ik met een zeilboot naar het Great Barrier Reef, en dan snorkelen. Ja, in het jachtgebied van de witte haai. Dit kan dus mijn laatste verhaal zijn, maar wil je het zeker weten, volg zondag en maandag pagina 101 van teletekst. Als daar staat dat een Nederlander is aangevallen door een witte haai, weet je dat ik dat was.

Maandag vertrek ik naar Airlie Beach, om zo verder te gaan naar Hervey Beach, Sydney, Melbourne, Adelaide en weer Melbourne. Alle busreizen etc. heb ik vanochtend geboekt bij Greyhound.

Ik ga weer genieten van Cairns, gelegen in het noorden van Queensland, de sunshine state zoals dat op alle kentekenplaten staat. Alleen regent het hier nu al 3 dagen......

Van Darwin naar Alice Springs in 9 dagen

Ik heb het gehaald, ik ben eindelijk de bush uit en in Alice Springs. Wateen reis. Ik heb toch veel meegemaakt, maar dit sloeg werkelijk alles. Ikweet niet eens waar ik moet beginnen.

De reis bestond eigenlijk uit 3 keer 3 dagen. 3 dagen Darwin en omgeving, danin 3 dagen van Darwin naar Alice Springs, en tenslotte 3 dagen 500 km ten westen van Alice Springs. De eerste 3dagenreden we in een4wd truuk met 16toeristen en eenchauffeuse, Yvonne. Deze oma reed volgens mij al 30 jaar het zelfde rondje, want het wasallemaal zeer plichtmatig. Bovendien had ik het idee dat ze aan het trainen wasvoor Parijs Dakar, want ze reed als een waanzige door de stofwegen ende woestijn.De eerste 3 dagen is ook mijn interesse voor crocmanagement gewekt, en dit heb ik tot het einde van de reis kunnen beoefenen. Gevleugelde kreet was danook '3 meters is good, 10is better'.Dit zei ze elke keer alswe in de buurt van water waren. Wat zij niet wist, was dat ikvoor ik wegging alle afleveringen van Steve Irwin had gezien, dus ik wist precies hoe je met en krokodil moest vechten: eerst met een zaklantaarn tussen zijn ogen schijnen, daneen V maken met middel- en wijsvinger, en zo in zijn ogen prikken, vervolgensop zijn rug gaan zitten, tape om zijn bek, klap op zijn hoofd en de krok is uitgeschakeld. Deze kennis leverde mij in de groep de bijnaam Steve Irwim op.

In deze eerste 3 dagen is ook het groepje onstaan waar ik de gehele 9 dagen mee ben op getrokken, en gisteren helemaal doorgezakt ben in Alice Springs, om afscheid van elkaar te nemen, en dat we het uiteindelijk gehaaldhebben.Ik zalzeeven voorstellen:

Jack (ik noemde het Captain Jack), een Nederlander uitIJmuiden.

Ollie (Spiderman, omdat hij gebeten was door een spin), de eerste Duitser die ik ben tegengekomen die volgens mij in het verkeerde land is geboren. Het is alles was een Duitser niet is. Hij houdt niet van voetbal. graaft geen kuilen, en legt niet zijn handoek 's avonds in de bus, zodat hij 's morgens een goedplekje had. Daarnaast had Ollie met 200 kom per uur de Porche van zijn pa in de prak gereden.

Nadia (Swiss Miss), een dametje uit Zwitserland,waarvan ik me afvroeg of haar ouders wel weten dat ze op reis is, als ze 20 was, was het oud.

Sharon, een Australische. Zij begreep in het begin werkelijk niks van deze 2 hollanders, maar na wat knedenen humor, trok ze snel bij.

Een Engelsman noemde ons de laatste dagen Captain Jack en the CrocodileManagent Collective. Andy was eind 50, en de eerste keerdat ik hem zag, vroeg ik of hij zijn knie had verwond, omdat er een verbandje omheen zat. Nee, was zijn antwoord,zijn rechter onderbeen was 30 jaar geleden geamputeerd vanwege een motorongeluk. Ai......., niet gezien dat die van plastic was. In de bus klikte hij zijn been af, en als we gingen lopen klikte hij die weer vast. 1 keer zat zijn touclip niet goed, en viel zijn been er spontaan af. Ook vertelde hij het verhaal dat hij jaren geleden een keer Holland dat gemist. Hij reed door Belgie, en dacht vervolgens dat hij in Holland was. Hij was echter door het smalle stuk van Limburg geraast (denk in 10 minuten), om er vervolgens achter te komen dat hij al in Duitsland was.

Maar goed, de eerste 3 dagen was echt afzien. Naast wat rotstekeningen zijn we de laatste dag naar 2 watervallen geweest. De reis bestond uit 1 uur rijden op asfalt, 1 uur met 20 km per uur een parcour ala Parijs Dakar afleggen, en dan nog eens 1 uur in 40 graden in de schaduw over rotsen klauteren om bij een waterpoel uit te komen. En wat onze Yvonne ons niet verteld had, was dat het droge seizoen bijna over was, en dus.... de watervallen opgedroogd waren. Goed, na 10 minuten deze modderpoel gezien te hebben, moesten we uiteraard dezelfde route weer terug, om er achter te komen dat de airco in de truuk het had begeven. Onderweg dacht ik dat ik werkelijk in een zweedse sauna zat, zo warm was het. Ik was helemaal doorweekt, maar ook echt nat. Engoed, toen we weer op het asfalt waren, gingen we eindelijk terug naar de beschaving, dwz Darwin, alleen dat was nog eens een reis van 450 km. Dat is verder dan Den Haag - Parijs. Om vervolgens in Darwin in een zogenaamde dorm ondergebracht te worden, een slaapzaal zoals ik die uit het leger ken, met 4 stapelbedden en weer geen airco. Ik had het weleven gehad eerlijk gezegd, maar toch doorgegaan.

Vervolgens ging de reis 3 dagen van Darwinnaar Alice Springs. Op de eerste dag na (diewas geweldig, Katherine Gorge gezien), was eronderweg weinig te zien. Maar een goede touroperator heeft bezienswaardigheden, dus ga je de meest gekke dingen bekijken. En als wel opgevoed kuddedier ga je natuurlijk mee. Zo hebben wedeoudste barvan Australie gezien, eenverkeersbord met een krokodil er op, een dorp met1 verkeerslicht( zeg maar het Almelo van Australie) en een oud telegraaf station dat leeg was opeen buro en een kastvan waaibomenhout na.Ook wist onze sjoof Michelle (ja weer een vrouw, de 3e was dat ook) bij iedere stad te vertelllen dat er veel gevochten werd in de pubs. Nou, je kan de opwinding wel begrijpen. Oh ja, we zijn ook nog de steenbokkeerkring gepasseerd, uiteraard stoppen, is gemarkeerd, dus allemaal een fotootje van maken. Uiteraard werden we in Alice Springs weer in een dorm gemoffeld, weer met 8 mensen per zaal.

De laatste 3 dagen gingen we naar de beroemde Ayers Rock en Kings Canyon. De Rock is 1 van de beroemdste bezienswaardigheden van Australie. Een enorm rotsblok, waarvan er maar een stukje boven de grond is, en 6 km er onder. Gewelding en mooi, en dus er naar toe. Nou, dat is niet erg, maar er is natuurlijk ook weer een excursie verzonnen, de zogenaamde basewalk. Een wandeling van 7,5 km, in 40 graden om de rots heen. Ik heb meerdere malen gevraagd waarom we nou om die rots moesten lopen, alsof we in Mekka waren, waar ze om de Kabala lopen. Niemand heeft het me kunnen uitleggen. Maar als goed kuddedier loop je braaf mee. Wat ook vreemd was, was dat er om de 300 meter een bordje stond met de aanduiding waar je was en hoe de route verder ging. Nou daar begreep ik werkelijk weer niks van. De rots is 300 meter hoog en een paar km lang, je ziet hem al van 20 km afstand, er gaat 1 pad langs, en je ziet hem steeds rechts van je. Dus hoezo verdwalen.

Tja en dan komt natuurlijk de onvermijdelijks zonsop- en zonsondergang. Laat ik maar beginnen met de zonsondergang. Wat een circus was dat. Staan er werkelijk 20, 30 bussen op en parkeerplaats. Daarvoor is een plek waar je dan kan kijken. De meeste mensen zaten opeen stoeltje, met een bord eten en een glas champagne te kijken hoe de zon op de Rock scheen, terwijl die onderging. Zoiets heb ik nog nooit gezien. En weet je, de zon ging onder.

En dan de zonsopgang. Ik ben er voor de zoveelste keer ingetrapt, ik had het moeten weten, maar zoals eerder gesteld, ook ik ben kuddedier. 1/2 4 op, 1/2 5 in bus naar de plek waar je dat goed kon zien, en wat denk je? Het hele circus van de avond ervoor had zich verplaatst naar de deze voorstelling. Nu zaten er een aantal een lekker bordje melk met musli weg te happen. Maar goed, in het donker, wachten tot het moment dat de zon op zou komen. En, en, en, ik had het moeten weten, ik heb zoveel ervaring, vorig jaar in Indonesie ook ingetrapt. HET WAS BEWOLKT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Ongelovelijk, ik denk dat dit nu de 5e keer was dat ik zoiets meemaakte. Dus geen zon,en we moesten natuurlijk, samen met de andere bussen weer racen naar de volgende excursie, dus om 1/4 over 6 allemaal de bus weer in, om te zien dat 2 minuten laten de wolken verdwenen en de zon zich liet zien. AHHHHHHHHHHHHHHHH!

Als laatste zal ik nog wat zeggen over het kamperen. Uiteraard eenvoudig en behelpen, maar dat dat was op zich wel te doen. Er was altijd wel een 2 persoonstent met een matrasje. Je had ook de mogelijkheid om buiten te slapen, in een zogenaamde 'swag', een slaapzak met een matras zeg maar. Wel moet je al je spullen in de swag doen, en 's nachts doodstil liggen als er eventueel een dingo aan je oor likt. Ik kreeg even een deja vu van mijn dienstplicht, dus dat heb ik niet gedaan. Ontbijt, lunch en diner werd door de groep klaargemaakt. Ook niks mee, ware het niet dat iedereen wilde helpen, Dus stond er 1 iemand af te wassen, 9 af te drogen (lekker efficient), 4 mensen 3 blikjes mais op te maken, 5 mensen 10 tomaten te snijden en ga zo maar door. Daar was ik gauw klaar mee. Ik deed mijn 1/24ste deel, en dus beperkte ik me per keer tot half open maken van 1 blikje mais, of een kwart snijden van een komkommer. Wat een onzin was dat.

Maar om alles samen te vatten, het waren 9 fantastische dagen, geweldig mooie dingen gezien, en ook leuke reisgenoten tegen gekomen. Uiteraad gaan we elkaar weer zien, bellen, mailen........

Morgen vlieg ik naar Cairns, om weer verder te reizen. Daar vandaan ga ik naar het zuiden langs te kust, richting Melbourne. Het gaat jullie allemaal goed.

Rokjesdag in Darwin

Wijlen Martin Bril zou lyrisch geworden zijn, maar volgens mij was het gisteren rokjesdag in Darwin (ik denk overigens dat het hier gezien de temperatuur, 30C, elke dag wel rokjesdag is). Wat een rokjes, en de meeste zijn nog te heet gewassen ook.

Zoals je merkt ben ik in Darwin. Gisteren om 19:00 geland, en om 20:00 Darwin in. Wat een verschil met Perth. De rust en koelte werd ineens ingeruild door hitte en drukte. Deze stad zit vol backpackers, en het is Llortet de Mar in Madurodam formaat. Wel gezellig, maar na 1 dag heb je het wel gezien, dus blij dat ik morgen (als ze me komen ophalen) aan mijn Crocodile Dundee walkabout begin. Ik heb nu alles, heb zelfs een waterfles gekocht.

De reis naar Darwin was ook wel wat apart. Zittend op het vliegveld komt er een oude dame uit Engeland (ze kon zo de oma zijn uit de oude TV-serie ' Golden Girls') bij mij aan tafel zitten en begint alleen maar narigheid te spuien over de het vliegveld. Ze moest haar eigen rolstoel duwen, niemand hielp haar, boardingpass kwijt, Australie was niks, maar Engeland ook niet. Na een kwartier kreeg ik een enorme drang om wat de gaan kopen, zodat ik van dat gezanik af was, maar gelukkig, haar vliegtuig naar Sydney vertrok. Uiteraard moest ze zelf haar rolstoel duwen.

Daarna op weg naar Darwin, om te landen op Darwin International Airport. Dan denk je toch aan een Schiphol, Heathrow of een Chicago O'Hare. Niets van dit alles. De laatste keer dat ik op een dergelijk vliegveld ben geland is Santorini International Airport. Daarvan herinner ik me dat de sjoof tijdens de landing volin de remmen ging, en tijdens zijn remwegeen bocht rechtsaf moest maken omdat de landingsbaan te kort was. Nou, zogroot is dit vliegveld dus ook. Ik ben benieuwd als hier eeneen jumbo 747-300, vol beladen, vertrekt,. Ik denk dat hij de hele vertrekhal omver blaast.

Van het vlieveld met een taxi op weg naar mijn hotel. Dit was de 3e taxi in Autralie en het begint me op te vallen dat geen van de sjoofs een autochtoon is. De man die me midden in de nacht naar mijn hotel in Perth bracht kwam uit Birma. Hele verhalen, was 3 keer getrouwd geweest, en had nu nog maar 3 vrouwen (heeft hij weer), 1 in Australie en 2 in Birma. De 2e sjoof kwam uit Somalie. Hij begon ineens over de narigheid in zijn land en dat ze een stabiele regering nodig hadden. Nou, dat heb ik ome Jan nou nooit horen zeggen. Uiteraard had deze man meerdere vrouwen. De man in Darwin kwam uit Slovenie. Ook meerdere malen getrouwd geweest, en nu een vrouw in Australie en 1 in de Oekraine. Wat is er mis met mij...........

Goed, morgen dus de bush in. Ik ben benieuwd, sowieso of ze me ophalen, er werd wat vaag over gedaan, maar ach dan zien we dan wel weer, heb ik een extra rokjesdag in Darwin

Bye bye Perth, hello Darwin

Mijn laatste dag in Perth zit er bijna op, morgen vlieg ik naar Darwin. En dan gaathet pas echt beginnen. In 9 dagen van Darwin naar Alice Springs, als een Steve ' the Crocodilehunter' Irwin, 6 dagen kamperen in de bush en 3 dagen doorbrengen in een dorm (zeg maar slaapzaal). Ik ben er klaar voor, heb de alle afleveringen van Ray Mears survival op Discovery Channel gezien, dus mij kan niks gebeuren. Ik weet hoe ik van een aantal takken en bladeren een tent kan bouwen, hoe ik van alleen sigarenkistjeshout een boot in elkaar frommel en hoe ik vuur zonder aansteker of lucifer kan maken. Maar ook water weet ik te vinden, en ik weet hoe je een cactus moet pellen zodat je kan eten en drinken. En niet te vergeten, hoe je een iglo bouwt, en in de sneeuw overleeft door in de sneeuwmuren als het ware bedden te zagen. Dus, niets kan me gebeuren, ik ben helemaal voorbereid. Tot ik toch wat beter de reisbeschrijving ben gaan lezen. En wat blijkt, het is waarschijnlijk een veredelde Djoserreis. Alles wordt voor je geregeld, de tenten staan klaar en we gaan in 8 dagen 1500 km afleggen. Daar gaat mijn survival weekend in het westbroekpark tussen de rozestruiken en de zwerfkatten. Nou ja, ze verwachten me wel, vanochtend gebeld (dat moest) en ze halen me zondag om 6.40 op bij mijn hotel. 6.40!!!!!. Dat is lang geleden dat ik zo vroeg ben opgestaan. Maar goed, ik zal er staan en ga het ongetwijfeld wel trekken.

En dan Perth. Laat ik beginnen met datgene waar jullie allemaal benieuwd naar zijn. De theorie van de bananenrepubliek en de ov-chipkaart. En je raadt het al, ook in Perth hebben ze een ov-chipkaart, en ook hier weet je binnen 1 minuut hoe het werkt. In Nederland vallen er kabinetten, ministers en staatsecreatresses over (is deze huisvrouw nog steeds niet weg?), maar hier werkt het al jaren feilloos. En ok, in Londen en Hongkong was het de metro, dat is iets makkelijker, maar hier is het de bus!!!! Ja, de bus!!!!. Je stapt in, houdt de ov-chipkaart voor het apparaat, je stapt uit en je houdt je ov-chipkaart voor het apparaat. En vergeet je dat te doen, dan wordt het maximale bedrag ingehouden. Geloof me, dat vergeet je 2 keer, en dan mooit meer. En ook controle is geen probleem, in bus 423 kwamen 2 mannetjes met een apparaat, ov-chipkaart er tegen aan en ze wisten of je legaal reed. Nee, dan wij met onze strippenkaarten in Nederland. Nog 1 ding van onze bananenrepubliek moet me van het hart, de kreet ' chippen mag'. Nou het electronisch betalen in Nederlnd gaat nu echt op gang komen. Hier in Asuralie staan ze je vreemd aan te kijken als je cash betaalt. Iedereen betaalt met plastic, daar is de kreet nu 'You may pay in cash, but rather not'.

Tot zover de infrastructuur. Ik heb me 5 dagen prima vermaakt in Perth en omgeving. Het is zeer relaxed hier. Een paar hoogtepunten. Her WA Aquarium. Je loopt zo tussen de haaien en roggen in een soort koker. Je bent uiteraard wel afgeschermd door glas, anders zou je opgegeten worden. Ben ook in Fremantel Prison geweest, zeg maar de gevangenenpoort van Perth. De extra tour was ' great eccapes', dus ik dacht, dat moet ik zien. Nou, verder dan een gat in de muur maken en langs de regenpijp naar beneden kwamen ze niet, dus dat viel tegen. Ook nog naar walvissen op de Indische Oceaan gaan kijken. Met gezond cynisme (we zullen wel weer 2 uur naar een lege zee gaan kijken) aan boord gestapt. En ja, het eerste uur werd mijn vermoeden bewaarheid, alleen zeemeeuwen. Maar toen waren ze daar, 2 bultruggen. Geweldig, echt mooi. Dicht bij ze geweest, en 1 sprong bijna geheel uit het water (uiteraard geen foto van). Helaas even geen rekening gehouden met de zon en het water. ikhad de zonnenbrandcreme bij me, maar zoals een iedervroeger zijn slotondooier in zijn dashboardkastje bewaarde........... Dus knal verbrand in mijn gezicht.

Zo ik ga nog 1 keer naar de Swan River kijken, en in mijn favourite bar aan de rivier een biertje drinken. En daarna ga ikme mentaal voorbereiden op mijn walkabout, zoals Crocodile Dundee dat noemde.

Na Darwin ga ik ruim een week de bush in, dus ik weet niet of ik staat ben de mailen of te smsen, hoewel...... in Doetinchem, Nijmegen en Limburg hebben ze ook internet. Dus dat gaat wel lukken.

gr, Wim

Eindelijk in Australie

Ik ben in Perth, Australie, aangekomen. Was weer een hele reis, maar ik heb het gehaald. En als je denkt dat je als gecultiveerde West Europeaan zomaar Australie in komt, dan heb je het goed mis. Ik mag mezelf een ervaren grensoverganger noemen, waar ik toch gekke dingen heb meegemaakt, maar waar nooit moelijk werd gedaan. Zo ben ik de grens tussen Syrie en Libanon overgestoken. Deze grensovergang kon zo meedoen als decor ineen film van Ennio Moricone. Lopend de grens over, dollar tussen je paspoort, en El Capitano met de grote snor en zijn Ray Ban liet je zo doorgaan, terwijl de lokale bevolking in een enorme rij stond te wachten. De man had zo mee kunnen doen in een slechte B-film. Van Namibie naar Botswana. Verplicht door een plas water lopen, schoenen afborstel aan de in grond gemonteerde bezemstelen, en dan een uur wachten tot dat de man aldaar zijn 5 stempels met veel kabaal in je paspoort had gezet. En dan de grens tussen Botswana en Zambia. Eerst met een gammele pont de 'mighty' Zambezie rivier over, om vervolgens aan te komen in een omgeving die niet zou mistaan in een film over Sierra Leone of Liberia. Duizenden mensen en de chauffeur moet 5 loketten langs om met de bus Zambia in te komen. En je raadt het al, op het moment dat we het land in wille,n heeft hij een loket gemist, maar voor een kleine vergoeding zag de douaneambtenaar dit door de vingers.

Nou, dan moet Autralie dus een eitje zijn. Nou nee dus. Tussen honderden Chinezen die moeiteloos langs de doune kwamen, moest ik mee. Wat ik kwam doen, waar ik naar toe ging, wanneer ik wegging, waar ik sliep, of ik mijn vliegtickethet land uit kon laten zien, of ik kwam werken. Ik moest zelfs de naam van mijn bedrijf opgeven. Gasttvrijheid op en top dus, je voelt je welkom. Dus Mike als je dit leest en je wordt gebeld door de Autralische Immigratie Dienst, doe me een lol en zeg ja. Na een kwartier mocht ik het land in. En dan denk je dat je er bent, maar nee, dan komt de controle van de bagage nog. Een half uur en 5 stempels verder was ik eindelijk het vliegveld af.

Ik ben eens nagegaan hoeveel papieren formaliteiten ik vanaf mijn hotel kamer in Hong Kong tot aan Perth heb moeten afhandelen.

- Kaartje metro Hong Kong naar Airport Express

- Kaartje Airport Express naar vliegveld

- Self Service Check in Cathay Pacific op vliegveld van Hong Kong

- Paspoort en boarding pass laten zien bij inchecken bagage

- Paspoort en boarding Pass laten zien om de vertrekhal in te komen

- Handbagage laten checken

- Paspoort en boarding pass laten zien aan douane Hong Kong

- Boarding pass laten zien op vliegtuig in te komen

- Maar voor je het vleigtuig in gaat, handbagage op vloeistoffen laten controleren

- Paspoort en arrival card aan douane Perth laten zien

- Arrival card aan dame in de rij met bagage laten zien

- Arrival card aan dame verder in de rij laten zien

- Voucher en paspoort aan de man van het hotel laten zien

En hehe, ik ben er eindelijk, 12 uur 's nachts op mijn hotel kamer.

Maar goed, ik blijf nu nog 5 dagen in Perth, heb mijn plannen al gemaakt. Vandaag, zondag, is zoals dat hoort volgens meneer Rouvoet, een rustdag, dus luister ik maareen keernaar hem. Met betrekking tot meneer Rouvoet en koopzondagen, die bestaan hier niet. De winkels zijn gewoon 's zondags open. Werderom een bewijs van de theorievan de bananenrepublieken.

Gr, Wim

Hong Kong, wat een stad

Jee, het is nu 10 uur 's avonds, en ben 3 dagen in Hong Kong geweest. Wat een stad, wat een ervaring, ik ga mijn favourite terrasje aan Victoria Harbour missen, maar de ander miljoenen mensen niet. Hoeveel inwoners krijg je opeen postzegel.

Laat ik beginnen bij mijn vertrek uit Londen. Als wij Nederlanders denken dat Schiphol het middelpunt van de luchtvaart is, helaas, dan moet ik ze teleurstellen. Heathrow heeft 5 terminals, en alleen terminal 3, waar ik van vertrok, is groter dan Schiphol. Weer een nationale trots om zeep geholpen. Ik vloog met Cathay Pacific, en zoals alle Aziatische luchtvaartmaatschappijen, meer dan top, de Europese en Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen kunnen er een puntje aan zuigen. Vriendelijk, goede service, en de stewardessen hoeven zich voorlopig geen zorgen te maken dat de AOW-leeftijd met 2 jaar omhoog gaat, iets waar de KLM en United Airlines binnenkort wel last van gaat krijgen. In het vliegtuig zat ik naast een dame, 24, die Engelse les gaat geven in Taiwan. Zij vertelde me dat ze op 21-jarige leeftijd alleen door Afrika was gereist, malaria had gehad en dit bijna niet had overleeft. Kom ik met mijn pijn aan mijn rechterteen, helemaal alleen in Londen.

Aangekomen in Hong Kong ga je eerst door een temperatuur scanner. Twee Chinese mannetjes zitten met mondkapje naar de lichaamswarmte te gluren. Wat de lol daarvan is weet ik niet, mij hadden ze niet door, terwijl het zweet overal uitkwam. Eenmaal door de stempelende douanemannen (ja, je hebt ze overal, vooral het dwars door je paspoort stempelen is een nationale hobby), kwam in via een dame in aanraking met........ jaja, de Hong Kongse variant van de de ov-chip kaart. Ja, ook hier hebben ze dat ding waar in Nederland kabinetten over vallen en ministers aftreden. En, het is zo simpel als wat, werderom had ik het na 1 minuut door. Kaartje kopen van 25 euro en je kan je hele verblijf door heel Hong Kong reizen, Wanneer gaan we nou eens kijken hoe dit systeen elders op de wereld al jaren werkt.

Na wat zoeken, lopend door een enorme drukke winkelstraat (voor de degenen die google maps hebben, ik zit op NathanRoad), kwam ik bij mijn hotel aan. Ik werd opgewacht door een mannetje met de toepasselijke naam van On (uiteraardmet mondkapje). On was de man die de lift aanwees (niet moeilijk te vinden in een ruimte van10 vierkante meter) en danop het knopje met het cijfer 1 drukte. Ik begreep ineens zijn naam,hoe dom kan je zijn. Zijn broer zal welOff heten, maar wat die nou doet is me een raadsel. Bij de recpetie aangekomen zitten daar3 chinese meisjes (met mondkapjes) die mij aankijken en me aanraden toch echt een iest grotere kamer te nemen, want ik pas er echt niet in. Nou vooruit dan maar, ennadat ze allemaal mijn creditcard hadeen aangeraakt, kreeg ik desleutel. Oh ja, ik kreeg ook nog een Chinese kaart van Hong Kong mee. Nou is mijn Chinees redelijk goed, ik bedoelBabi Panggang bestel ik feilloos, en de rijstafel 43 met hete saus ook, maar dit ging mijn talenknobbel iets te boven.

Dan de metro in. Kijk, dit is een metro, op geen enkele manier te vergelijken met de HTM. 1 rijtuig is net zo groot als alle trammen 1 bij elkaar, en ook om de 5 minuten helemaal vol. Geweldig wat een systeem.

Ik heb volgens mij alles gezien wat ik zou moeten zien (hoewel, er is niet zoveel te zien, tenzij je van bars, restaurants en winkelen houdt). Het leukste was wellicht een enorme Boeda, die je via een gondel die er 25 minuten over deed, kon bekijken. Ik waande me even op wintersport, maar de groene hellingen brachten me weer op aarde.
Over Hong Kong is veel meer te vertellen, ik kan wel bezig blijven. Dat doe ik wel als ik thuis ben. Morgen vlieg ik naarPerth, waar ik besloten heb 6 dagen te blijven. Even bij komen na 7 dagen herrie en chaos. Bovendien, daar is het mooi weer en strand, dus......

Het gaat jullie goed, Wim

Londen overleefd

Zo, de eerste 3 dagen zitten erop, ben met een stofkam door Londen heengegaan. En nog niet alles gezien. Het is nu ca. 10 uur, en mijn vlucht naar Hong Komg vertrekt pas om 18.00, dus ik heb nog even tijd om als laatste Westminster Abbey ta gaan bekijken. En dan nog heb ik niet alles gezien, maar uiteraard wel alles wat je zou moeten zien.

Volgens de lonely planet was 1 van de highlights de typische Engelse pub's, wel die kon ik 30 minuten na mijn aankomst in mijn hotel afvinken. Wat betreft mijn hotel, ik begrijp nu waarom toen ik dit boekte alleen de buitenkant op de website te zien kreeg. Mijn kamer was niet v eel groter dan een diepe gangkast met een douche. Voor 3 dagen is dat uit te houden, echter langer trekt een mens niet.

Ook mijn eerste verhaal over de bananenrepublieken werden weer eens bewaarheid. In Nederland wordt al jaren lang gediscussierd over de invoering van de ov-chip kaart. Kabinetten zijn er bijna op gevallen, ministers bijna afgetreden, en wat denk je........, 100 km over de Noordzee hebben ze het systeem al lang draaiende. Het werkt zonder enig probleem, zelfs ik had na 1 minuut door. Maar ja, waarom zou je iets kopieren, als je daar zelf jarenlang ambenaren mee bezig kan houden. Ook het betalen met je credtit card in bar, restaurant etc. Alles kan er mee betaald worden, ze hebben een mobiel apparaat en met pincode rats je het er zo doorheen. Wij in Nederland zijn in het stadium 'Pinnen mag'. We hebben nog een lange weg te gaan.

ik ga het niet hebben over alle mooie dingen die je hier kunt zien, dat gaat te ver. 1 ding wil ik er wel uit halen. Het Tate Modern, een must volgens de gids voor alle liefhebbers van moderne kunst. Nou ben ik in Madrid wel eens verrrast door een zekere Bruce Nauman in het Reine Sofia museum. Hoeveel onzin kan iemand bij elkaar zetten. Maar zoals altijd in het leven,het kan altijd gekker (records zijn er om gebroken te worden toch?). Hier ging het niet zozeer om 1 kunstenaar, maar meer over de narigheid dus ze soms hadden verzonnen. Een paar voorbeelden: Een enorme tafel met 4 stoelen waar je onderdoor kon lopen, 4 hoover stofzuigers naast elkaar en een dame die 1000 zilveren spulletjes zoals messen vorken borden had platgewast en ze nu allemaal via een draad aan het plafond boven de grond liet hangen. Maar het hoogtepunt was een ordinaire rechthoekige huis, tuin en keukenspiegel, die vastgeplakt was op een even zo groot schilderijdoek. Het kunstwerk had geen naam, maar er naast stond de tekst 'Mirror on canvas'. Goh........

Tenslotte toch nog even het weer. Na 2 dagen redeljke zonnetje was het gisteren eindelijk raak. Druilregen (en vandaag ook trouwens). Wat triest wordt dan zo een stad.

Tot zover een kleinde opsomming uit Londen. Zoals eerder gezegd, over 8 uur vertrek in naar Hong Kong. Ben benieuwd in welke bananenrepubliek is daar weer terecht kom.

Gr, Wim